‘Be Bold, Be Brave, Be You’, aldus Ilse

Op 19-jarige leeftijd kreeg Ilse van de Burgwal een zeer ernstig ongeluk, waarbij zij de dood in de ogen heeft gekeken. Haar leven veranderde in een split second. Zeven jaar later werd zij Wereldkampioen rolstoelbadminton. En dat biedt perspectief… ???? Nee hoor, zonder gekheid ik ben veel te oud om op hoog niveau iets in de sport te betekenen en ik doe het puur voor mijn plezier, maar badminton maakt mij blij en dromen mag, toch? Wat een sterke vrouw, een enorme doorzetter, bruisend van energie en veerkracht. Hoe bijzonder is het, dat ik van mijn sportheld en naamgenootje een badminton-clinic mocht ontvangen? Het was een verlaat verjaardagscadeautje voor mijn 51ste verjaardag van mijn broer, zus en pa van afgelopen jaar. Door Corona en de Paralympische Spelen was onze date een aantal keer uitgesteld. Gelukkig kwam van uitstel geen afstel, want afgelopen donderdag was het dan eindelijk zover. Ben trouwens wel benieuwd wat ik over twee weken cadeau krijg, want dan ben ik namelijk weer jarig ???? en dit cadeau valt moeilijk te overtreffen.

Paralympisch versus recreatief.

Bij het bestuur van BC Duinwijck had ik gemeld dat Ilse, bondscoach van het paralympisch badmintonteam, zou komen om mij een clinic te geven. Zij zou mij alle tips en trics geven van het parabadminton. Ik gaf aan dat er eventueel een foto gemaakt mocht worden voor de socials, want een beetje publiciteit is altijd leuk voor de club. Nu had ik woensdagmiddag een afspraak bij het Wapen van Kennemerland met een bestuurslid en vrijwilliger van het Patiëntenplatform Sarcomen om te praten over het zichtbaar maken van zeldzame kankers, en daar kwam ik de fotograaf van het Haarlems Dagblad tegen. Deze zeer sympathieke man had mij al verschillende keren op de gevoelige plaat vastgelegd. ‘Hi, jij hebt morgen een badmintonclinic hè?! Ik kom een foto maken voor de krant’, zei hij enthousiast. Grappig, dat mijn persoonlijke verjaardagscadeautje ineens aandacht van de Haarlemse pers zou krijgen. Wel leuk, want ja, BC Duinwijck krijgt ook niet elke dag een bekendheid over de vloer.

Talent bezitten is mooi. Talent ontdekken in anderen nog mooier. Elbert Hubbard

Heel goed geslapen had ik niet, waarschijnlijk toch last van ‘gezonde’ spanning. ‘Als ik me maar fit genoeg voel en mijn tennisarm niet gaat lopen klieren tijdens de clinic’, is het enige waar ik aan kon denken. Ik had er zo lang naar uitgekeken en wilde er ‘gewoon’ staan. Eh zitten. ????‍???? Vol in mijn kracht. ???? Met enorm veel zin en een glimlach op mijn lippen, fietste ik, nog altijd in de eerste versnelling ????, naar de sporthal, waar we om half tien hadden afgesproken. Ondertussen kreeg ik een berichtje van Ilse dat ze in de file stond en iets later zou zijn. Terwijl ik mijn sportrolstoel van stal haalde, kwamen de redacteur en fotograaf van het Haarlems Dagblad (HD) al binnen lopen, raakten we meteen aan de praat en werden er wat interview vragen gesteld. Het wachten was op de bondscoach, maar iets voor tienen rolde dan mijn naamgenootje de zaal in.

Best gek, want toen zij binnen kwam en ik haar voor het eerst live zag, had ik het gevoel haar al lang te kennen, maar dat komt natuurlijk omdat ik haar al enige tijd volg op social en tv. Het is wel een topper hoor, jemig. Zij is oud-wereldkampioen, meervoudig Europees- en negenvoudig Nederlands kampioen in de single, dubbel en mix en inmiddels ook nog bondscoach van het Paralympisch Badminton. Petje af! Ik was oprecht benieuwd hoe ze mijn badmintonskills zou beoordelen, heb ik überhaupt iets van talent om wellicht in de toekomst eens aan een rolstoeltoernooi mee te doen? ???? Ik hoopte van harte dat mijn lijf niet tegen zou werken, want ik wilde knallen. Laten zien wat ik kan.

Clinic

We begonnen de training simpel met een shuttletje overslaan.

Lunch

Met klotsende oksels rolde ik het veld af.

We waren de laatsten in de hal en werden letterlijk de zaal uitgeveegd, want die ging sluiten. Vooraf hadden we afgesproken om na afloop samen te lunchen en ik had daarom een tafeltje gereserveerd voor twee rolstoelers bij Loetje in Overveen. Omdat je echt niet overal terecht kan op wielen, had ik daar verschillende berichtjes over gestuurd (en ontvangen) omdat ik zeker wilde weten of het toegankelijk was en er een invalidetoilet aanwezig was. Ilse ging met de auto, deze Ilse (ik dus) op de fiets. Bij aankomst vond ik het al verdacht stil, de parkeerplaats was zo goed als leeg. Hmmm vreemd, dat beloofde niet veel goeds. ???? Het zit daar altijd tjokvol.

Op een schoolbord stond geschreven dat het restaurant wegens gebrek aan personeel pas om vier uur open zou gaan. Hé?! Hoezo? Ik had gereserveerd. Stond ik daar met de Paralympisch coach voor lul. Duh! Stom zeg! ???? Aangezien Ilse door de slagboom was, kon ze het parkeerterrein niet zomaar verlaten. Er waren nog drie gedupeerden die al een tijdje met alle macht probeerden contact te krijgen met iemand van Loetje voor het openen van de slagboom. Eindelijk kwam er een kok naar buiten en de anderen stortten direct een bak boosheid en onbegrip over hem heen. Ik vertelde wel van mijn bevestigde reservering, maar ja veel kon hij er niet aan veranderen, dus ik liet het los. Gelukkig had hij uitrijdmuntjes en konden we, weliswaar met lege maag, vertrekken. Op naar het Wapen van Kennemerland dan maar weer. Ik op de bike, Ilse met de auto. Ze zullen daar wel denken, heb je haar ook weer. ????

Dromen waarheid maken en angsten overwinnen, hebben één ding met elkaar gemeen, je moet eraan beginnen. Martin Gijzemijter 

Pers

We hebben het Haarlems Dagblad weer gehaald. ????

Lees hier het hele artikel.

Ik geniet van een paar daagjes samenzijn met Frank en Lynn bij Sven in Oslo. Heerlijk! ❤️ In mijn volgende blog lees je over onze Noorse avonturen. Fin helg! ????????

Spreuk van de dag

Blijf maar mooi jezelf
Ik hou van wie je bent
Niet zijn als alle anderen
Dat is net jouw talent
SMOOJ