‘De warme, huiselijke sfeer waarin je wordt ontvangen door mensen die weten wat de impact van kanker is, voelt als thuiskomen’, aldus IPSO.

Zegt het voort! ????

Hulplijn

Een luisterend oor zijn is een kleine moeite, maar het is vaak wel een groots gebaar.

Er zijn, naast de inloophuizen, vele verschillende hulplijnen als je te maken krijgt met kanker, maar vaak zie je door de bomen het bos niet meer. Eigenlijk is alles wat je leest en ziet eng en confronterend. Zelf ben ik niet op internet gaan struinen, maar liet dat over aan familie en vrienden, die de informatie voor mij filterden. Wat voor mij heel goed werkte was persoonlijk contact met iemand die hetzelfde had meegemaakt. Een gelijkgestemde. Een lotgenoot. Afgelopen dinsdagochtend had ik een afspraak met een vrouw, waarvan haar man onlangs een bekkenamputatie (hemipelvectomie) heeft ondergaan en mocht ik de hulplijn zijn. Een vrolijke, spontane jonge dame belde aan en voordat ze binnen was, waren we al druk in gesprek. We bleken, buiten onze kankerverhalen om, de nodige raakvlakken te hebben, waardoor het meteen vertrouwd aanvoelde. Met een kop thee namen we plaats aan de tafel en ook Lynn sloot even aan.

Lichtpuntjes, soms zijn ze groot, soms zijn ze klein, je hoeft ze niet te zoeken, want je kunt ze ook zijn. Ingspire

Het was zoals verwacht een heftig verhaal (dat kan ook niet anders), waar ik veel van mezelf in herkende. We gingen van de hak op de tak en van links naar rechts, maar het was goed zo. We hebben gesproken over het voortraject; het onderbuikgevoel en het moment dat je weet dat er iets in je lijf niet klopt; de onderzoeken; het lange wachten op de allesbepalende uitslagen; de zenuwslopende uren durende operatie; zeldzame kankers; complicaties; huidtransplantatie; hersteloperaties; de vacuümpomp met al zijn toeters en bellen; revalidatie; de angst voor de toekomst en het onbekende; de omslag van een sociaal hardwerkend en sportief valide leven naar een leven met één been en alle beperkingen die daarbij komen; en alle noodzakelijke hulpmiddelen en aanpassingen in huis.

Vol trots liet ik mijn rolstoel zien en vertelde ik over mijn handbike en hoeveel ik geniet van het fietsen. Natuurlijk stelde ik ook Leggy aan haar voor en heb ik een loop-showtje gegeven. Dat biedt perspectief. We hebben ruim twee uur heel fijn zitten praten, ook over wat dit allemaal met onze gezinnen doet en hoe we de kinderen in dit proces betrokken hebben. Het is nogal wat, helemaal nu de bezoekregeling wegens de coronamaatregelen zeer beperkt is. Moet er niet aan denken, bezoek was voor mij juist enorm belangrijk. Dat waren mijn lichtpuntjes. Ik hoop en denk dat ik haar wel wat positiviteit, kracht en vertrouwen heb kunnen geven. Er is een fijn leven mogelijk, ook op één been. Anders, dat wel. Ik wens ze enorm veel sterkte toe en heb aangegeven dat mijn hulplijn altijd voor hen open staat.

Au!

Wanneer ik mijn kleine steen stoot, is het alsof er een knop wordt ingedrukt waarbij alle scheldwoorden die ik ken automatisch worden afgespeeld. ????

Eén van de eigenschappen van een Labrador is dat ze lomp zijn. Niet luisteren wanneer dat toch heel erg gewaardeerd zou worden en altijd in de weg staan. Zo kwam ik deze week op een ochtend vrolijk op mijn ene been de trap afspringen met mijn krukken in de hand. Ik deed de haldeur open en stuitte op onze trouwe viervoeter. Dat was niks nieuws, want daar staat hij ons elke dag op te wachten. Natuurlijk gaf ik hem meteen een aai over zijn kop. Maar om hem echt te knuffelen ga ik meestal binnen op de bank zitten, zodat ik niet omval. Nu begreep meneertje het commando ‘Sim opzij’ niet en bleef lekker staan waar hij stond en leunde met zijn grote logge lijf tegen mijn linkerbeen aan. Ik wilde mijn kruk verzetten, maar dat mislukte. Vraag me niet hoe het gebeurde, maar ik sprong dus met mijn linkervoet keihard ???? tegen mijn eigen kruk aan, viel er vervolgens half over heen en eindigde met mijn handen en neus tegen de muur.

G*dgloeiende! ????

Geloof me, ik dacht op zijn minst dat mijn op één na kleinste teen of gebroken was of er volledig naast lag. Nu kon ik wel een hulplijn gebruiken. Een enorme pijnscheut ging door mijn voet. Mopperend op onze oh zo onschuldige draak, probeerde ik snel naar de bank te komen om de schade op te nemen. Sim had geen flauw idee wat er gebeurde, vond mijn gehuppel en gekreun vast enorm lollig en liep kwispelend achter mij aan, om toch die beloofde knuffel te krijgen. Puntje bij het paaltje; de teen is zwaar gekneusd, opgezet en bont & blauw en past bijna niet meer in mijn schoen. ???? Lekker dan, heb ik maar één voet en vijf tenen, is er ook nog eens één zwaar gewond. Aarchhh*** ????

Fietsen

Iemand uit het zadel lichten. Letterlijk.

Ga je mee fietsen mam, vroeg Lynn na de lunch heel verrassend. Eh, ja, wat leuk! Natuurlijk! Je kunt mij wakker maken voor een fietstochtje. Nou ja, bij wijze van spreken dan hè?! Ik pakte snel mijn jas (voor het geval ze zich zou bedenken ????), deed Leggy aan en sprong zonder verder na te denken over mezelf beschermen tegen de kou, op de fiets. Stom, ik weet het. Lynn pakte de sportfiets van haar vader en zo vertrokken we richting de Ramplaan. Al snel bleek dat het zadel van haar fiets los zat. Terwijl we bij de stoplichten stonden te overleggen wat te doen, werd het groen en staken we de randweg over. Het zadel zakte naar beneden en bewoog van links naar rechts. Zo kon zij de duinen niet in natuurlijk. ???? We moesten terug om de fiets te wisselen en maakten rechtsomkeer. Thuis werd de sportfiets vervangen door een oud barrel zonder versnellingen. Arme Lynn.

Een vosje!

Na het tweede vertrek doken we alsnog de duinen in en hoewel het in Haarlem mistig was, brak hier een heerlijk zonnetje door. ???? Koud was het wel. Heel koud. Nu had ik geen extra sokken, plastic zakje, handschoenen of vest aan. Lynn trapte zichzelf wel warm (ik niet) en reed met haar stadsfietsje steeds voorop. Ondanks de ondersteuning had ik moeite haar bij te houden, maar hé, ik was al lang blij dat we er saampjes op uit waren. En ik ben er inmiddels wel aan gewend dat ik meters achter iemand loop of fiets. Bij Parnassia maakten we een korte stop en werden we, naast de wilde paarden, Schotse Hooglanders en roofvogels die we onderweg al hadden gespot, zelfs getrakteerd op een vosje. Deze liep zonder angst tussen de strandgangers en wat honden door. Prachtig om te zien! Deze keer stal niet Leggy de show, maar ging alle aandacht naar het mooie dier. Heerlijk! ???? De zon verdween, de temperatuur daalde en zo kwam ik wederom verkleumd thuis aan. Eigen schuld….????

Persconferentie nummer 49.

Na ruim vier weken wordt de lockdown eindelijk, ondanks het hoge aantal besmettingen, versoepeld. Yes!! We mogen o.a. weer (binnen) sporten, winkelen en naar de kapper. Het is een begin. Lieve mensen, we mogen weer een beetje normaal leven. Geniet ervan! ????

Spreuk van de dag

Vandaag kom je misschien
wel in aanraking met iemand
die het zwaar heeft en dit
niet laat zien.
En jij kunt dan
het verschil maken door
liefdevol en vriendelijk te zijn.
voor positiviteit