Ons tweede hotel in Italië bestaat uit 4 historische panden met sfeervolle en elegante hotelkamers. Het resort is gelegen in een groot natuurpark, direct aan het beschermde meer van Frassino – welke om de beschermde status geen zwem- of recreatiemeer is. Het Gardameer ligt hier ongeveer 1500 meter vandaan. Gek genoeg is het park deels rolstoelvriendelijk (zijn ook heel veel trapjes hoor ????) en zijn er aangepaste toiletten bij het zwembad en restaurant, maar is onze kamer niet bereikbaar met de rolstoel. ???? Maak mij maar gek!

We arriveerden rond het middaguur, na een goede reis zonder al teveel oponthoud. We meldden ons bij receptie waar een dame verscholen achter haar mondkapje, ons onverstaanbaar en in gebrekkig Engels welkom heette en uitleg gaf over de faciliteiten van het hotel. Geen Corona check, geen thermometer tegen ons voorhoofd, niets. Wel ook hier in de binnenruimten een mondkapjes plicht. Op de vraag of er rekening was gehouden met mijn beperking en het verzoek van een douchestoel, zou ze navraag doen bij het huishoudelijk personeel. De kamer was nog niet klaar, we moesten nog even geduld hebben en een klein kwartiertje wachten. Deze tijd konden we mooi benutten om op verkenning te gaan. Alles zag en fantastisch uit. Luxe en mooi, daar houd ik van.

Zodra de kamer klaar was werden we geroepen en liep er een mannetje voor onze auto uit. We kregen een kamer achterin het straatje, in het op één na laatste blok. Vanaf het restaurant en de receptie was het best een pittig stukje lopen met krukken, maar nu konden we met de auto en deze voor de deur parkeren. Frank en Lynn haalden de koffers, tassen en Leggy uit de auto en ik volgde de jongenman die ons naar de kamer bracht. G*dgloeinde! Ik zag dat we elf treden naar beneden moesten om bij de voordeur te komen. Heb ik weer! ???? Ik wist dat ik hier geen officiële rolstoelkamer zou krijgen, maar hier was duidelijk ook niet echt over nagedacht. De rolstoel bleef dus in de auto. De kamer maakte wel veel goed. Een prachtige ruime badkamer, weliswaar zonder beugels en douchestoel maar dat ter zijde ????, een mooie slaapkamer met een tweepersoonsbed en een prima bed voor Lynn. Het terras was groot (konden er met gemak op voetballen) en had werkelijk waar een geweldig uitzicht op het meer.

Voordat we een broodje gingen eten, liep ik nog even (????) hupsend op mijn krukken langs de receptie om duidelijk te maken dat ik toch echt een stoel nodig had als ik überhaupt deze week wilde douchen. Een Nederlandse dame pakte het op en beloofde mij dat ze het zou regelen. Bijzonder eigenlijk dat het nog niet geregeld was, want dit was letterlijk de voorwaarde geweest van onze boeking. Zo zie je maar, je moet eigenlijk alles dubbel checken. We aten een sandwich bij het zwembad en zochten een zonnebedje op. Bij het zwembad lag het aardig vol, maar een plateau lager, bereikbaar via (jawel!) een flinke trap, was een grasveld met heerlijke ligbedden met matrasjes en uitzicht over het meer. Maar de trap was (natuurlijk ????) niet het enige obstakel, ik moest ook nog over een paar rotsblokken springen om daadwerkelijk daar te komen waar we wilden gaan liggen. Eindelijk konden we plat. We installeerden ons en bestelden een verdiend Corona-tje. Wat een heerlijke rust. Gewoon genieten! ???? Niets meer en niets minder.

Ze liet een foto zien van een badkamer krukje (geen douchestoel) wat ik in de douche mocht gebruiken. Sorry, maar dat is geen oplossing. Levensgevaarlijk. ‘Hebben jullie geen plastic stoel of iets met armleuningen’, vroeg ik. Nee, dat hadden ze niet. Uiteindelijk mocht ik wel één van de gevlochten kunststof terrasstoelen gebruiken, tenminste als deze in de douchecabine zou passen, want daar was ze niet zeker van. Oké, dat gaan we proberen, zei ik. Als dat niet toereikend was, beloofde ze me dat ze naar een geschikte oplossing zouden zoeken.

Ik legde er een handdoekje op voor de hygiëne en mede tegen het uitglijden op de zitting. Ja, dat kan ook nog met één bil. ???? Een stoelpoot bleek wat korter te zijn, waardoor de stoel wat onstabiel stond. Het blijft dus opletten, ten alle tijden. Gelukkig hadden we onze eigen antislip badmat meegenomen die we voor de stoel op de grond hebben gelegd, zodat ik redelijk veilig kan douchen. Tja leven met één been, het blijft lastig. Een uitglijder ligt constant op de loer waar ik ook ben; in de badkamer, bij het zwembad, het restaurant, eigenlijk overal waar de vloer nat en of glad is. En als ik iets niet wil is dat het wel: een doodsmak maken. Dus ik ‘loop’ heel voorzichtig, langzaam (soms tot ergernis van mijn ongeduldige partner ????), bewust en scan constant de grond voor mij. Beter voorkomen dan genezen, toch? Hoezo met opgeheven hoofd door het leven… voor mij een onmogelijk opgave.

De eerste dag hebben we relaxed bij het zwembad gelegen. Wil je weten hoe ik daar kom? Goed, ik neem je mee. Ik loop dus op krukken, want de rolstoel staat opgeborgen in de auto, en er zijn veel niveau verschillen. Vanaf de kamer naar het zwembad volg ik het pad, dan neem ik de eerste trap met armleuning een stuk of tien/ twaalf treden naar beneden. Daarna volgen nog wat kleine trapjes met drie of vier treden sommigen met en anderen zonder armleuning en de laatste heeft zes treden. Het zijn er in totaal vijf voordat ik mijn ligplekje bereikt heb. ???? Prachtig hoor al die verschillende lagen, maar ik voel me enorm bekeken door de andere zwembadgasten als ik met mijn obstakel-run begin. Niet fijn en ik voel me dan behoorlijk opgelaten. Maar ik spreek mezelf telkens moed in…Ils, niets van aantrekken en lekker je ding doen. En dat doe ik! ????????

In de namiddag zijn we een stukje gaan rijden en kwamen uit in Borghetto.

Verborgen en onbekend was het zeker niet, want we waren niet de enigen zal ik maar zeggen. Het was gewoon druk. We liepen, ik met de rolstoel, door het mooie plaatsje. Iedereen probeerde een tafeltje aan het water te krijgen, zo ook wij. We zijn net kuddedieren. ???? Bij één van de restaurantjes gingen we kijken of er een plekje vrij was. We stonden in de rij voor een tafeltje tot een dame zei dat we haar mochten volgen. Voor mij zag ik een trap met vijf treden, stond ik daar met de rolstoel. Toen ze dat door had, wees ze ons hoe we om konden lopen/ rollen en gingen we buitenom. De deur naar het terras was gesloten. ???? Het duurde even, maar een ober deed de deur voor ons open en bood een ‘meer binnen dan buiten’ tafel aan. Dat wilden we dus niet. Binnen zitten. Helaas was de waterkant volledig gereserveerd. We bedankten en verlieten via dezelfde omweg het terras. Op zoek naar een ander plekje.

Lynn is niet alleen figuurlijk maar ook letterlijk zoet, dus het grootste slachtoffer. Lek geprikt. ???? Zielig al die jeukende bulten. De service was niet geheel naar tevredenheid. Je kreeg er een beetje ‘massa is kassa’ gevoel bij. Terwijl we zaten te wachten op het hoofdgerecht vroegen ze of we een toetje of koffie wilden. ???? Nou, dat ging wel heel snel. Je zou denken dat ze blij zouden zijn met alle gasten, na lange tijd gesloten te zijn geweest door Corona, maar daar handelden ze niet echt naar. Ze oogden nu al ‘toerist- en zomer moe’. Jammer. Maar het uitje was zeker de moeite waard!