You’ll never get the dog that you want. You’ll always get the dog that you need. Cesar Millan

De foto hierboven is deze zomer gemaakt van onze gekke lieve grappige Labrador. Lekker loungen met zijn achterkant op de bank, terwijl meneertje met zijn voorpoten gewoon op de grond stond. De mafkees. ???? Maar, wat ben ik geschrokken vandaag. Onze lieve Sim is ziek. Erg ziek. Vanaf vrijdag was hij al aan het hoesten en proesten. Een harde en droge hoest. Soms leek het erop dat hij moest braken, alsof er iets in zijn keel vast zat zoals een botje of takje, maar er kwam niets uit. Zo zielig. Toch at en dronk hij wel en speelde hij nog even enthousiast als anders. Vooralsnog was er geen reden tot paniek. Het weekend hebben we aangekeken en maandags belden we de dierenarts hier verderop het pleintje en hebben we de klachten voorgelegd. Het leek op kennelhoest en we kregen een afspraak voor de dinsdagochtend.

Helaas verslechterde de situatie van Sim maandagavond zienderogen.

Hij werd stil, sloom, was kortademig, bleef hoesten en had braakneigingen. Zelfs voor een koekje was hij niet te porren. Nou, dan is het goed mis hoor, een Lab eet normaalgesproken niet, nee die vreet. Alles. Nu niet. Nul, nada, noppes. Hij oogde echt ziekjes en ik maakte me zorgen. Laat in de avond spuugde hij er dan toch alles uit en trilde als een rietje. Ik google op zijn symptomen en was ervan overtuigd dat hij hoge koorts had. Mijn onderbuikgevoel zei dat het niet goed ging. Ik trommelde manlief uit bed en samen belden we tegen elven met de spoed- en verwijskliniek in de regio. Een dame stond mij vriendelijk te woord en hoorde het verhaal aan. Van afstand kon zij moeilijk inschatten hoe ernstig het was, maar ze stelde voor de nacht aan te kijken en als het zou verslechteren opnieuw contact op te nemen. Zo gezegd, zo gedaan. We hebben hem in zijn mandje gelegd zodat hij rustig kon slapen.

Vanochtend was onze blije viervoeter een zielig hoopje hond.????

Frank belde zodra de dierenpraktijk open was en mocht meteen om negen uur langskomen. Daar is Sim onderzocht en kreeg hij verschillende injecties om hem op te lappen. Ook kregen we een antibiotica kuur mee naar huis. Als hij binnen een paar uur na deze prikken niet op zou knappen, moesten we opnieuw aan de bel trekken. Hij bleef bibberen, reageerde nauwelijks, at en dronk niet meer en zag er hondsberoerd uit. Met tranen in mijn ogen keek ik het aan. Ik had een déjà vu. De dag dat onze Body zo ziek was, kwam naar boven. Inmiddels kon ik de waterlanders niet meer stoppen. Bang voor ons lieve vriendje. Na drie uur was er niets aan de situatie veranderd en na een belletje met de dierenarts werden we doorverwezen naar een gespecialiseerde dierenkliniek in Zwanenburg, waar ze hem volledig zouden onderzoeken.

Frank ging met Sim weg en Lynn en ik stonden huilend voor het raam te kijken.

Bezorgd. Heel bezorgd. Als hij maar weer opknapt. Binnen een half uur belde Frank al met het nieuws dat de bloedwaarden sterk verhoogd waren en ook de echo van zijn longen en buik zagen er niet goed uit. Het was duidelijk dat het niet om een relatief eenvoudige kennelhoest ging. Nee, hoogstwaarschijnlijk heeft hij een zware dubbele longontsteking. Best gek dat de dierenarts hier in Haarlem dat niet gehoord heeft bij het luisteren van zijn longen. Sim was zo ziek, dat hij niet mee naar huis mocht, maar moest worden opgenomen. Frank kwam dus alleen terug. We hebben Sven, Sim zijn grootste vriend, gebeld in Oslo en die schrok enorm. We zijn er alle vier stuk van en hopen met heel ons hart dat we onze lieve viervoeter snel weer, gezond en wel, mogen ophalen en knuffelen. ????????

Avond-update van de dierenarts.

Om negen uur vanavond heeft eindelijk de dierenarts gebeld voor een update. Deze vertelde gelukkig dat het wat beter gaat met ons schatje. Hij heeft zelfs, zoals een echte labrador betaamt, gegeten en bij het uitlaten liet hij de assistente uit in plaats van zij hem! ???? Hij ademde ook veel rustiger dan vanmiddag. Wat een opluchting, er zit weer leven in. Hij krijgt antibiotica en ligt aan het infuus en lijkt daar goed op te reageren. Morgenochtend bellen ze weer over het verloop van de nacht. Fingers crossed! ????????

Lotgenoot

Leven op en met één been.

De laatste keer dat ik bij Heliomare was om de Berkel Bike uit te proberen, je weet wel die handbike met trapper, heb ik een lotgenoot ontmoet. Dat bleek niet geheel toevallig, want mijn favoriete ergotherapeut had ons gekoppeld, omdat ze ervan overtuigd was dat we elkaar wat te brengen hebben. Een mooie en verzorgde dame, die hetzelfde been miste als ik. Uit Haarlem notabene. We hadden die dag nummers uitgewisseld om eens met elkaar af te spreken en na wat heen en weer geapp kwamen we tot een date.

Ik was bij iemand op bezoek, die zei dat ik moest doen alsof ik thuis was. Heb ‘m eruit gegooid, had geen zin in visite. ????

Inmiddels ken ik al best een aantal lotgenoten met een hoge amputatie.

Zoals ik altijd doe, had ik ook nu de ingang gescand en zag dat de drempel eigenlijk te hoog was om met de rolstoel naar binnen te gaan.

Geen probleem, haar man kwam aansnellen en zette behulpzaam mijn rolstoel en handbike in de hal. Hun achterom was wel rolstoelvriendelijk, maar dat wist ik natuurlijk niet. Ik volgde hen lopend naar binnen en kreeg meteen een kleine rondleiding om het huis en de aanpassingen te zien. Deze dame is door de wol geverfd, want leeft al heel wat jaren met en op één been. Zij weet bijna niet beter. Ik sta ten opzichte van haar nog in de kinderschoen(en) en kom nog maar net kijken in de wereld van de gehandicapten. Heb nog een hoop te leren en sta altijd open voor goede tips en handige trics. Met een kopje thee gingen we aan tafel zitten en al snel voelde het heel vertrouwd en deelden we onze verhalen en ervaringen. Het leek soms of ik in een spiegel keek, we hadden veel met elkaar gemeen en raakten dan ook niet uitgepraat. Het ziek zijn, de angst, de behandelingen, de revalidatie, afhankelijk- en zelfstandigheid, reacties op straat, sporten, rolstoelen, protheses en handbikes, maar ook dat het leven met één been niet ophoudt en nog echt de moeite waard is.

Het is wat het is.

En zo staan we er beiden in. Positief. We moeten er tenslotte zelf het beste van maken, al is de weg niet altijd even gemakkelijk. Einde van de middag was het tijd om te gaan, werden mijn stoel en fiets door haar man weer buiten gezet en mocht ik een kleine handbike demonstratie geven. Ook de buurvrouw kwam gezellig even meekijken. Zo schattig. Omdat zij zelf geen handbike heeft, hebben we afgesproken dat ze die een volgende keer bij mij thuis mag komen uitproberen. Met een hoofd vol verhalen en een warm gevoel fietste ik terug naar huis.

Spreuk van de dag

Je kent pas je eigen kracht
en weet hoeveel je kunt verdragen,
als het leven met al haar overmacht,
besluit bewijs daarvan te vragen.
Martin Gijzemijter