Oh, wat zie ik er tegenop om dit blog te schrijven. Elk woord, elke herinnering bezorgt mij waterlanders. Ik kan niet stoppen met huilen. Wat een gemis, onze trouwe viervoeter, ons maatje en beste vriend, onze lieve Body is niet meer. Het verdriet is dan ook enorm. ????????

Tijdens het laatste rondje wat ik vrijdag met onze Body heb gelopen, bleek dat er iets goed mis was. Vanwege artrose liep hij al langere tijd behoorlijk mank, maar nu was het anders. Na elke vijf meter ging hij hijgend liggen. Dit was niet omdat meneer geen zin had. Nee, dit was omdat hij het echt niet meer kon. Op het begin had ik het nog niet eens zo door en liepen we zoals gewoonlijk heel langzaam, ik met Leggy, een klein rondje om het zwembad. Dat is echt niet ver, maar halverwege had ik door dat het foute boel was. Het was zielig om te zien dat hij het zo zwaar had. Altijd heb ik mijn telefoon bij me, maar net nu natuurlijk niet. ???? Anders had ik zeker het thuisfront gebeld om te vragen of ze Body zouden komen halen. Vaak kom ik onderweg wel bekenden tegen, maar nu was dat niet het geval. K**. Geen hulptroepen dus. ???? Dragen kon ik hem niet, dus moest ik Body voorzichtig naar huis begeleiden. Steeds een paar meter lopen, dan ging hij weer liggen, praatte ik lief op hem in om hem in beweging te krijgen en liepen we een klein stukje verder. Ik denk dat we er wel driekwartier over hebben gedaan, maar God, wat was ik blij dat we thuis waren. Ik vertelde het tegen Frank die meteen naar de dierenarts is gereden om te overleggen. Body bleef thuis en lag buiten op het terras. Geloof het of niet, maar precies op dat moment kwam er een mail binnen van Martin Gijzemijter met een gedichtje over het verlies van een hond…. Ik begon meteen te huilen. Hoe dan? Waarom kwam dit berichtje nu binnen? Net nu het niet goed ging met onze lieve vriend. Toeval? Omdat Body buiten lag, ben ik met de rolstoel dichtbij hem gaan zitten, zodat ik hem kon aaien. Hij was wat onrustig. Iedere keer als hij even plat ging liggen, kwam hij met z’n koppie overeind. Alsof hij voelde dat hij anders weg zou zakken… Even later kwam ook Lynn erbij zitten en zorgde voor wat kussentjes, zodat hij lekker kon liggen. Op een gegeven moment probeerde hij op te staan, maar zakte door beide achterpoten. Zo zielig om te zien. ???? Met behulp van Lynn zocht hij een plekje op het gras om te liggen. Hij bleef maar hijgen, ademde snel en wilde niets eten of drinken. Dat op zich zegt voor een labrador al genoeg. Het ging niet goed. Toen Frank met hem naar de dierenarts zou gaan, probeerde hij Body lopend naar de auto te krijgen, maar hij zakte binnen alweer in elkaar. Sven schoot te hulp en samen met Frank droeg hij Body naar de auto. Ze legden hem eerst op de grond neer, zodat ze de klep open konden doen. Body bleef stil liggen, zijn kop had hij erbij neergelegd. Ik stond voor het raam te kijken, een vreselijk aanzicht. Toen Body achterin lag, reden de mannen snel naar de dierenarts twee straten verderop. Lynn en ik wachtten in spanning af. Niet veel later kwam Frank huilend binnen, Sven was bij Body gebleven. Het zag er niet goed uit, er stond ons een verschrikkelijk beslissingsmoment te wachten. Wij sprongen huilend en in shock in de auto, kwamen bij de dierenarts aan en liepen naar een aparte kamer waar Body op de behandeltafel lag met een huilende Sven ernaast. Vreselijk om Body zo levenloos te zien liggen. De dierenarts sprak de woorden uit, die ik niet wilde horen. Ons maatje was stervende. Nee!!! ???? Hij zei, tegen beter weten in, dat we nog konden proberen naar een dierenkliniek in Zwanenburg te gaan, waar de specialist Body ‘open’ kon maken om te zien of er nog wat te redden viel, maar hij vreesde dat hij de kliniek niet eens zou halen. Body had een inwendige bloeding, waarschijnlijk van een gescheurde milt of opengebarsten tumor. Het laatste wat wij wilden was Body laten lijden en we besloten met z’n vieren onze allerliefste vriend in te laten slapen. Wat een heftig en vreselijk moment was dat…. Hij kreeg eerst een spuitje om te verdoven, daarna liet de dierenarts ons alleen om afscheid te nemen. Wat hebben we gehuild, Body lieve woordjes ingefluisterd en hem bedankt voor alle mooie jaren. Na tien minuten kwam de arts terug en kreeg Body een prik om in te slapen. Wij hadden Body vast en aaiden hem liefdevol over zijn mooie vacht. Langzaam zag je hem wegzakken en blies hij zijn laatste adem uit. Ons met pijn in het hart en in stilte achterlatend. Dag aller, aller, allerliefste Body, slaap zacht man! ????❤️????

Spreuk van de dag ????

Je bracht mij vriendschap en geluk. Ik draag voorgoed jouw pootafdruk, hier in mijn hart tot aan de dag, dat ik je weer omarmen mag. M.G. ????????❤️

Lieve Body,

18 juni 2009: Hoera, je bent geboren en wat zijn wij, als jouw toekomstige familie, ontzettend blij! ????

Met lieve moeder Zosha en een Nederlands kampioen als vader, kon het niet anders, dan dat jij een toppertje zou zijn.

Al snel mochten wij op kraamvisite en waren we, hoe kan het ook anders, op slag verliefd! Liefde op het eerste gezicht. Het bestaat dus echt! ????

Vanuit ons vakantieadres in Rhodos keken we elke avond via de live webcame hoe jij je, samen met je broertjes en zusjes, ontwikkelde.

In de zomervakantie van 2009 was het eindelijk zover en hebben wij je liefdevol opgenomen in ons gezin. ❤️

We hadden enorm uitgekeken naar je komst, hadden alles voor je over en zelfs ons net verbouwde huis speciaal voor jou aangepast.

Er was tijdelijke vloerbedekking gelegd, zodat je niet uit zou glijden. Een hoek ingericht met een bench voor je rustmomentjes. We kochten voldoende speeltjes om mee te dollen en het beste voer om je gezond groot te brengen. We hadden genoeg vrije dagen ingeroosterd om je de eerste weken en maanden zindelijk te maken en op te voeden.

Je was een lekker mollig boefje, met van die mooie reebruine kijkers. Op het schoolplein van de Beatrix was je razendsnel populair. Sven en Lynn ook trouwens, want iedereen wilde bij ons spelen. ???? Op straat zeiden mensen ons geen gedag meer, maar riepen ze steevast ‘hi Body!’

We gingen samen op cursus en jij bleek het beste jongetje uit de klas. Tja, voor koekjes deed jij echt alles. ????

Je ontwikkelde je van een dot van een pub, tot een stoere knappe, maar vooral lieve huisgenoot.
Je was vanaf dag één, deel van ons gezin. Lynn noemde jou zelfs haar kleine broertje.

We hebben heel wat kilometers gewandeld, heerlijk in de bossen en op het strand. Als jij genoot, genoten wij met je mee. En ondanks dat de meeste labradors echte zwemliefhebbers zijn, hield jij het bij een veilig pootjebaden.
Zelfs met koekjes kregen we je niet aan het zwemmen. Poedelen, dat vond je heerlijk en het allerliefst in een vieze zwarte stinkende sloot…????

Speeltjes lagen door het hele huis. Met een dagelijks potje touwtrekken liet je zien hoe sterk je wel niet was. Door met ballonnen te spelen, leerden we jou dat een knal niet eng, maar zelfs leuk was. Dat resulteerde in het samen vuurwerk kijken tijdens ‘Oud & Nieuw. ????

We hebben ontelbare keren in Galder bij ons mam en Anton gelogeerd, waar jij een enorme (speel)tuin tot je beschikking had. Lekker rennen achter de konijnen en buurt-katten aan, spelen met takken, distels en plonsen in de vijver.

Ook de vakanties in Nederland waren super fijn! Wandelen in het bos, op het strand, in de sneeuw, lekker eten, slapen, snoepen, spelen en gewoon overal bij zijn. Daar werd jij en wij gelukkig van.

Je ging vaak mee naar het hockey- en voetbalveld, waar er altijd wel een maatje was om mee te dollen. Wat hebben we gelachen die keer dat je het veld op rende en er met de hockeybal vandoor ging. ????

Je genoot overal van alle aandacht en zat altijd midden tussen de visite, als je maar gekriebeld werd. Je was een allemansvriend, lief en super sociaal.

Naarmate je ouder werd, werd je ook een stukje rustiger (net als wij trouwens ????), maar altijd even lief. Je hebt nooit, maar dan ook echt nooit gegromd tegen mensen.

Blaffen deed je zelden, maar je had een krachtig stemgeluid. Ooit ben je luid blaffend uren achter de raceauto van Wim & Lon aangerend. Hilarisch! ???? Ook tijdens het stofzuigen liet je je in de jonge jaren horen en ging je het gevecht aan met de stofzuigerstang. Twee keer heb ik je tegen een persoon op straat horen blaffen, die mensen vertrouwde ik daarom voor geen meter.

Het grappigste moment wat ik mij herinner was dat toen ik op een ochtend beneden kwam, jij pontificaal midden op de salontafel stond. ???? Ik stond perplex. We keken elkaar allebei enorm geschrokken (jij betrapt ????) aan. Ik riep dat je als de wiedeweerga van de tafel af moest en jij gehoorzaamde, uit schrik waarschijnlijk, sneller dan het licht. ????

Toen ik in 2014 ziek werd en geopereerd moest worden, wisten we niet hoe en of ik daarna nog zou kunnen wandelen. Mandy en Judith namen jou vanaf die tijd wekelijks mee op pad. In eerste instantie om ons gezin te ontlasten, maar ook omdat je zo’n geweldig dier was. Een vriend voor Banjer???? en Snipper????.

Maar lieve Body, ik heb er alles aan gedaan om onze uitjes veilig te stellen en heb keihard getraind, zodat ik ook weer met jou naar Elswout en het strand kon. Wandelen met jou was mijn grootste hobby. Mijn hoofd leegmaken op het prachtige landgoed, terwijl jij het halve bos, tak voor tak, op at. ????

Eind 2018 veranderde mijn en ons leven. Mijn been werd geamputeerd en ik zou nooit meer echt kunnen lopen. Maanden ben ik van huis geweest en heb ik jou moeten missen. ????De eerste nacht thuis, zal ik nooit vergeten. Mijn bed stond naast jouw mand, oké ik snurk, maar jij overtreft alles! ???? Ik werd er wakker van, maar vond het heerlijk en grappig om naar te luisteren.

Frank en de kids hebben de volledige zorg voor jou en mij op hun genomen, waar ik hen erg dankbaar voor ben. ❤️

Maar net toen ik weer een beetje kon lopen, met Leggy mijn prothese, ging jij steeds slechter lopen. Door artrose zakte je regelmatig door je achterpoten. Lange wandelingen op het strand en in het bos waren voor ons helaas verleden tijd. Met de nodige pijnstillers kon je nog wel kleine rondjes lopen in de buurt. Net als ik. Het grappige was, dat wij er hetzelfde tempo op na hielden. De ene keer liep jij voorop, de andere keer was ik het. Zo sjokten we samen, in volle tevredenheid, door de buurt. ????????

Maar allerliefste Body, hoe moet het nu verder zonder jou? Ik weet het even niet… ????

Geen ‘goedemorgen’ meer als ik beneden kom. Geen bruine ogen die mij lief aankijken, als ik aan het ontbijten ben. Geen (verplichte) wandelingetjes meer. Geen snurkende geluiden meer of rare ontspannen standjes (op je rug, met vier poten in de lucht, je oren wijd en je tanden vrij, omdat je lippen waren uitgezakt, oftewel de ‘gremlin-look’ ????) in je mand. Geen gekriebel meer tijdens het tv kijken. Maar ook geen vieze stink scheetjes meer. Geen gebedel meer aan tafel en geen ‘welterusten’ voor het slapen gaan. Niets meer. Helemaal niets… ????

Lieve lieve Body, wat is het stil en saai zonder jou. Het verdriet is groot en de tranen vloeien rijkelijk. Weet dat we enorm van je genoten hebben, elf jaar lang. Je was niet ‘zomaar’ een hond, je was lid van ons gezin.

We hebben om je gelachen, ruzie gemaakt (moet hij alweer uit? ????), soms vervloekt als je de boel gesloopt had en zijn ook echt wel eens boos op je geweest (vooral als je poep at of in een stink sloot had gelegen, viezerik!) maar het allermeest hebben we van je gehouden. Van hier tot aan de maan en de honden hemel. ????

Rust zacht grote vriend, je blijft voor altijd in ons hart! ❤️????????❤️

Heel veel liefs van Sven, Lynn, Frank en Ilse ????