Op het strand van Fuerteventura las ik op Telegraaf.nl over de gezondheid van Bibian Mentel, mijn inspiratiebron. Er zijn bij haar weer uitzaaiingen gevonden op verschillende plekken in haar lichaam. Wat een tegenslag. Wat zij allemaal al heeft doorstaan en hoe zij in het leven staat is benoemenswaardig. Echt. Het bericht raakte mij enorm en ik kon niet anders dan haar via een berichtje een hart onder de riem steken. Toch weer die kutkanker!????Waar ik op het moment druk bezig ben om te leren leven met één been en mijn nieuwe ik te accepteren, probeer ik zo min mogelijk met kanker bezig te zijn. Want deze ziekte maakt mij bang, angstig en verdrietig.???? Het is onheilspellend en je weet nooit wanneer deze toeslaat. Soms denk ik wel eens, ‘had ik mijn been maar verloren bij een ongeluk’, dan was dat het. Dan had ik ‘alleen’ daarmee te dealen en hoefde ik die zware rugzak vol angst, spanningen en onzekerheid niet mee te zeulen. Dag in, dag uit. Maar het lot bepaalt en wij hebben daar niets bij in te brengen. Het enige wat wij kunnen doen is leven met de dag en daar zoveel mogelijk van genieten, want niemand weet immers wat de morgen brengt.

Carpe diem!???? ????

Wij genieten nog altijd van het Canarische leven op Fuerteventura. En het Spaans lullen, ben ik nog niet verleerd. ???? Dankzij de autohuur zijn we op vele mooie plekjes geweest, maar de laatste daagjes vertoeven we bij het zwembad. Heel relaxed, boekje lezen en smeren. Ik geloof dat ik vandaag wel tien hazenslaapjes ???? heb gedaan, niet normaal. Geen wonder dat ik s’nachts niet slaap…???? Best gek maar toch ook fijn dat mij niet één keer gevraagd is, hoe ik mijn been verloren ben. Mensen hebben geen idee wat ik, en wij als gezin, achter de rug hebben. Andersom natuurlijk ook niet. Geen idee welke verhalen schuil gaan achter de mensen hier. Op vakantie ben je even ‘los’ van alles wat je in je dagelijkse leven bent en meemaakt. Alles lijkt heel ver van je vandaan. Mooi om dan eens op afstand naar je leven te kijken. Deels heb ik dat zeker gedaan, maar eerlijk gezegd niet zoals ik verwacht had. Ik heb teruggekeken naar de zware maanden, maar voel dat ik nog niet echt in de toekomst durf te kijken. Wat ga ik doen met mijn leven? Ik weet het oprecht nog niet.???? Weet niet wanneer ik er klaar voor ben, maar ooit zal ook mijn leven ‘gewoon’ weer een weg moeten vinden. We praten er als gezin best wel eens over, maar ik heb waarschijnlijk meer last van hersenspinsels dan zij. Ik sta er mee op en ga ermee naar bed. Het gezin heeft mij geaccepteerd zoals ik nu ben Ilse/mama2.0, maar ik weet dat de zorg hen soms ook best wel irriteert. Ik ben trager, ben heel erg klunzig, laat alles vallen (mijn krukken vallen wel twintig keer per dag ????), vraag wel honderd keer of ze wat voor mij willen pakken, omdat ik zelf bijna niets kan dragen, verlies vaak mijn evenwicht (help, ik ga vallen ????) vraag tig keer om hulp … en dan wil ik ook nog dat één van hen met mij een stukje gaat lopen eind van de middag. ???? Zij sjouwen wat af met mijn spullen en daar moet ik dan soms hartelijk om lachen, mijn eigen ‘pietje pakezel’.???? Ik weet het is niet anders, maar als ze door mij geïrriteerd zijn of hardop zuchten als ik weer ‘iets’ nodig heb, dan zou ik het liefst even weg willen kruipen. Gewoon even onzichtbaar zijn. Weglopen, zodat ik ze niet tot last kan zijn. Maar ik weet ook dat ze mij meestal met alle liefde helpen hoor. En er zal toch wel een dag komen dat ik iets ‘steviger en zelfstandiger’ in mijn schoen sta? ????Tot die tijd zullen we ons moeten aanpassen, geduld moeten hebben en er het beste van maken.

Vandaag had Sven de taak mij ‘uit te laten’. ???? We hebben een lekker stukje gelopen over de boulevard, genoten van een trommelende muziekgroep en zijn via het strand terug gewandeld. Thuis heb ik de prothese weer afgedaan, ben ik de rolstoel gaan zitten en zo zijn we over de boulevard naar een restaurantje gegaan, waar we tapas (hoe kan het ook anders) hebben gegeten. ????

‘Het leven is wat je vandaag viert’. ✨