Vandaag begon mijn werkdag wat later dan gebruikelijk. De ochtend was ik namelijk vrij en kon ik het rustig aan doen. De taxibus kwam om twaalf uur (mooie tijd!) en bracht mij rechtstreeks naar Wijk aan Zee. Toch was ik wat aan de vroege kant, waardoor ik nog tijd had voor een bakje thee en een broodje. Als eerste stond hydrotherapie oftewel zwemmen op het programma. We lagen uiteindelijk met z’n drietjes in het water. Heerlijk rustig baantjes trekken. Ik heb ook het idee dat ik steeds sneller ga. Vooral op mijn rug. Dat is toch echt te danken aan mijn inmiddels goed getrainde armen. Girlpower! ???????????? Na het douchen en aankleding was ik bijna net zo nat als toen ik het water uit kwam. Wat een hitte! En dan aankleden met een nat en stroef lijf, op één been…???? Meteen na het zwemmen had ik met de prothesemaker afgesproken om in de grote oefenzaal mijn nieuwe ‘bikini’ versie te passen van mijn korf en korset. Rete spannend voor hem en voor mij. Zou het lukken? Vol verwachting deed ik mijn prothese aan, met een minimale korf.

Maar het was zo minimaal dat het been er niet volledig op kon afsteunen en ik er bij de eerste passen al uitliep. Hè bah, wat jammer, ik had er echt naar uitgekeken! We hebben het van alle kanten bekeken en geëvalueerd en kwamen tot de conclusie dat dit het in elk geval niet was, te klein en te minimaal. De prothesemaker zou mijn oude korf/ korset weer terug plaatsen voor de looptraining van vier uur. Hij gaat terug naar tekentafel om met een nieuw voorstel te komen. Zo eenvoudig is het niet, om iets zo passend te maken dat er een been aan kan hangen en op zijn plek blijft zitten. ????

Ik ging door naar de psycholoog, voor mijn tweede EMDR sessie. Misschien had ik niet verwacht dat ik weer zo diep zou gaan, maar dat was een utopie. Ik kreeg in elke hand een balletje wat om en om ging trillen en mijn ogen volgden de lichtjes in de lichtbalk van links naar rechts.

Binnen no time biggelden mijn tranen over mijn wangen. ???? De psycholoog haalde mij na twintig minuten uit de emotie, terug in het hier en nu. We hebben het nodige nabesproken en zo ben ik tot bepaalde inzichten gekomen, waar ik nog geen weet van had. Ik moet het echt even laten bezinken allemaal. Na dit heftige uurtje mocht ik weer naar de oefenzaal voor mijn looptraining. De prothesemaker had mijn been terug aan mijn oude korf vastgemaakt. Even volhouden dus nog tot er een nieuwe oplossing komt. Toen ik mijn been aan deed, stond deze echt helemaal wijd naar rechts. Er was dus nog wat sleutelwerk voor nodig om het been ‘mooier’ te laten lopen. Samen met de fysio heb ik nog een rondje buiten over het ‘belevingspad’, met schelpen, stenen en gras gelopen. Het was wel fijn om even buiten te zijn en het lopen ging gelukkig goed. Om vijf uur belde de taxichauffeur dat hij voor de deur stond. Dus daar ging ik, met mijn been op schoot, naar het kluisje om spullen op te halen. Tja en dan kan ik mezelf niet meer vooruit duwen… Mijn handen had ik nodig om mijn been, jas en zwemtas vast te houden. ???? Ik vraag niet snel om hulp, maar deze keer vroeg ik een bezoeker mij een ‘gooi’ naar buiten te geven. Mensen zijn daar erg bereid te helpen en dat is fijn. Eenmaal buiten nam de chauffeur mijn been, jas en zwemtas over. Via IJmuiden werd ik weer netjes naar huis gebracht.

Na het eten ben ik samen met Petra naar het Mendel College gegaan voor de informatieavond van Lynn haar schoolreis naar Trier. Het was de eerste keer dat ik als moeder-Ilse2.0 naar school ging. Een paar moeders kwamen na afloop vragen hoe het met mijn revalidatie ging, maar dat was oké. Toch weer een mijlpaaltje! O ja, het Mendel is rolstoelvriendelijk ✅, maar dan moet je Petra meenemen om alle klapdeuren te openen. ????????