De wekker ⏰ ging vrijdagochtend om kwart voor zeven af. Het was D-day dat wij ons Lynn naar Schiphol zouden brengen voor haar reis naar Bali. Lynn zou daar met twee vriendinnen haar internationale schoolstage gaan lopen bij een vakantieresort van de tante van één van de meiden. De geluksvogel. ????

Mendelcollege: Een belangrijk onderdeel van het senior TTO (tweetalig onderwijs) programma is het vak IB English Language and Literature. Een andere belangrijke component is de Europese en internationale oriëntatie van de leerlingen (EIO). Om daar invulling aan te geven gaan de leerlingen van klas 5TTO op internationale stage. Dit kan een stage in het buitenland zijn, maar het mag ook bij een internationaal georiënteerde organisatie in Nederland.

Al het nieuws omtrent het coronavirus hadden we angstvallig gevolgd, omdat er een kans bestond dat het virus roet in het eten zou gooien en de reis zou moeten worden afgeblazen. Gelukkig was er geen negatief reisadvies voor Indonesië en konden we er vanuit gaan dat het goed zou komen. Lynn en haar vriendinnen keken er enorm naar uit en waren al weken bezig met de voorbereidingen op deze bijzondere ervaring: Programma opstellen met stageopdrachten, contacten leggen, belangrijke gegevens en adressen verzamelen, inenten, aanmelden bij de ambassade, lekkers voor onderweg en spulletjes inkopen zoals pennen en bellenblaas voor de kinderen daar en natuurlijk als laatste de koffer inpakken. Ze hadden overal aan gedacht. Voordat we in de auto stapten om naar Schiphol te rijden heb ik dochterlief alvast een dikke knuffel gegeven, natuurlijk vind ik het super leuk dat ze twee weken op reis gaat, maar mijn mamahart ❤️ is bezorgd en ik zal haar ook enorm missen. Zover van huis. Ik vloog op mijn zestiende voor het eerst met een vriendinnetje naar Mallorca. Dat is toch andere koek. Helemaal nu het coronavirus zoveel onzekerheid met zich meebrengt. Komen ze het land überhaupt in en mogen ze straks na twee weken ‘gewoon’ terug naar Nederland vliegen. Ik hoop het zo. Het was niet druk onderweg naar Schiphol en binnen vijfentwintig minuten parkeerden we de auto op de parkeerplaats P1. Frank haalde mijn rolstoel achter uit de auto en Lynn haar koffer. Samen zijn we naar vertrekhal drie gelopen en gerold, waar Garuda de incheckbalie had geopend. Het wachten was op de vriendinnen. Eentje kwam met haar ouders vijftien minuutjes na ons aan, maar de derde was haar pinpas vergeten ???? en net voordat ze bij Schiphol waren zijn ze terug naar Haarlem gereden om deze op te halen. In de tussentijd dronken wij een kopje koffie en bekeken we de reizigers van verschillende nationaliteiten. Ik kan je vertellen, we hebben onze ogen uitgekeken. Velen droegen een mondkapje, al dan niet zelf gemaakt. ???? Best een gekke gewaarwording. Bij elke ’hoest of nies’ van voorbijgangers, keken we elkaar toch even aan. Toen het clubje compleet was, gingen de meiden inchecken. Daarna was het moment van afscheid nemen daar. Één van de moeders stond met tranen in haar ogen en ook ik hield het niet droog. ????Zucht…kleine meisjes worden groot. We zwaaiden de dames uit, die met een vette glimlach richting de douane liepen. ‘Veel plezier! Blijf bij elkaar, geniet en laat elke dag wat van je horen. Daaaag!’ ???????? Daar gingen ze, met z’n drietjes op weg naar een groot avontuur. Wij liepen stilletjes terug naar de parkeerplaats. Nu maar hopen dat de vlucht zonder problemen zou verlopen. Ik stapte achter het stuur om terug naar Haarlem te rijden. Spannend hoor, zo’n stuk op de snelweg, maar we zijn heelhuids thuisgekomen. Eenmaal thuis kregen we een appje van Lynn met een foto dat ze in het vliegtuig zaten. Een leeg vliegtuig. Niet normaal, zo bizar. Ze hebben vast languit geslapen….????

Frank en ik vertrokken wat later in de middag naar Utrecht, waar we voor zijn verjaardag (verjaardags????) een nachtje zouden verblijven in het Inntel hotel in het centrum. Een hotel met een Wellness op de bovenste etage. Binnen een uurtje zaten we op locatie aan de borrel. Ook hier was het rustig, net als op alle andere locaties waarschijnlijk. We hadden een mooie hoekkamer met uitzicht op de stad, een kleine sauna en een groot bubbelbad. Heerlijk! ???? We trokken de badjassen van het hotel aan, ik had mijn eigen slippertje mee, en zo gingen we naar de elfde etage naar de Welness, Spa Dôme, voor een duik in het zwembad. Nou ja, duiken mocht natuurlijk niet, want dan zou je je nek breken. De uitdaging voor mij was wel hoe ik in het zwembad zou komen. ???? Gelukkig waren er geen andere gasten en hadden we het rijk alleen. Hier was geen trap in het bad voor senioren of mensen met een beperking. Ik ging op de rand zitten, draaide met mijn bil zo, dat mijn linkerbeen in het water hing. Even moed verzameld en toen heb ik me het water in laten glijden. Zwemmen, ik blijf het heerlijk vinden. De tweede uitdaging was om het zwembad weer uit te komen. Ik drukte mezelf omhoog op de rand van het bad en moest mijn linkerbeen natuurlijk ook omhoog brengen. Ik kan je vertellen, ik was net een zeehond die op de kant probeerde te komen. Frank hielp uiteindelijk door mijn been uit het water te trekken, zodat ik languit, totaal gestrekt op de kant lag. Oef. ???? Onhandig kwam ik tot zit en toen ik stond, liep ik heel voorzichtig en goed voor me uitkijkend met mijn krukken, omdat de vloer nat en dus gevaarlijk glad was. Daarna genoten we van het Turks stoombad en de Finse sauna, met uitzicht op de Dom van Utrecht en relaxten we op een van de design loungestoelen. Echt comfortabel waren deze echter niet, maar ach dat mocht de pret niet drukken. Het was schoon en netjes verzorgd. Er kwamen nog wat mensen, maar heel druk werd het niet. Ik had natuurlijk wel mijn bikini en zwembroek met pijpjes aan, anders had ik ze vast de schrik op het lijf gejaagd met mijn amputatie. ???? In de sauna, waar het bijna tachtig graden was ????, had ik mijn krukken nodig, omdat ik anders niet op de hoge bank kon komen, maar die krengen werden bloedheet, waardoor ik bijna mijn armen verbrandde aan de manchetten. ???? Het afkoelen was wel wat lastig. Onder de koude douche kon ik niet omdat er geen steuntjes waren en de vloer spiegelglad was. Ook het buitenterras, met uitzicht over de stad, was voor mij onbereikbaar door de twee hoge treden en de natte gladde tegels buiten. Ik stak dus maar mijn warme dampende hoofd buiten de schuifdeur… ???? Om deze wellness middag af te sluiten ging ik nog heel even zwemmen. Daarna gingen we ons op de kamer aankleden voor het diner. We hadden besloten om beneden in het restaurant te eten. Ze hadden een leuke kaart en we hadden eigenlijk niet veel zin om de stad in te gaan. Mijn rolstoel stond in de auto, Leggy was thuis gebleven en naar verwachting zou het toch overal even rustig zijn. We hebben lekker gegeten en omdat we één van de weinige gasten waren, kregen we voldoende aandacht van het personeel. Wel gek hoor, een volledige bezetting op zo weinig gasten. Waar zal dit de komende tijd toe leiden? Na het eten hebben we de jacuzzi op onze kamer vol laten lopen en ontspannen gebubbeld. Zou er thuis ook wel een willen! ???? Na een goede nachtrust werd ik wakker van een lopende kraan. Manlief was in alle vroegte het bubbelbad alweer aan het vullen. Dat was nog eens een mooi begin van de dag! We sloten ons uitje af met een uitgebreid ontbijt in het restaurant; vers fruit, een croissantje, lekker brood, een eitje, een muffin en een paar bakjes koffie. Nu bleek dat er toch wel wat meer gasten waren. Helaas zat het uitje er voor ons weer op. We checkten uit en vertrokken richting huis.

Deze avond zou ik voor het eerst met een paar vriendinnen naar 2Generations gaan, een dansfeest ???? voor alle generaties, in het Patronaat. Ik vond het heel spannend, om voor het eerst als Ilse2.0 in een rolstoel zo’n feest te bezoeken. Maar ja, alles maar dan ook alles is de komende weken afgelast dus ook deze avond. Op Facebook zag ik dat er een nieuwe datum was…het feest wordt uitgesteld tot 13 maart 2021. Nou dan heb ik voldoende tijd om er naar toe te leven. ????

Spreuk van de dag ????

Begin elke ochtend met de draai die gaat vinden in je dag. ✨