Mijn eerste blog vanuit Wijk aan Zee, fase 2. Best gek om wakker te worden op mijn nieuwe stekje. Toch voelt het al redelijk vertrouwd. Dat komt natuurlijk door de mooie bloemen, de kaarten en foto’s waarmee mijn kamer is versierd. Mijn uitzicht op de duinen is mooi en geeft rust. Heb zelfs Schotse Hooglanders gezien vanmiddag. Daar word ik blij van!

Ik heb een goede nacht gehad, heerlijk rustig geslapen zonder al die piepjes. Rond 08.20 uur werd ik wakker en kreeg ik mijn ontbijt. Toen viel mij op dat het wel erg stil was.

Met een blik op de vacuümpomp zag ik dat deze het niet deed. Shit. De accu bleek leeg te zijn. Ik weet niet hoelang deze pomp stil gestaan heeft, maar baalde er wel van. Er mag gewoon niets meer misgaan met de wond… dat is echt mijn grootste angst.

Waarschijnlijk ben ik zelf door het alarm heen geslapen of is het niet afgegaan. Gelukkig hebben we de oplader gevonden en draait hij nu weer op volle toeren.

Na het wassen en aankleden kwam de ergo therapeut langs om een rolstoel ‘te passen.’ Ja, ik moet er toch echt aan geloven…

Dus met een beetje hulp, op de rand van het bed zitten, langzaam opstaan met houvast aan een looprekje, been strekken en staan. Zucht dit was het moeilijkste. Nu een beetje hupsen richting de rolstoel en zitten.

Na een beetje passen en meten, bleek er toch nog een aanpassing nodig.

Goed weer terug hupsen naar het bed en liggen. Dit alles duurde 20 min. De therapie voor vandaag was, volgens schema, klaar.

Ik kwam hier naartoe met de verwachting dat ik het druk zou krijgen met allerlei therapieën. Maar dat kan natuurlijk helemaal nog niet.

Ik heb een aangepast programma, zolang de wond open is. Wel heb ik gevraagd of ik ook in de middag even uit bed mocht. Gelukkig had de fysio nog een gaatje in haar agenda, dus kon ik weer even oefenen om het bed uit te komen en in de rolstoel te gaan zitten. Deze keer waren Lynn en Marie getuigen van mijn training en hadden zij de primeur om een klein rondje te rijden met mij in de rolstoel. Ik was blij verrast dat ik van de fysio de kamer uit mocht, zo fijn! Lynn mocht duwen en we gingen door de gang naar de woonkamer en nog een extra ritje door afd. 2a. Het zitten ging goed en ik was blij, maar ook blij toen ik weer in mijn bedje lag. Maar ik heb weer een stapje gezet en dat is de reden waarom ik hier ben. Vooruitgang boeken!

Deze week moet ik een lijst bijhouden met wat ik eet en drink. Zodat de diëtiste kan zien of ik voldoende voedingsstoffen binnen krijg.

De stoelgang is nog een dingetje, ik krijg allerlei poeders, pillen en klysma’s, maar niets helpt. Echt vervelend en naar. De vlag gaat uit, als dat weer een beetje normaal verloopt.

Ook in Heliomare is het in het weekend erg rustig. De helft van de patiënten gaat naar huis en er zijn geen therapieën of activiteiten. Mijn kamergenoot is ook vertrokken, dus heb even het rijk alleen.