Mijlpalen zijn er om slingers aan op te hangen.

Jaaaa!!! Mijn 750ste blog is geboren! Zevenhonderdvijftig weblog dagboekverhalen…???? Reden voor een klein vier-momentje toch? Ik neem jullie nu al ruim viereneenhalf jaar mee op sleeptouw, om te laten zien hoe het is om als eenbenige, ten gevolgen van botkanker, door het leven te hupsen, springen, schuifelen en rollen. Nu roep ik altijd heel hard dat ik uitdagingen nodig heb, maar natuurlijk had ik liever niet het hele pakket voor mijn kiezen gehad. Het groeit soms wel een beetje boven mijn hoofd en hoe sterk ik ook ben, ik ken zeker ook mijn zwakke momenten. Dan zwelg ik heel even in zelfmedelijden. Hallo, ik ben geen superwoman, maar een heel gewoon (positief) mens hè! Het is vallen, opstaan en weer doorgaan. En dat continue in de herhaling. Daarom neem ik jullie mee in mijn dagelijkse bestaan, ben ik open over alles wat mij bezig houdt, in de hoop dat het jullie inspireert. Leven is relativeren en leren. Nee, saai is mijn leven niet, want ondanks of dankzij mijn beperking ontmoet ik bijzondere mensen en doe ik mooie dingen. Dat is ook heel wat waard. Ach, ieder mens maakt heel wat mee in zijn leven, uiteindelijk zouden we allemaal een boek kunnen schrijven.

Op naar de achthonderd blogs! Als jullie mij blijven volgen, blog en vlog ik er nog lekker op los. Let wel, binnenkort zal deze website overgaan van ilsemoerkerk.nl naar ilsevanhooijdonk.nl, verhuis je dan met mij mee?

Het gaat beter met me sinds het oké is als het soms even wat minder gaat.

Duizend gedachten
Gaan voorbij
Chaos in
Mijn hoofd
Maar als je
Vraagt hoe het
Gaat met mij
Lach ik zo overtuigend
Dat je het gelooft
Tegeltjeswerk

Zwemmen

Ideaal zomerwerk, eindeloos vakantiebaantjes zwemmen! Loesje

Al een paar dagen zat ik er tegenaan te hikken om een eerste duik te nemen en een abonnement af te sluiten bij de Houtvaart, het openluchtzwembad hier in de straat. Niet omdat ik niet wilde zwemmen, maar puur vanwege het slechte weer. Het helpt mij niet echt als de lucht grijs en grauw is, er veel wind staat en de temperatuur niet eens in de buurt komt van de vijftien graden. Petje af voor al die mensen die vanaf begin mei in bikini’s en zwembroeken de water-kou trotseren. Bikkels zijn het! Gelukkig is het inmiddels toch echt een beetje lente geworden, het zonnetje straalt weer warmte uit en ik ben ondertussen gestart met de buiten trainingen voor de 2 km Swim. In mijn vorige blog rekende ik mij rijker in tijd dan ik feitelijk was, want de vier weken die ik nog dacht te hebben bleken er slechts twee te zijn. Het moment van uitkomen van dit blog, heb ik nog maar één week om op krachten en conditie te komen… ????

Wetsuit aan, wetsuit uit…

Het lukt me grotendeels om mijn eigen wetsuit aan te trekken, maar dat doe ik wel thuis liggend op bed, omdat ik mezelf anders onderuit sjor. De rits krijg ik alleen niet zelf dicht of open, ondanks het lange koord wat eraan vast zit. Het vraagt behoorlijk wat kracht om de delen op de rug naar elkaar toe te trekken en de rits te sluiten, want het pak zit zo strak als een tweede huid. Blij dat de kids nog thuis wonen. Goed, in vol ornaat hups ik nu met regelmaat om half negen in de ochtend op mijn krukken naar het zwembad, wat meteen een mooie warming up is voor mijn armen. Tree voor tree spring ik de trap bij de entree naar boven om binnen te komen. De ‘Vrienden van de Houtvaart’ liggen dan al lang in het water en drinken na afloop een welverdiend bakje koffie. Ik voel me lichtelijk ‘overdressed’ en zie er misschien uit als een echte pro met mijn prachtige Dare2tri wetsuit tussen de ‘normale’ badkleding. Als dat maar geen hoge verwachtingen schept… ????

Schoolslag met één been, dat is wat het is!

Mijn spulletjes leg ik altijd in één van de kleedhokjes, daarna hups ik naar de seniorentrap van het bad, leg de krukken aan de kant en spring tree voor tree het water in. Even het pak bij de hals opentrekken, zodat er wat koud water in het pak komt. Dit water wordt direct verwarmd door mijn lichaamstemperatuur en houdt mij vervolgens lekker warm. Er zijn twee banen ingericht voor de snelle zwemmers, daar moet ik dus ver bij vandaan blijven. Het is soms slalom zwemmen vanwege de drukte, maar soit, het zij zo. Om te weten waar ik sta in mijn trainingsproces moet ik baantjes tellen. Nu is het in dit zwembad iets makkelijker dan bij Heliomare, omdat de baantjes hier 50 meter zijn. Voor één kilometer moet ik 20 baantjes trekken, of 10 als ik ze heen en terug tel. Helaas hebben ze geen telraam om het bij te houden en ben ik regelmatig de tel kwijt. Zwemmen is fijn, maar ook een beetje saai. Je gaat zo in je hoofd zitten, alle tijd voor mijn hersenspinsels om los te gaan.???? Maar ach, alles voor het goede doel en samen met mijn broer en zus met Team W-Ilse-kracht gaat het helemaal goedkomen!

Op naar de volgende mijlpaal: 2 km zwemmen in openwater!

Fred Segaar van NH Nieuws kwam deze vrijdag filmen bij mijn zwemtraining in de Houtvaart. Ik had het netjes per mail aangemeld en bij de ingang gevraagd of het oké was (en dat was het) en gezegd dat we natuurlijk rekening zouden houden dat andere badgasten niet herkenbaar in beeld zouden komen. Helaas stak één man op een niet al te vriendelijke manier er een stokje voor, er mocht niet gefilmd worden. Dus als we de geschoten beelden niet mogen gebruiken, gaan we op Tweede Pinksterdag op herhaling bij de openwater training in de Mooie Nel. Het is niet anders. De donatieteller loopt aardig op, maar sponsoren kan en mag natuurlijk nog altijd. Ik zet de eindsprint in, steun je mij in mijn uitdaging? Bekijk hier mijn actiepagina.

Second opinion

Militaire Revalidatie Centrum Aardenburg in Doorn.

Via Femke Oepts – bedenker, regisseur, fotograaf en eindredacteur van het boek ‘Overwinnen’ – was ik in contact gekomen met Edwin de Wolf. Edwin verloor zijn been toen hij tijdens een patrouille die hij leidde in Bosnië, op een antipersoneelsmijn terecht kwam. Gelukkig kan hij door de juiste wijze van handelen van alle patrouilleleden, zijn verhaal nog navertellen en zo is zijn verhaal ook terug te lezen in het inspiratieboek. Nu is deze sterke en stoere man werkzaam als manager op het Militair Revalidatie Centrum Aardenburg en had ik een afspraak met hem om eens kennis te maken en met zijn collega’s te sparren over het lopen en zitten met mijn prothese en de problemen die ik daarbij ervaar. Een soort second opinion. Niets ten nadele van mijn prothesemaker hoor, maar meer ter aanvulling. Een frisse blik op mijn vraagstuk kan zeker geen kwaad.

Ongeluk zit in een klein hoekje en geluk dus in de rest van de wereld. Loesje

Met Leggy op de achterbank en mijn rolstoel achterin vertrok ik uit Haarlem. Na een klein uurtje rijden kreeg ik de schrik van mijn leven, toen er in de bocht van de afslag van Utrecht richting Arnhem, een vreemd voorwerp midden op de rijbaan van de snelweg lag. Wat het precies was kon ik niet zien. Het was donkergrijs, een vuilniszak gevuld met lucht? Nee, het was hoekig. Wat moest ik doen? Uitwijken was geen optie omdat er aan de ene kant een vangrail stond waar ik niet in wilde hangen en aan de andere kant een passerende auto reed. In een split second besloot ik hoe ik het obstakel zou ‘nemen’. Tussen mijn voorwielen in, zodat ik mijn banden er in elk geval niet op stuk zou rijden en ik het voorwerp niet zou raken.

Een keiharde knal volgde. Ik schrok me de tandjes. Mijn hart sloeg over en ik voelde mijn vingertoppen tintelen. G*dgloeiende, what the f*ck happend?

Het was overduidelijk geen plasticzak, maar waarschijnlijk een onderdeel van een auto of iets dergelijks dat keihard de onderkant van de auto raakte. BAM! Help! Wat moest ik doen? Ik zag geen rook en hoorde geen gekke geluiden. Doorrijden of stoppen en de schade bekijken? Maar ja, wat doe ik als eenbenige die niets weet van auto’s langs de weg? Ik besloot voorzichtig op de rechterbaan door te rijden, maar kreeg verschillende seintjes van medeweggebruikers dat er toch echt was loos was. Eén auto kwam naast me rijden, de dame op de bijrijdersstoel opende haar raampje en ik volgde haar voorbeeld. ‘U heeft schade aan uw bumper‘, riep ze naar mij met een snelheid van 100 km per uur. Ik stak mijn duim omhoog dat ik haar begrepen had en hoopte met alle vezels in mijn lijf dat ik ongedeerd in Doorn zou aankomen. Daar zou ik veilig zijn en hulp kunnen vragen.

Heelhuids aangekomen op de parkeerplaats, bekeek ik de schade. Oeps, mijn achterkantje was flink gehavend.

Met een knikkende knie maakte ik een foto en stuurde een appje naar Frank met de vraag wat ik moest doen. Hij belde vrijwel meteen terug zodat we even konden overleggen. Dat was fijn. Het kwam er op neer dat ik ter plekke iemand moest vragen er even naar te kijken en niet te gaan rijden als onderdelen los hingen. Nadat ik mijn rolstoel uit de auto had gehaald en Leggy had aangedaan, rolde ik naar het gebouw van de revalidatietechniek. Een uiterst vriendelijke dame achter de receptie wist van mijn komst en zei dat ik even mocht wachten. Een man die bij het koffieapparaat stond, bood me heel attent meteen koffie aan. Wat een service! En ja, een sterke bak koffie kon ik wel gebruiken.

In de gang zag ik een man lopen die ik herkende van de foto. Dat moest mijn afspraak zijn.

Edwin nam mij mee naar zijn kantoor waar we kennismaakte en ik met de koffie in mijn ietwat trillende hand eerst mijn verhaal kwijt moest over wat er onderweg gebeurd was. Ik was nog lichtelijk in shock. Hij bood meteen zijn hulp aan om naar de auto te kijken. Top! Even later had hij de loshangende bumper eraf gehaald en beloofde de rest vast te zetten met tyraps, zodat ik zelf terug kon rijden. Tja een vervangende auto zou het voor mij sowieso niet worden. Wie heeft er nu een linker gaspedaal? De auto lieten we even voor wat het was, we gingen samen een broodje eten in het restaurant. Wat mij in die korte tijd opviel was dat er veel jonge mannen zaten met beenamputaties. Het revalidatiecentrum behandelt nu namelijk ook Oekraïense militairen, die in eigen land niet de specialistische zorg krijgen, die ze hier wel kunnen bieden. Vreselijk dat de oorlog nog altijd gaande is en slachtoffers maakt. Het gaat veelal om militairen met complexe aandoeningen en multitrauma. Militairen zijn bij letsel verplicht daar te revalideren, maar als ik in de buurt had gewoond, had ik daar als gewone burger ook terecht gekund.

Het complex is gelegen op een uniek bosrijk terrein en is indrukwekkend om te zien.

Niet alleen het complex was indrukwekkend kan ik je vertellen, ook de man die tegenover mij zat. Zijn levensverhaal is heftig maar ook inspirerend. Van een jongen die zoveel leek te hebben verloren en als man zoveel wist te winnen. Hij geeft lezingen, heeft drie maal deelgenomen aan de Invictus Games en traint nu voor onder andere de Iron Man in Luxemburg: 1,9 kilometer zwemmen, 90 kilometer fietsen, gevolgd door een halve marathon (21,2 kilometer) wheelen. En daarnaast doet hij ook nog even een full distance triathlon. Wat een held! Kom ik aan met mijn 2 km zwemmen… ????

Advies

Het is een traject van vallen en opstaan, waarbij er veel ‘proefondervindelijk’ geprobeerd zal moeten worden.

Het uurtje was eigenlijk tekort of onze levensverhalen te lang, dat kan natuurlijk ook. Het was tijd voor een consult bij de Orthopedisch Technoloog om te kijken of we tot nieuwe inzichten zouden kunnen komen. Een second opinion is letterlijk een ’tweede mening’, een onafhankelijk oordeel van een tweede deskundige of deskundige partij. In dit geval waren het twee jonge prothesemakers die goed geïnformeerd bleken over mijn situatie. Zij stelden de nodige vragen, deden lichamelijk onderzoek (wat altijd veel (fantoom)pijn oproept ????), bekeken de röntgenfoto’s van mijn bekken en namen Leggy onder de loep. Het was een fijn gesprek en ik voelde me gehoord. Deze professionals wisten maar al te goed waar ze het over hadden, al hadden ze nog niet eerder zo’n constructie als de mijne gezien. Blijf ik toch een beetje uniek, haha.

Na afloop had ik afgesproken met Sabine die daar in de buurt woont, om een drankje te doen op het terras van Brasserie Rosarium, letterlijk om de hoek van het revalidatiecentrum. En ja, ook hier wist ik in eerste instantie verkeerd te rijden en stond ik bij het postadres van het restaurant. Hoe dan? ???? Gelukkig kwam het goed, was het heel gezellig en sprak ze mij moed in voor de terugweg met een gehavende auto.

Zit Advies Team (ZAT)- Heliomare.

De mail met het verslag en het advies vanuit Doorn kwam precies op het moment binnen, dat ik op de parkeerplaats stond bij Heliomare. Wat een timing! Ik had een afspraak met het ZitAdviesTeam om het zitprobleem te bespreken. Hier werken revalidatiearts, ergotherapeut, fysiotherapeut, revalidatietechnicus en zo nodig de wondverpleegkundige nauw samen. Het rapport van het Militair Revalidatie Centrum bracht frisse inzichten die we mooi kunnen gebruiken om mijn casus aan te vliegen. Conclusie is dat we opnieuw een behandeltraject ingaan, met als doel de zithouding te verbeteren, de pijn te verminderen en met de opgedane kennis het korset van de prothese opnieuw gaan opbouwen. Een traject wat veel tijd en energie gaat kosten, maar het belangrijkste is dat het uiteindelijk wat oplevert! En ach, na de Swim heb ik weer alle tijd…

Spreuk van de dag

Ik ben sterk omdat ik mijn
zwakheden ken. Ik leef omdat
ik een vechter ben. Ik ben wijs
omdat ik onverstandig ben
geweest. Ik lach omdat ik
verdriet heb gekend.
The daily quotes