Het is niet de berg die we overwinnen, maar onszelf. 

Voor de tweede keer zat ik in de kapel van Heliomare te luisteren naar de presentatie over de HandbikeBattle. Een handbikewedstrijd bergop voor mensen met een beperking, waar 14 revalidatiecentra van Nederland aan meedoen. Inge (van Total Recharge Massage) die mij al zes jaar masseert en mijn lijf als geen ander kent, was gezellig met mij mee gegaan als extra luisterend oor en personal support. In 2020 heb ik al een keer ja gezegd tegen deelname aan deze enorme uitdaging, heb ik de sporttest doorstaan en ben met de groep mee gaan trainen. Daarna kwam Corona, blessures, de scheiding en het zoeken van een huis. Nu de rust is wedergekeerd, heb ik weer ruimte om erover na te denken en ja, het beklimmen van de berg in Oostenrijk staat nog altijd hoog op mijn ‘verlanglijstje’…

Handbikebattle 2025

The greater the obstacle, the more glory in overcoming it.

Het concept van de HandbikeBattle is bedacht door een aantal professionals uit verschillende revalidatiecentra. Zij richtten de Stichting Handbike Events op vanuit de volgende visie: Als wij mensen met een lichamelijke beperking laten ervaren wat extreme fysieke uitdagingen met hen doen, geven wij hen power mee om hun dromen waar te maken en de kwaliteit van leven te verbeteren.

‘Ben je erbij Ils‘, was de vraag vanuit de Heliomare op de uitnodiging van de informatieavond. Yes! reageerde ik enthousiast. Ik sta weer open voor een nieuwe challenge, want ik kan wel weer een stip op de horizon gebruiken. Of mijn lijf er hetzelfde over denkt, weet ik nog niet, dat gaan we zien. Het helpt mij nu in elk geval om met open blik naar voren te kijken. Inmiddels ken ik best veel mensen die al eens hebben meegedaan aan deze barre tocht en iedereen zegt eigenlijk hetzelfde. ‘Het is keihard werken, het kost veel tijd, bloed, zweet en tranen, maar het is een geweldige bijzondere ervaring. En het feest na afloop is ‘de bom!’ Daar ging op natuurlijk meteen op ‘aan’, haha. ‘Als je de kans krijgt, moet je die pakken’. Nou kom maar op met de informatie en trek mij met al mijn onzekerheden, twijfels en vragen over die ‘drempel’. Ik was een en al oor…👂🏼

Waarom binnen je comfortzone blijven, als daarbuiten veel meer te beleven valt.

Met negen andere mogelijke kandidaten zaten we rond de tafel. Ik was best heel benieuwd naar hen, want als ik ervoor ga, zijn dat de mensen waarmee het mee moet gaan gebeuren. Er werd een voorstel rondje gedaan en zo werd duidelijk wie welke beperking heeft en waarom ze hier aanwezig waren. Een ieder met een eigen verhaal en motivatie. Daarna werd er van alles verteld over het hele traject; doelstellingen, begeleiding, trainingen, financiering & sponsoring, praktische zaken en materiaal. Inge en ik stootte elkaar af en toe aan, omdat we met de minuut enthousiaster werden. Het is namelijk een heel mooi compleet pakket. Alles wordt verzorgd, alle hulptroepen sluiten aan, je hoeft eigenlijk alleen maar kneiterhard te trainen en als klap op de vuurpijl, de berg op te fietsen. That’s it!

Bedenktijd.

Nu is de bedenktijd van één week ingegaan. Vóór 13 november moet de motivatiebrief zijn ingeleverd bij de Helioheroes. Van de tien potentiële kandidaten, mogen/ kunnen er maar 6 of 7 mee. Natuurlijk wordt er rekening mee gehouden dat we ‘beperkt’ zijn en er van alles kan gebeuren, waardoor je al dan niet tijdelijk uit kunt vallen. En nu zit ik hier met een blanco bladzijde voor mijn neus, klaar om mijn motivatie op papier te zetten. Nou ja, eerst maar even deze week zonder kleerscheuren door de kanker-controle komen. 🙏🏼

Bezichtiging

Klein maar fijn!

Ons Lynn heeft zoals je weet een nieuwe kamer gevonden vlakbij het station, waar ze komend weekend haar intrek neemt. En ondanks dat ik gewaarschuwd was, dat het voor mij niet erg toegankelijk zou zijn en het eigenlijk niet te doen was, wilde ik toch een kijkje gaan nemen. Tja, ik ga geen uitdaging uit de weg en als moeder wil je toch weten waar je kind komt te wonen? Ik kan toch niet, niet gaan kijken? Dat ik geen bijdrage kan leveren aan de verhuizing vind ik al moeilijk genoeg. Dus toen ze de sleutel had en de boel flink uitgesopt had, werd ik gebeld. ‘Mam, kom je nu even langs?’

Tuurlijk, on my way!

Na 3km fietsen stond ik nieuwsgierig voor het pand. De voordeur ging open en daar zag ik een loei steile trap en wist meteen dat het inderdaad een pittige work-out zou worden. Maar eerst nog de vraag, waar laat ik mijn rolstoel? Van een hal was geen sprake. Een dame die voor de deur op haar man stond te wachten, bood vriendelijk aan om vijf minuutjes op mijn stoel te passen, super lief, maar tegen die tijd dat ik boven zou zijn, zou ik alweer naar beneden moeten. We besloten anders. Lynn en Rick tilden samen de rolstoel naar boven en kwamen daarna mij halen. De één ging voor en de ander achter mij lopen. Voorzichtig sprong ik de smalle treden één voor één naar boven. Met het zweet op mijn voorhoofd keek ik van boven in een diep gat naar beneden. ‘Dat wordt nog een dingetje zo..’, zei ik ietwat ongerust, wetende dat ik ook nog terug moest.

Op kamers. Ik zoek er maar één hoor! Loesje

De kamer is qua vierkante meters misschien bijna gelijk, de indeling is totaal anders. Dat betekent wel dat waarschijnlijk niet alle meubels mee kunnen in de verhuizing. Natuurlijk vond ik het wel superfijn om in elk geval te zien waar ze komt te wonen. Of ik vaak bij haar op visite zal gaan betwijfel ik, maar goed, dan hoop ik maar dat ze extra vaak bij mij thuis komt. Nadat we alle opties van mogelijke indelingen van het bed, de bank en eetgedeelte besproken hadden, gingen we terug naar beneden. Rick ging eerst de trap af pakte de rolstoel aan die Lynn langzaam liet zakken. De tassen die op de zitting lagen vlogen direct tegen zijn achterhoofd en omdat het er van bovenaf uitzag alsof Rick de hele rolstoel in zijn nek had liggen, kregen wij de slappe lach. Gierend van het lachen piste ik bijna in mijn broek. En die arme jongen stond daar ongemakkelijk halverwege de trap te wachten totdat wij weer bij zinnen waren. Het lachen verging mij echter toen ik zelf naar beneden moest. Doodeng, zo steil! Ik koos eieren voor mijn geld en ging op mijn ene bil, tree voor tree naar beneden. Zonder kleerscheuren kwam ik buiten. Goddank!

Bevolkingsonderzoek

Shit happens, but life goes on.

Dezelfde week dat ik 55 kaarsjes mocht uitblazen, viel er een uitnodiging op de deurmat voor het bevolkingsonderzoek darmkanker. De meeste (voorstadia van) darmkanker wordt gevonden bij mensen vanaf 55 jaar en ouder, dus vandaar dit ‘verjaardagscadeautje’. Het stomme is dat ik op zo’n moment oprecht denk dat mij dit niet zal treffen, omdat ik mijn portie wel gehad heb. Maar ja, dat is natuurlijk naïef gedacht. Meten is weten en van struisvogelpolitiek is niemand beter geworden. Ik heb dan ook geen moment getwijfeld of ik wel of niet mee zou doen. Wist je trouwens dat darmkanker één van de meest voorkomende soorten kanker is? En dat er jaarlijks ongeveer 12.000 mensen gediagnostiseerd worden? Dus… motivatie genoeg om deel te nemen aan dit gratis onderzoek.

Focus on your own shit! 💩

Poep, ontlasting, uitwerpselen, drol, excrementen, keutel, stront, hoop, kak, schijt, shit of bolus.

We praten niet graag over poep, behalve mannen dan, die vertellen zonder gêne breeduit over de enorme bolus die ze gekleid hebben….🙈 Wij vrouwen hebben het er nooit over, nee wij poepen niet. Net als dat koningin Maxima dat nooit doet. En Beatrix ook niet trouwens. Maar weet je wel hoe belangrijk goede ontlasting is en hoeveel informatie er in onze shit zit? Niet dat ik een geweldige stoelgang heb, maar ben er deze week wel bewust mee bezig geweest. Al was het alleen al om de test in te plannen. Je mag het namelijk niet in het weekend insturen, want dan is de test niet meer betrouwbaar. Binnen 24 uur na het gebruik van de zelfafnametest moet de goed afgesloten envelop in de brievenbus liggen. Maar ja, aangezien ik een trage spijsvertering heb en hooguit één of twee keer per week naar de wc kan, duurde het even voordat ik ermee aan de slag kon.

Obstipatie.

Wat ben ik jaloers op onze trouwe viervoeter Sim, die maar liefst drie per dag een ‘hoop’ draait. Heerlijk lijkt me dat! Deze hele ‘shit’ brengt mij nog even terug in de tijd. Na de amputatie kon ik dagen, nee weken niet poepen. Artsen hebben er alles aan gedaan om mijn darmen te legen, van klysmas tot laxeermiddelen, niets hielp. Ik was volledig verstopt. Pas in Heliomare ‘beviel’ ik van een enorme steen. Ik heb tranen met tuiten gehuild van de pijn, maar ook van de opluchting.

Lach, leef, poep!

Nadat ik de QR-code gescand had, bekeek ik het filmpje van de test. Kort en bondig werd stap voor stap uitgelegd wat je moest doen. Het spannendste was nog wel de ‘keutel’ droog te houden, zodat deze niet in aanraking zou komen met het water uit het toilet. En even voor de duidelijkheid… ik heb een plons-plee, dus dat was zo makkelijk nog niet. Voor de zekerheid heb ik een halve rol wc-papier in het gat gepropt. Daarna moest ik op vier plekken in de poep prikken, voor het beste resultaat. Het prikkertje in het buisje terugdoen, het groene knopje dichtdraaien en in de bijgeleverde envelop retour sturen. Maar voordat ik naar de brievenbus kon, moest ik de gevulde envelop een nachtje in de koelkast bewaren. Dat vond ik best een vies idee, maar wat moet, moet. Binnen 3 weken volgt de uitslag. ‘Hoop’ dat ik geslaagd ben voor deze poeptest!

Spreuk van de dag

Tijdens het timmeren
aan je weg,
mag je soms
de plank ook misslaan.
#Marieke