De enige manier om een knoop te ontwarren, is met zachtheid en geduld.

Een wirwar in mijn hoofd
Ik zit een beetje in de knoop
Alles door elkaar
Mijn kop ligt overhoop
Ik zoek een weg
Waan mezelf een baan
Zet alles op alles
Om ervoor te gaan
Dicht Erbij

Loos

Hi broer, ben je bereikbaar? Ik zit in een enorme dip en moet steeds huilen. Kunnen we ff bellen? ????

Het is lang geleden dat ik zo diep heb gezeten. Het is twaalf uur in de nacht, ik ben alleen thuis en tranen rollen over mijn wangen. Hoe ik mezelf ook toespreek, het lukt me niet om uit het donkere gat te komen. Ik voel me radeloos. Hulpeloos. Doelloos. Reddeloos en machteloos. De aanleiding was een gesprek met het gezin en ging over huisvesting. Laat ik hier niet verder over uitweiden, maar dat het me enorm raakte was een feit. Nadat ik mijn verhaal en tranen had gedeeld met Lonneke en Linda bij het Wapen, dacht ik dat ik weer oké was, maar niets was minder waar. Thuis overviel me het hele gebeuren en wist ik niet waar ik het zoeken moest. Maar ja, wie bel je midden in de nacht? Precies, mijn broer die in Nieuw Zeeland geniet van een prachtige rondreis met de camper, want daar was het – met het enorme tijdsverschil – tien uur in de ochtend.

Snotterend vertelde ik mijn verhaal, terwijl Jorn op afstand een luisterend oor bood.

Het ligt niet in mijn straatje om iemand lastig te vallen als ik er finaal doorheen zit, maar nu kon ik niet anders. Arme broer, hij zal zich rot geschrokken zijn, want zo kent hij mij ook niet. Toch luchtte het gesprekje met hem op, zodat ik na een paar uur piekeren dan toch eindelijk in slaap viel. Deze inzinking was natuurlijk opnieuw voer voor de psycholoog om met mij aan de slag te gaan. Soms denk ik dat de tranen wel een keertje opgeraken, maar vooralsnog is dat niet het geval. Ik huilde er dus weer lekker op los en kreeg na een goed gesprek wat huiswerk mee om mezelf terug op de rit te krijgen. Eén van de opdrachten is het visualiseren van mijn ideale toekomstbeeld en deze opmaken op een moodboard in Pinterest. Hoe dat eruit moet zien weet ik nog niet, daar zal ik eens een paar nachtjes over slapen. Ook heb ik een leesopdracht meegekregen, het boek ‘Zadelpijn en ander damesleed’ van Liza Sambeek, waarschijnlijk omdat hier alle emoties aan bod komen: liefde, haat, angst, afgunst en verdriet om verloren dromen. Ken je het of heb je het boek toevallig in de kast liggen, let me know!

Trippelstoel

‘Geloof me, ik doe alles met dat ding! Gemak dient de mens en je spaart je lijf, wat wil je nog meer?’

Een trippelstoel (loophulpmiddel) is een verrijdbare en wendbare stoel op vier wieltjes die in hoogte verstelbaar is en ondersteuning biedt bij veel dagelijkse activiteiten en huishoudelijke klusjes. De trippelstoel wordt voortbewogen door met de voet(en) op de vloer ’trippel’-bewegingen te maken. 

Tja, nog een hulpmiddel erbij en wel een trippelstoel. Eigenlijk wilde ik er niet aan, want ik red mij prima in huis op krukken en de woonkamer staat al redelijk vol. In de hoek van de kamer staat mijn prothese en een paar extra krukken, achter de bank staat de rolstoel en soms mijn handbike om op te laden. Maar op advies van verschillende collega eenbenigen ben ik toch gezwicht voor deze stoel. Ze hebben mij overtuigd van het gemak van dit extra hulpmiddel en op mijn hart gedrukt dat ik vooral bij de huishoudelijke klusjes mijn lijf moet sparen. Dus niet springend stofzuigen, de vaat in- en uitruimen, tafeldekken en mijn kopje thee naar de bank brengen op één been, maar trippelend. ‘Oké, ik ga het uitproberen en kijken of het wat voor me is’, beloofde ik plechtig.

Medipoint.

Via mijn Zorgverzekeraar kwam ik terecht bij Medipoint en voerde online mijn bestelling in. Niet veel later werd ik gebeld door een vriendelijk dame van de afdeling klantenservice. Ze vroeg hoe lang ik de stoel dacht nodig te hebben, dus vertelde ik haar van mijn amputatie en dat het dus ging om onbeperkte tijd. Er bleken twee modellen te zijn en ze bood zelf aan om voor de elektrische verstelbare versie te gaan. Ze konden hem de volgende dag al leveren. Top! Ik kon geen voorkeur aangeven qua levertijdstip, maar die avond zou ik een sms-je krijgen met een tijdblok. Goed, die volgende middag zat ik dus op aangegeven tijd thuis in afwachting van de stoel. Wat denk je? Inderdaad, geen bus van Medipoint te bekennen. Geen trippelstoel.

We hebben uw opdracht opnieuw ingepland en op onderstaande datum en tijd komt onze chauffeur uw hulpmiddel bezorgen.

Oké poging twee. De dag na Pasen zou mijn stoel dan alsnog geleverd worden. Wederom bleef ik de hele middag braaf binnen, want ik wilde ze niet mis’lopen’. Wat schetste mijn verbazing (of toch niet, want het gaat nooit in één keer goed ????) er kwam weer niemand opdagen. Geen Medipoint. Geen trippelstoel. Ik klom in de telefoon en na een half uur in de wacht, kreeg ik dan eindelijk een dame te spreken. Ze vond het vervelend, maar zou de opdracht opnieuw inplannen. Drie keer is scheepsrecht. Aangezien mijn agenda ook redelijk gevuld is, sprak ik mijn voorkeur uit voor de ochtend. Helaas, die boodschap kon ze niet in het systeem kwijt. Wel vertelde ze erbij dat de chauffeur een half uur voor levering zou bellen en dat ik de anonieme oproep wel op moest nemen. Als ik dat niet zou doen, zou de bezorger mijn huisje voorbij rijden. ‘Eh, ik ben beperkt, loop met krukken of rol door het huis en heb geen hand vrij om mijn mobiel de hele middag vast te houden. En wat als ik naar het toilet moet en niet op kan nemen?‘ Daar had mevrouw echter geen antwoord op. Ik vond het nogal een stomme afspraak.

Diezelfde avond ontving ik een berichtje dat ze de volgende middag tussen drie en zes zouden langskomen. Natuurlijk! ????

Dochterlief werd kort ingeschakeld, omdat ik misschien niet op tijd terug zou zijn vanuit Heliomare. Maar, ik had geluk. De chauffeur belde iets over vieren (niet anoniem overigens) om te zeggen dat hij over vijf minuten (geen dertig) bij mij voor de deur zou staan. Helemaal goed, want ik was net thuis. Poging drie verliep dus geheel naar wens. De stoel werd netjes afgeleverd, maar wat was hij groot! Ik schrok er eigenlijk een beetje van, het was een soort reuze bureaustoel. ???? De man gaf een korte uitleg over hoe deze in hoogte te verstellen was, door simpelweg de knop onder de armleuning in te drukken. Een lange pook bleek de rem te zijn en er zat een opklapbare voetplaat op. Nou, ik kon gaan trippelen… Eerlijk gezegd viel dat wel een beetje tegen. De stoel is veel te breed, heeft een rem wat lijkt op een versnellingspook van een 2CV, de armleuningen zitten in de weg en de zitting is glad, waardoor ik steeds over het pijnlijke amputatiedeel schuif. Hmmm….is dit nu echt wat ze bedoelen met een verrijking en verademing voor je dagelijkse bezigheden in huis? ????

‘Gauw wegdoen!’

Nadat ik een fotootje had gestuurd van mijn trippelstoel aan een ‘collega eenbenige’ met de vraag of dit ‘het’ was, was haar eerste reactie ‘Gauw wegdoen, Ilse’. Haar stoel zag er heel anders uit, maar was dan ook op maat gemaakt. Dat is wat ik nu begrijp, noodzakelijk voor mensen zoals ik. We zijn niet dertien in een dozijn, wij zijn op onze manier uniek (net als iedereen dat is, ja ook jij!) maar standaard hulpmiddelen voldoen gewoon niet. Wij moeten voor op maat gemaakt comfort gaan, niets meer en niets minder. Goed, ik heb weer eens wat belletjes gepleegd en de retouraanvraag voor deze monsterlijke stoel ingediend, deze mag linea recta terug naar Medipoint.

Hartelijk dank voor je aanvraag om hulpmiddel(en) door ons op te laten halen.

De stoel is nog maar net geleverd, maar toch was ik bij dit besluit net zo blij als bij de levering. Weg met dat ding. Hoe eerder, hoe beter. Deze trippelstoel en ik zouden nooit vrienden worden, al geloof ik wel in het principe van deze stoel. Na een telefoontje en een goed gesprek met mijn zorgverzekeraar mag ik een opmaat gemaakte trippelstoel aanvragen bij Vegro, zodat het helemaal aan mijn beperking en wensen voldoet. Ach, dan begin ik gewoon weer van vooraf aan… ???? Wil je mij trippelend zien? Kijk dan hier en hier????

En oh ja, nu ik toch van alles aan het regelen was, pleegde ik ook maar meteen een telefoontje naar Hulpmiddelenspecialist Kersten. Waarom? Nou, omdat de voorband van mijn handbike totaal versleten is, de spanband van het stuur is afgescheurd en mijn rem het nauwelijks meer doet. Ik ben een gevaar op de weg. ????

Pasen

Wat zullen we doen met de paasdagen?

Als (aanstaande) gescheiden vrouw en moeder moet je je plannen goed op orde hebben. Wat bleek, toen ik de kinderen vroeg wat zij met Pasen wilden doen, waren ze al ‘volgeboekt’. Een brunch en borrel bij de schoonfamilie en een lunch bij hun vader. Gadverdamme, zo niet leuk, ik was duidelijk te laat met het bespreken hiervan. Pasen is niet te vergelijken met Kerstmis, maar toch voelde ik me heel sneu wetende dat ik ‘alleen’ zou zijn met de paashaas. Ik werd er gewoon een beetje verdrietig van. Gelukkig heb ik het uitgesproken en werd er naar een oplossing gezocht. Uiteindelijk mocht ik op eerste Paasdag bij pa komen lunchen en de brunch van de kids met aanhang bij Frank werd omgezet naar een gezamenlijke lunch bij ons thuis. Moeilijk? Ja, dat was het voor mij zeker, maar toch ook fijn om allemaal samen te kunnen zijn en te genieten van een heerlijke lunch.

NH Nieuws

In mijn vorige blog vertelde ik dat ik was gevolgd door een verslaggever van NH Nieuws om een korte reportage van mij te maken, in aanloop naar de Swim to fight Cancer. Zie hieronder het prachtige resultaat!

Ilse moet door kanker been missen, maar gaat ‘vol’ voor Swim to Fight Cancer.

Verslaggever Fred Segaar

Spreuk van de dag

Remember,
when you forgive,
You heal.
And when you let go,
You grow.