Podcast Lange Lonten, doe effe normaal!
Mijn eerste reactie was, ‘De lange hond? Nooit van gehoord.’ Oeps, verkeerd verstaan. ???? Het bleek te gaan om de tegenhanger van de korte lontjes onder ons. Na een kijkje op internet en Spotify kwam ik uit op een podcastserie van maar liefst 64 afleveringen. Initiatiefnemer Milo Berlijn is begin 2021 begonnen met de podcast ‘De Lange Lont’. Dit als tegengeluid tegen de vele negatieve en soms zelf explosieve uitingen op de radio, televisie en social media. In deze podcast zetten ze mensen centraal die in tijden van crisis hun ‘cool’ bewaren, geduldig en met relativering hun ding blijven doen en anderen respectvol benaderen. Ze gaan in gesprek met optimistische mensen die weten te relativeren en blijven kijken naar het positieve. Wat zijn hun drijfveren en wat is hun kijk op het leven. De podcast is verrassend, grappig en met een knipoog.
‘Mijn vraag is eigenlijk of het je leuk zou vinden ook een keer onze gast te zijn?’
Enige tijd geleden was Femke Oepts van het boek Overwinnen te gast in de podcast van Milo. Naast het delen van haar eigen verhaal, werd haar gevraagd of zij iemand kende die ondanks alles een positieve kijk op het leven heeft oftewel in het bezit is van een lange lont. Gezien alle portretten die ze gemaakt heeft voor haar eigen inspiratieboek, kon ze kiezen uit een hele reeks namen, maar ze noemde mij in het bijzonder. Ik voelde me dan ook echt vereerd toen ik door het programma als positivo gevraagd werd om mijn verhaal te vertellen. En zo vertrok ik woensdagochtend richting Zuid-Scharwoude net voorbij Alkmaar.
Sommige mensen hebben een welkomstmat voor de deur liggen. Ik niet…ik ben eerlijk! ????
In de uitzending had ik stiekem al gehoord dat de studio niet rolstoelvriendelijk was en dus koos ik ervoor om mijn prothese mee te nemen en gooide haar op de bijrijdersstoel. Na een kleine drie kwartier rijden parkeerde ik mijn auto op de parkeerplaats van Gemeente Dijk & Waard, locatie De Binding. Geen idee waar de ingang was, dus stapte ik uit, hinkte wat op en neer en keek even rond. Boven stond de gastheer al naar me te zwaaien en gebaarde dat de ingang aan de andere kant was. Omdat ik mijn stoel dus thuis had gelaten, besloot ik toch maar iets dichterbij de entree te parkeren. Daar deed ik mijn been aan en liep langzaam richting de receptie, waar de vriendelijke stagiaire Ted, waar ik vooraf mailcontact mee had gehad, mij al stond op te wachten.
Zullen we gewoon iedereen met een kort lontje verbieden? ????
Wie een kort lontje heeft is opvliegend van aard, wordt snel boos en reageert vaak te snel en vervelend op iets wat hem of haar prikkelt.
Ik was nog maar net binnen of hij vroeg al of ik koffie wilde. Ja graag! Hij tapte een bakkie pleur bij de automaat in het werkcafé en nam het voor mij mee naar boven. Normaal gesproken kom je via een trap bij de studio van Streekstad Centraal, maar speciaal voor mij hadden ze een bewaker geregeld die toegang had tot de lift. Wel zo handig. Hij begeleidde ons netjes naar de eerste etage, waar tevens een middelbare school gevestigd is. Pas daar kwam ik op het idee om nog even te plassen en vroeg of er nog tijd was voor een toiletbezoek. Beter nu, dan tijdens de opname, toch? Wat bleek? Beide mannen wisten niet waar de toiletten zich bevonden, wat mij enigszins verbaasde.
Zouden andere gasten dan nooit hoeven plassen? Vreemd. ????
De bewaker ging op onderzoek uit en wist uiteindelijk te vertellen dat er aan het eind van de gang een was en samen liepen we die kant op. Maak je trouwens ook niet elke dag mee, dat twee kerels met je mee naar de wc lopen, haha. Achter de schoolkluisjes bevonden zich de toiletten. De heren zouden netjes op mij wachten, terwijl ik een plasje ging doen. Ik wilde net de deur openen van het invalidetoilet toen ik redelijk bruut werd aangesproken door de conciërge die daar iets aan het repareren was.
Geen goedemorgen of iets van die aard, maar nee, een botweg ‘Wat komt u hier doen?’
Eh, ik wil even naar het toilet, zei ik braaf. ‘Moet u in de school zijn?‘ Eh, nee ik kom voor een podcast. ‘Dan mag u hier helemaal niet komen!‘ Vervolgens kreeg ik de wind van voren. Mijn twee begeleiders staken hun hoofd om de hoek om te kijken wat er loos was en werden eveneens hoogst onvriendelijk aangesproken over het feit dat we in het schoolgedeelte waren. Ze probeerden uit te leggen dat ze mij met mijn beperking naar het dichtstbijzijnde toilet wilden brengen, anders hadden we met de lift terug naar beneden gemoeten en extra meters moeten maken. Maar helaas, de super chagrijnige conciërge had geen greintje empathie of begrip voor de situatie. Het protocol was dat ze vooraf per mail toestemming hadden moeten vragen, blablabla. Nou, ik kan je één ding vertellen, dan had ik al lang in mijn broek gepiest! ????
Deze man was duidelijk met zijn verkeerde been uit bed gestapt en had overduidelijk een héél kort lontje. ????
Wel bizar dat we uitgerekend vóór de podcast over lange en korte lontjes, deze man tegenkwamen. Het prototype voor een kort lontje. Wat een contrast ook met het warme welkom in de studio. Milo bleek een vrolijke sympathieke gastheer en presentator te zijn. Hij stelde zichzelf en de geluidsman voor en vertelde kort wat er ging gebeuren. Mijn koffie was inmiddels koud, want die was met ons het halve gebouw door geweest, maar prima te drinken en zo had ik toch wat spraakwater. Er volgde wat uitleg over de gebaren van de geluidsman, ik kreeg een koptelefoon op en een hele dikke microfoon voor mijn neus, waar ik letterlijk tegenaan moest praten. Er werd afgeteld, het deuntje van het programma werd in-gestart en mijn persoontje werd geïntroduceerd.
Grappig, dat ik mezelf soms dingen hoor zeggen, waarbij ik me afvraag, waarom? ????
Kijk, ik ben Brabantse. Geboren in Rucphen en getogen in Berkel-Enschot. Omdat ik slechts drie weken in mijn geboorteplaats heb gewoond, noem ik die eigenlijk nooit. Nu wel. ???? Geen idee waarom, maar ik flapte het er zo uit. Heb je het ineens over een plaats waar je eigenlijk niets van weet. En zo waren er meer van die dingen, maar dat hoor je tegen die tijd wel. Het was een open en gezellig interview, wat goed georganiseerd en getimed was. De geluidsman stak twee handen in de lucht om aan te geven dat we nog tien minuten hadden, wat me wel een beetje afleidde. Moest ik nu sneller gaan praten om toch dat te vertellen wat ik gezegd wilde hebben? ???? Daarna zag ik één hand de lucht in gaan, twee vingers en het sein van de laatste minuut. Het zat er alweer op. De tijd was omgevlogen en de heren waren tevreden, ik weet dat altijd pas als ik het resultaat gehoord heb (wanneer het live gaat hoor ik nog), maar het voelde in elk geval goed. We kletsen nog een beetje na en vervolgens werd ik netjes naar de parkeerplaats gebracht, maar… niet voordat ik nog één klein plasje had gedaan natuurlijk. Deze keer volgens protocol, ‘gewoon’ op de begane grond. ????
Patronaat
Het Poppodium van Haarlem.
Patronaat heeft de missie om te staan voor een open en eigenzinnige popcultuur. Om dat te bereiken hebben zij de werkgroep diversiteit & inclusie opgericht. Zij onderzoeken hoe het gesteld is met de diversiteit, inclusie én toegankelijkheid van het Patronaat en waar er mogelijkheden zijn voor verbetering. Een paar weken geleden zijn er in het debat ‘Haarlem de inclusieve stad’ kritische vragen gesteld over de ‘beperkte’ toegankelijkheid van het Patronaat voor mensen met een zintuiglijke en lichamelijke uitdaging. Die kritiek vonden zij gegrond en stonden er voor open om hier mee aan de slag te gaan. Daarom werden wij als ambassadeur van de Toegankelijke Stad Haarlem uitgenodigd om in gesprek te gaan en samen te bekijken, te voelen en te ervaren waar de uitdaging ligt voor verbeteringen. Fantastisch toch?
‘Heb je een lichamelijke beperking? We streven ernaar je bezoek zo comfortabel mogelijk te laten verlopen’.
Om drie uur stond ik op de stoep voor het Patronaat. Mijn collega ambassadeur kwam net aanrijden, toen ik aan wilde bellen. De baliemedewerkster opende voor ons de deur, maar vanwege een drempel (eerste obstakel!) moesten we uitwijken naar de ‘garagedeur’, ook wel de in- en uitgang voor artiesten en leveranciers. Daar konden we zonder problemen naar binnen, ik koppelde mijn fiets af en mocht deze daar stallen. Victor, manager Gebouw & Techniek, heette ons van harte welkom. Niet veel later sloot nog een collega ambassadeur van ons aan en de bedrijfsleider van de zaak. Na een korte kennismaking werden we uitgenodigd voor een ’toegankelijk’ gesprek en een kop koffie in het café.
De samenleving; meedoen is belangrijker dan winnen. Loesje
Even voor de duidelijkheid, wij vertegenwoordigen mensen met een beperking, maar zijn totaal verschillend van elkaar. Voor deze gelegenheid had ik Leggy aangedaan (als representant van mensen die slecht ter been zijn) en zat in mijn handbewogen rolstoel. Femke reed in een scootmobiel en Sulya in een elektrische rolstoel die in hoogte verstelbaar is, wat voor een hoog podium heel handig bleek. De heren namen ons mee op ‘rol’ verkenning door het hele pand. Het moderne gebouw heeft vier unieke locaties en deze moeten zoals zij zelf zeggen, voor iedereen toegankelijk zijn. Een mooi streven! Ik was meteen al fan van deze super toffe kerels! Wat een sympathieke gasten zeg, beiden met een flinke dosis geduld en empathie. Ze stonden open voor al onze feedback en tips en stelden geduldig vele vragen. Over lontjes gesproken, dit zijn absoluut mensen met een lange lont. Echt top! We zijn overal geweest en hebben alles gecheckt; het invalide toilet, alle zalen, drempels, rolstoelplaatsen, gangen, liften, de nooduitgangen en zelfs het artiestenhonk. Natuurlijk is het pand niet van de ene op de andere dag aangepast, maar de bereidheid daartoe is al heel veel waard!
Spreuk van de dag
Soms zon
Soms regen
Soms wind mee
Soms tegen
Het leven.
Bij Mar
Goed bezig Ilse!
Bewust of onbewust (?) zie ik steeds vaker drempels of andere obstakels bij gebouwen. “Handig voor rolstoelgebruikers”, zeggen we dan tegen elkaar. Maar wij kunnen gewoon doorlopen. Er is nog veel werk aan de winkel.
Dat is er zeker Gerda en daar hoop ik een piepkleine bijdrage aan leveren! X