‘Laat je even weten als je thuis bent?’
Ja pap, doe ik.
Het was altijd een kort belletje of sms-je nadat ik vanuit Esbeek naar huis gereden was.
Pa, ik ben veilig thuisgekomen.
‘Goed zo! Het was fijn samen’, zei hij altijd.
Andersom ging het ook zo, als hij Haarlem had bezocht.
Zodra twee uur later de telefoon ging, wist ik dat hij het was.
‘Ik ben weer in Esbeek!‘.
Goed zo pa, fijn dat je er was!
En dat was het.
Vandaag na zijn afscheid, had ik er alles voor over gehad,
om nog één keer het vertrouwde belletje te kunnen plegen.
‘We zijn weer veilig thuis pa en wat was het fijn samen’. ❤️

Wat een bizarre tijd. We gaan van links naar recht en van voor naar achter. Tussen de tranen door, het rouwen om mijn moeder, het opmaken van de rouwkaart, het verzorgen en aankleden van pa, de voorbereidingen voor de tweede uitvaart in drie weken en het schrijven van mijn speech, zijn wat stoere kerels begonnen aan het slopen van mijn nieuwe huis. Ook onze huidige woning gaat binnenkort in de verkoop en zo hadden we woensdag een fotograaf, een energie prestatie adviseur, een bouwkundig keurder en een inmeter over de vloer. Het klopt niet. Het rijmt niet. Het leven gaat door, maar mijn wereld staat stil. Soms weet ik gewoon niet waar ik het zoeken moet…😢

Zondag 10 maart zouden we ons pap zijn verjaardag moeten vieren, maar in plaats daarvan namen we precies één dag daarvoor afscheid van hem. Ons pap had altijd een lach op zijn gezicht en pretlichtjes in zijn ogen. Nu zijn de lichtjes gedoofd. Hoewel we dankbaar zijn voor alle jaren die we met hem hebben gehad, was zijn overlijden een grote schok. Zo onwerkelijk. Hij barstte van de levenslust en energie en was nog lang niet klaar voor de dood. Stilte en verdriet overheersen, maar ook dit afscheid was intens, warm en liefdevol. Pa was een mensenmens, had het hart op de juiste plaats en was geliefd bij velen, wat wel blijkt uit de overweldigende aanwezigheid van zo’n 250 gasten, die allemaal een mooie bloem voor hem hadden meegenomen. Zo ontstonden er prachtige kleurrijke boeketten die een plekje kregen naast de kist. Dit mooie en bijzondere afscheid zegt alles over ons pap, opa en Ad. 🌹

Ad van Hooijdonk: 10 maart 1935 – 1 maart 2024

Meteen.

Dat was het woord wat mijn wereld opnieuw op z’n kop zette.
Pa gaat het niet halen.
Het werd zwart voor mijn ogen.
Mijn hart bonkte in mijn keel.
Kippenvel.
Ongeloof.
Hebben we het over ons pap?
De man die net 2 nieuwe heupen heeft gekregen,
om juist weer voluit te kunnen leven?
Waar de artsen in geloofden?
Hebben we het over onze altijd vrolijke en positieve papa?
De man die het leven viert.
Elke dag opnieuw.
Dat kan gewoon niet.
Onmogelijk.

Pa is onsterfelijk.

Toch vlogen we met 160 km per uur over de snelweg naar het zuiden.
In doodse stilte.
De hoop kapot geslagen.
Wij lamgeslagen.
Blinde paniek.
Een race tegen de klok.
We hadden haast.
Gierende banden.
Piepende remmen.
Godzijdank waren we net op tijd.
Voor een laatste kus & knuffel, ik hou van je en dankjewel voor alles.
De dood kwam hem halen.
En wij waren erbij.
Het tij was niet meer te keren.
Er was geen weg meer terug.
Dit was het einde.

Definitief en voor altijd.

Onherroepelijk.
Onverwacht en oneerlijk
In shock en intens verdrietig.
Waarom nu en niet pas over 5 of 10 jaar?
Pa had 100 kunnen worden. Echt.
Als iemand het kon, was hij het.
Wie verzint het?
We hebben nog maar net afscheid genomen van ons mam.
Pap was nog bij haar uitvaart.
Haar verlossing gaf hem rust.
Dit is niet te bevatten.
Niet te behappen
Diep getroffen en gebroken.
In 3 weken tijd beide ouders kwijt.
Wat een leegte.
Wat een rauwe rouw.

Lieve pap,

Dit hadden we niet afgesproken.
Met twee nieuwe heupen zou je weer een paar jaar mee kunnen.
Je zou morgen 89 jaar geworden zijn.
Ja, dan tel je wel serieus mee hoor,
maar je was vooral heel jong van geest.
Altijd een lach op je gezicht.
Een twinkeling in je ogen.
Je genoot zo van het leven.
Had niets met de dood.
En toch ben je er onverwacht tussenuit gepiept.
Net nu jouw ‘tweede leven’ zou beginnen.
Wij hadden nog zoveel mooie dingen op de planning staan.
Je zou me helpen in mijn nieuwe huis met de tuin.
We zouden weer een weekje in Esbeek op de camping komen staan,
om dichtbij jou te zijn.
Lekker een Trappistje drinken bij ‘In den Bockenreyder’.
Een ambachtelijk ijsje eten bij Isidoor net over de grens.
Een spelletje Rummikub of kaart spelen.
En vooral veul worstenbroodjes eten en gezellig samen zijn.

Herinneringen zijn de sleutels tot ons verleden, de gidsen voor onze toekomst.

In de autorit naar het ziekenhuis
flitste ons hele leven aan mij voorbij.
Herinneringen die in mijn geheugen gegrift staan.
Ze verbinden wat het oog niet meer ziet.
Als ik jouw persoonlijkheid met een titelsong zou omschrijven,
zou ik kiezen voor ‘Liever te dik in de kist, dan weer een feestje gemist…’
Ik ben ervan overtuigd dat iedereen hierin jou herkent.
Een allemansvriend en zeer geliefd.
Een rasechte Brabander, een Bourgondiër pur sang.
Jouw glas (jonge jenever) altijd half vol.
Of nou ja, letterlijk was het glas wel eens leeg,
maar niet getreurd, snel gevuld.
Wilde het altijd iedereen naar de zin maken.
Waardoor je soms jezelf tekort deed.
‘Doe maar lekker veul eten’, zei je altijd.
Leuk bedoeld, maar wat hebben we vaak misselijke kinderen achterin de auto gehad.
En wij maar schrobben, als je begrijpt wat ik bedoel.
Zolang ik me kan herinneren was je wekelijks met je kaartclub.
Wij keken er nooit zo naar uit, want er werd flink gerookt bij ons binnen.
Dat is nu niet meer voor te stellen.
Tegenwoordig legde je vaak een kaartje met je familie.

Bloed fanatiek en met een vleugje bluf haalde je de centen binnen.

Ik bespeurde wel eens een trekje van hypochondrie bij jou.
En vermoed dat de huisarts jou beter kent dan wie dan ook.
Je dronk graag een borreltje voor, tijdens en na het eten…
Jij ging de deur niet uit zonder je pet.
Tegen kouwe haar of het branden van het zonnetje.
Willem II was jouw clubje,
het bruisende voetbalhart van Tilburg en Omstreken. ⚽️
Altijd nam je heerlijke Brabantse worstenbroodjes en ‘eier’ mee als naar ons toe kwam.
Je zwaaide naar iedereen en iedereen zwaaide naar jou.
Tijdens onze tour-tochtjes vertelde je precies wie waar woonde.
Jij kende Alleman en Alleman kende jou.
Kleding maken de man,
dus je zag er altijd uit om door een ringetje te halen.
Jouw mobiele telefoon, een oer oude Nokia, standaard in je borstzak,
altijd bereikbaar.
Altijd in beweging.
Wandelend, fietsend of op jacht.

Tijd te kort.

Je kon vertellen als de beste en als kind hingen we aan je lippen.
Je was vaak weg van huis voor je werk.
In alle vroegte nam je melk-examens af
of reisde je het land door om de boeren op gebied van melkwinning te adviseren.
Wij hadden wat met konijnen,
maar toen ons konijn Knabbeltje met de kerst ineens verdwenen bleek, was er paniek.
Youp van ’t Hek heeft er ooit een liedje over geschreven.
Voor de goede orde, we hebben Knabbeltje niet opgegeten hoor,
maar zij werd precies op dat moment vermenigvuldigd. 😊
Ik zal nooit vergeten dat wij op een mooie warme zomers dag,
een emmer koud water over je heen hebben gegooid, terwijl je lag te slapen in de stoel.

Geschrokken keken we toe hoe je bijna een hartverzakking kreeg.

We hebben nooit meer zo’n grap uitgehaald.
Je hebt geen hockeywedstrijd van Manja of mij gemist, ook de derde helft niet trouwens… 😊
Badminton kon jou jammer genoeg voor Jorn niet zo bekoren,
gemiste kans want het is toch echt een leuk spelletje.
Vrijdagavond ging je standaard volleyballen en dat deed je met veel plezier.
Elke zondag keken we samen naar Studio Sport en aten soep bij de openhaard.
Dat ik graag hertjes en ander wild spot, heb ik van jou geleerd.
We hebben in het schemerlicht uren langs de bossenranden gereden.
Dat heb ik ook met mijn kinderen gedaan.
Na de scheiding van mama, heb ik dankbaar gebruik gemaakt van je gastvrijheid.
Jouw huis in Udenhout werd de uitvalbasis voor een avondje stappen met vriendinnen.
Jij zorgde voor alles: een drankje, een hapje en zelfs sigaretten.
We waren altijd welkom en met een beetje geluk bracht je ons ook nog richting de Heuvel in Tilburg.
Niks was te gek.

Het leven is simpel, maar niet altijd even makkelijk.

En toch was het niet altijd leuk en gezellig.
Het leven liet ons meerder malen struikelen.
En er dreven donkere wolken voorbij.
Ik werd maar liefst drie keer gediagnostiseerd met botkanker.
Het zette mijn en onze levens op zijn kop.
Jouw jongste dochter was ernstig ziek.
Kanker werd op mijn pad gesmeten.
Je was enorm bezorgd over het verloop van de ziekte.
En toen mijn been in 2018 geamputeerd werd
zei dr. Dijkstra tegen jou ‘we hebben het juiste gedaan’.
Daar hield jij je aan vast.
Jij kon niet anders dan aan de zijlijn toekijken en er voor mij zijn.
En dat heb je gedaan.
In het ziekenhuis, in het revalidatiecentrum Heliomare en bij mij thuis in Haarlem.

Onze band is door deze tegenslagen enorm gegroeid en versterkt.

Met Riet aan jouw zijde en wij, jouw kinderen, dichterbij jou dan ooit.
Je hebt meerdere malen aan de finish gestaan bij de Ride for the Roses.
Een fietstocht in de strijd tegen kanker.
We zijn live (met Frits Sissing!) in de tv-show geweest van NPO1 en KWF ‘Voor het Leven‘.
Een programma dat draait om hoop en energie voor iedereen te maken heeft met die ziekte.
Vorige zomer zwom ik met Jorn en Manja de 2km door de grachten van Haarlem.
Het geld wat we opgehaald hebben kwam ten goede aan kankeronderzoek.
Voor mij een overwinning, voor jou een teken dat het goed met me ging.
Wat was jij een trotse vader!
Na de amputatie hebben wij mijn 50^ste verjaardag – zoals beloofd aan mijn arts – dansend gevierd.
Je was niet weg te slaan op de dansvloer.
Je belde me bijna dagelijks als je aan de wandel was, ergens in de wacht zat of vanuit huis.
Geen uren, welnee, gewoon ‘efkes’ mijn stem horen was voldoende.
Je was mijn trouwste volger en las mijn blogs zodra ik deze gepost had.
Zo bleef je op de hoogte van alles wat ik mee en door maakte.
En dat was fijn. In afstand misschien wat ver van elkaar vandaan, maar toch zo dichtbij.

We hebben het verleden, maar waar is het heden?

Het is vanzelfsprekend dat iemand er gewoon altijd is.
Totdat het niet meer vanzelfsprekend is.
Dan veranderd ineens alles.
Kijk je terug in plaats van vooruit.
Onze liefde houdt je in leven,
ook nu je er niet meer bent.
Ik ben trots op je lieve pap en ga je enorm missen, dankjewel voor alles!

Spreuk van de dag

Je ogen spraken krachtig
je verhalen gaven rust
je lach was inspirerend
je had een hart vol levenslust
maar die allermooiste sterren
ook die moeten soms gaan
te groot voor dit leven
Door naar een nieuw bestaan 🌟
Lynn