Je hebt het vast wel eens gezien, de paddentrek. Van eind februari tot april komen deze amfibieën praktisch gelijktijdig uit hun winterslaap en trekken dan massaal naar een nabijgelegen watertje – als ze dat al halen  – om hun eieren af te zetten en te bevruchten. De piek op de Utrechtse Heuvelrug is duidelijk in maart, want wat hebben wij er tijdens de gezamenlijke training veel gezien. Ik kan je vertellen, velen hebben de overkant niet gehaald, want het was letterlijk om de platgereden padden heen fietsen. Ik heb er slechts één in beweging gezien. Hoop dat de automobilist die achter mij zat dat ook gezien heeft…🫤

Utrechtse Heuvelrug

Onze gezamenlijke teamtraining voelde als een schooluitje.

Petra, Sandra en ik reden met Bart mee naar de trainingslocatie in Utrecht. Teamgenoot Fridtjof reed weliswaar zelf, maar stond ‘droog’ bij de benzinepomp aan de A2, zonder betaalpas. Natuurlijk schoten wij hem te hulp, daar ben je tenslotte teammaatjes voor. Na anderhalf uur waren we bij de parkeerplaats waar een deel van de groep al aan het uitpakken was. Ook de bus met onze fietsen – gereden door Jan, de vader van buddy Carlo – werd leeggehaald. Super fijn trouwens dat die man daar zoveel tijd voor vrij maakt. Het is niet alleen fietsen bij iedereen thuis ophalen en naar de locatie brengen, maar dan ook nog eens uren wachten tot we klaar zijn met de training. Petje af! Toen iedereen zijn materiaal op orde had, een energiereep of banaan gegeten had en een plasje had gedaan, was het tijd voor de groepsfoto. En ja, hier lachten we allemaal nog…😬

We vertrokken gezamenlijk, maar omdat je op je eigen tempo moet fietsen, viel de groep bij de eerste heuvel uit elkaar.

Ploeterend ging ik achter de mannen aan, maar negeerde onbedoeld het sein van Rik – die als een gek stond te zwaaien – om na twee heuvels rechtsaf te slaan. Blond! 🙄 Ik hoorde Marc pas na vele meters roepen dat ik moest stoppen, dus ik ging vol in de ankers en maakte rechtsomkeer om de route weer op te pakken. Het was bikkelen, hoogtemeters pakken, zweten en pijnlijden, maar ook genieten van de prachtige natuur. Met uitzondering van alle paddenlijkjes natuurlijk. Halverwege de ochtend maakten mijn buddy en ik een sanitaire tussenstop en namen we een banaantje voor wat extra power. Even wat op adem komen en energie opdoen, voor het laatste rondje. Het eindresultaat op de teller was: 31,3 km, 279 hoogtemeters en 2 uur en 27 min beweegtijd. 😅

Langzaam kwam iedereen binnen druppelen en sloten we aan bij de tafel van de HelioHeroes op het terras. Het was fijn om onze ervaringen, onder het genot van een welverdiend drankje, uit te wisselden en de nodige zaken zoals crowdfunding, PR en andere activiteiten te bespreken. Tegen vieren waren we thuis en heb ik weinig meer gedaan. Pas op de plaats. Rust.

Bekijk hier een korte compilatie van de dag.

Brokken

‘Ben je wel echt gehandicapt? Anders help ik je niet hoor…’

Vol nieuwe energie vertrokken Bart en ik woensdagochtend weer voor een sprinttraining richting de Zeeweg. Je gelooft het niet, maar op de eerste de beste heuvel bij Brouwerskolkje liep mijn ketting eraf. Natuurlijk, heb ik weer! 🙄 Omdat mijn bike totaal stil was gevallen en mijn maatje ver uit mijn vizier was (de uitslover), sprak ik een tegenligger aan met de vraag of hij mij even kon helpen. De man keek mij een beetje wantrouwend en vroeg of ik wel echt gehandicapt was. Flabbergasted keek ik naar mijn lijf en stotterde ik ‘nou, eh… ja‘ en dacht bij mezelf ‘hoe onbeperkt kun je zijn met één been’. Ik mis toch best wel een behoorlijk stukkie van mijn lichaam zal ik maar zeggen. Maar goed, blijkbaar had hij het nog niet gezien. Laat ik het als een compliment beschouwen. Elk nadeel heeft zijn voordeel, dus omdat ik mijn been miste wilde meneer mij wel helpen en stapte af. Samen legden we de ketting er weer op en vertelde hij zelfs hoe het hem vroeger geleerd was. Ik kan je zeggen, niet alleen ik had na afloop vieze zwarte handen… 🤭 En door!

Tunnel dicht.

De pech zat hem niet alleen in het ochtendprogramma. Na een warme douche en een stevige lunch stapte ik in de auto op weg naar Heliomare voor een uurtje rolstoeltafeltennis, het afscheid van één van onze sportbegeleiders en een korte presentatie over de HandbikeBattle bij Rotary Beverwijk. Maar…het liep anders. De tunnel was dicht en iedereen werd richting het pontje gestuurd. Ik zal je de frustrerende details besparen, maar ik was pas na drie uur aan de overkant van het kanaal. Ik heb geen pingpong bal geslagen, nog maar net afscheid kunnen nemen en een bitterbal in mijn mond kunnen stoppen of ik moest alweer door naar de Smaekkamer in Beverwijk. Daar werd ik warm ontvangen door de leden, mocht een hapje mee eten en samen met de directievoorzitter van Heliomare, Jan Welmer, een presentatie geven over de HandbikeBattle.

Presentatie

Jan startte eerst een filmpje in, waardoor duidelijk werd waar de HandbikeBattle over gaat. Daarna liet hij de reportage zien, die onlangs door NH Nieuws van mij gemaakt was.

Ook ik dacht bij het zien van de beelden van vorige edities ‘what the fuck!’. Het is en blijft een enorme uitdaging, want die berg is immens hoog en je ziet de deelnemers met snot voor hun ogen, centimeter voor centimeter naar boven kruipen. Jan vertelde de leden van Rotary Beverwijk dat ik één van de deelnemers van team HelioHeroes ben en gaf mij het woord. Staande voor de groep, mezelf vasthoudend aan de statafel om niet om te vallen, begon ik te vertellen.

Verplichte bedrust. Dat was het eerste advies toen ik eind oktober 2018 werd opgenomen in Heliomare, na een hemipelvectomie als gevolg van botkanker. Een tegenvaller, want ik was daar juist om te leren hoe ik alles weer kon doen wat ik met twee benen ook deed: lopen, fietsen, sporten, zwemmen en autorijden. Maar in plaats daarvan moest ik eerst opnieuw leren zitten – en dat ook nog eens heel langzaam opbouwen, met vijf minuten per week.

Pas in januari 2019 mocht ik meedoen met het sportprogramma. Wat een verademing! Het begon met ochtendgymnastiek, maar dat werd later uitgebreid naar rolstoeltafeltennis en badminton, zwemmen en mocht ik naar buiten om te leren fietsen met een handbike. Het eerste rondje om het veld van Wijk aan Zee vond ik verschrikkelijk. Niet te doen en ik bungelde dan ook achter de groep aan. Toch zagen de therapeuten al snel wat voor sportief vlees ze in de kuip hadden en brachten ze de HandbikeBattle ter sprake.

In mei 2019 verliet ik Heliomare en begon mijn nieuwe leven. In 2020 sloot ik me aan bij team HelioHeroes, maar door Corona en blessures liep alles anders. Ik moest op zoek naar andere doelen, omdat ik merkte dat doelen stellen me houvast gaf. Die stip op de horizon was noodzakelijk om staande te blijven.

Afgelopen najaar werd ik opnieuw gevraagd om mee te doen. Ik twijfelde. Na alles wat er was gebeurd tegenslag op tegenslag, vroeg ik me af of ik nog wel de energie had om die berg op te komen. Na de informatieavond was ik toch enthousiast gemaakt en wist ik het: ik ga ervoor. Al had ik geen idee waar ik eigenlijk ‘ja’ tegen zei. Maar zoals Pippi Langkous zou zeggen: ‘Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan.’ Met al mijn wilskracht en doorzettingsvermogen zou ik een eind moeten komen.

Mijn nieuwe doel? De top bereiken en mijn zware rugzak daar achterlaten. Loslaten wat ik niet meer kan gebruiken. Weer geloof krijgen in mezelf. Mijn grenzen verleggen. Laten zien dat een beperking het leven niet stopt. Anderen motiveren en inspireren om voor hun doelen te gaan. Want ieder mens is sterker dan hij denkt. Sinds januari ben ik volop in training en het begint zijn vruchten af te werpen. Elke dag een stukje sterker. Het is een pittig traject, maar ook een prachtige weg, en ik ben trots en dankbaar dat ik hier deel van mag uitmaken.

Het was stil en iedereen was onder de indruk van het verhaal. Jan nam het stokje weer over en gaf de gelegenheid tot vragen te stellen. We sloten af met de hulpvraag, of de Rotary ons zou willen steunen in dit bijzondere traject en dat willen ze zeker. De hoogte van het bedrag wordt nog overlegd, maar wij hebben een mooi zaadje geplant. Ik werd bedankt voor mijn openheid en ze wensten ons team alle succes (sommige zeiden sterkte, wat ook wel heel passend is, haha) om die top te bereiken!

Crowdfunding

Voor niks gaat de zon op.

Uniek Sporten: Iedereen moet kunnen sporten en bewegen! Een beperking hoeft daarbij zeker geen belemmering te zijn. Daarom ondersteunen wij initiatieven die dit mogelijk maken.

Het moge duidelijk zijn, wij zijn als team niet alleen druk met onze trainingen, nee, er moet ook geld in het laatje komen om onze uitdaging mogelijk te maken. Zo hebben we al een paar keer met de sponsorcommissie om de tafel gezeten en uiteindelijk deze week de crowdfundingspagina via Uniek Sporten online gezet. De eerste donaties zijn al binnen, waarvoor dank! En weet je wat het mooie is? Uniek Sporten heeft voor ons een matchfunder gevonden, namelijk Fonds Gehandicaptensport. Super tof, want zij hebben een eerste donatie gedaan van maar liefst € 2.500. Als dat geen vliegende start is…
Er is echter één nadeel, we hebben slechts 35 dagen om ons streefbedrag te bereiken. So let’s go!

Help jij mij grenzen te verleggen, dromen waar te maken en de top te bereiken?