Selecteer een pagina

Hèhè effe zitten

13 juni 2022 | 6 reacties

Tegenslag is de beste gelegenheid om te tonen dat men karakter heeft. Seneca

‘Hallo, zet vast in je agenda zaterdag 10 december; uitnodiging voor twee personen!’

Dit berichtje ontving ik afgelopen jaar in oktober, maar door Corona was het hele gebeuren uitgesteld tot 11 juni. ‘Hèhè, effe zitten’ is de titel van een cabaretvoorstelling van oud revalidatiegenoot Niels, met een knipoog naar zijn rolstoel gebondenheid. Ik ken Niels vanuit Heliomare, jullie kennen hem misschien van de prachtige documentaire Stuk. Stuk was een vierdelige docuroman van de VPRO, waarin een aantal mensen waaronder Niels, werd gevolgd tijdens hun revalidatieperiode in Wijk aan Zee. De serie legde bloot wat er gebeurt als het noodlot ineens toeslaat. Een verkeersongeval, een ongelukkige val van de trap of een hersenbloeding; het voltrekt zich binnen één seconde, maar het leven lijkt daarna in weinig meer op hoe het was. Ineens is dat lichaam stuk, als was het een apparaat.

‘Wat mankeer jij eigenlijk?’

De eerste keer dat ik Niels ontmoette was in de sporthal bij het half uurtje therapeutisch badmintonnen. Hij vroeg, en daar is niets aan gelogen, waarom ik in Heliomare verbleef. ‘Wat mankeer jij eigenlijk?‘ Mijn weekend kon niet meer stuk, haha. Ik zag het als een heel groot compliment dat het hem niet opviel dat ik toch een aanzienlijk deel van mijn lijf miste. Eerlijkheidshalve moet ik er wel bij vertellen dat hij tegenwoordig maar voor de helft ziet… ???? Het maakte niet uit, ik heb er hartelijk om gelachen en zal hem daarom nooit vergeten. Niels is door zijn hersenletsel een tikkeltje ongeremd en schreeuwde af en toe door de gangen van het revalidatiecentrum dat ik op Mona Keizer leek. Of dat een compliment was weet ik eigenlijk niet…????????

Zaterdag

Op de uitnodiging stond een achtbaan afgebeeld, wat het hele proces symboliseerde.

Zo vertrokken Frank (met frisse tegenzin) en ik afgelopen zaterdag naar Hotel de Rijper Eilanden aan de rand van het dorp De Rijp, een half uur rijden bij ons vandaan. Mooi gebied trouwens. Geen idee wat ons te wachten stond, maar het maakte mij niet zoveel uit. Ik wilde er gewoon zijn voor hem. Het is iemand die echt veel tegenslagen heeft moeten incasseren en zich een weg terug heeft geknokt naar daar waar hij nu staat. En geloof me, dat is niet van leien dakje gegaan. Daar heb ik enorm veel bewondering en respect voor. Ga er maar aan staan; eerst een hersenbloeding met verlamming en blijvend hersenletsel tot gevolg en als klap op de vuurpijl, na het hele revalidatietraject, ook nog eens moest dealen met kanker.

We waren nog maar net gearriveerd op het terrein of er botsten al twee auto’s tegen elkaar.

Gevalletje van niet goed opletten. Het stond dan ook wel bomvol met (Oekraïense) auto’s en bussen, waardoor het wat chaotisch oogde. Het hotel blijkt een kleine twee honderd Oekraïense vluchtelingen te herbergen, wat een mooi initiatief is natuurlijk, maar het was daardoor erg druk. Terwijl Frank de auto parkeerde en ik met meerdere mensen voor de ingang stond te wachten, werd ik ‘herkend’ van de televisie. Een vrouw sprak mij aan en vertelde dat ze mij op de buis had gezien. Grappig, al ben ik eigenlijk heel benieuwd of ze mij ‘herkende’ aan mijn ene been of mijn gezicht. ???? De dame achter de receptie vertelde ons waar we moesten zijn en niet veel later liepen we met een hele groep naar een gebouw verderop, waar het spektakel zou plaatsvinden. Ik op krukken, want ik had mijn rolstoel thuis gelaten, stom want ik had Niels beloofd ‘effe bij hem te komen zitten’ ????????‍????. Maar goed, zo had ik toch mijn dagelijkse portie krachttraining te pakken. ????

Bij binnenkomst zag ik Niels al zitten en liep naar hem toe om hem te begroeten.

Hij was blij mij te zien (tenminste dat zei hij, haha) en dat was geheel wederzijds. Het zaaltje liep langzaam maar zeker voller en voller en het aantal stoelen moest zelfs aangevuld worden. Fijn dat er zo’n goede opkomst was. Na wat huishoudelijke mededelingen, stak hij van wal. In vogelvlucht vertelde Niels zijn verhaal en hoe hard het leven kan zijn. Wat hem was overkomen, hoe hij gestruggeld heeft met de gevolgen van de hersenbloeding en welke wegen hij heeft moeten bewandelen (lees rollen????????‍????) om weer een beetje mens te worden. En nee, we zaten niet met zakdoekjes naar een zielig verhaal te luisteren. Het geheel was verpakt met een flinke dosis (zwarte) humor. Hij werd begeleid door een muzikant, Henk-Jan van Sluijs en zong zelfs verschillende liedjes. Niet dat hij kan zingen, maar toch! ???? Twee oudere dames die bij ons aangeschoven waren, schaterden het uit omdat hij niet erg toonvast bleek te zijn. Hun lach was echt aanstekelijk, maar ook een tikkeltje gênant. Een ding weten we zeker, Niels zal niet gevraagd worden voor ‘de beste Zangers’. ????
Het gedicht dat hij opdroeg aan zijn vrouw en kinderen, bezorgde mij kippenvel.

Ik ben nog mij
Denk niet dat je een ander ziet
want ik ben nog mij
ik ben nog mij
als ik al die tijd niet ik was geweest dan had ik dit mentaal niet overleefd
want ik ben nog mij
ik ben nog mij
ben blijven staan in deze heftige storm
ik ben nog mij
in een beperktere vorm
val je buiten de norm dan laat dit zich rade
zal dit te wijten zijn aan hersenschade
je probeert je best te doen maar hoe hard ik ook zwoeg
het is nooit genoeg
ik haal alles uit de kast als een grote vent
en blijkbaar functioneer ik nog redelijk op 25 %
ik leef tussen angst en beven
elke dag is overleven
doe ik het wel goed?
Je ziet niet meer wat je doet
er worden busladingen commentaar en kritiek gegeven
dit is schijnbaar mijn nieuwe leven
maar ik ben nog mij
dit raakt mijn zijn
en doet ondanks mijn brede rug toch ontzettend veel pijn
maar gelukkig ben ik nog mij…
Niels Kentie

Het was een geslaagde avond, kort maar krachtig. We hebben veel gelachen, meegezongen en ja, ook een kleine traantje weggepinkt. Na deze voorstelling kon iedereen een vrijwillige bijdrage doen voor de hersenstichting. Uit betrouwbare bron heb ik vernomen dat er ruim zevenhonderdenvijftig euro is opgehaald voor dit goede doel. Hoe mooi is dat?

Zondag

‘Heb je morgen al plannen? Ik ga naar een expositie, zin om mee te fietsen? X’

Nou, ik heb het geweten hoor! Vol goede moed pikte ik Peetje op in de stad, om samen naar de Waardepolder te fietsen voor een expositie. Haar hondje Okki ging achterop in het mandje. Dat had Sim vast ook heel gezellig gevonden, maar hij past jammer genoeg niet. ???? De naam Okki roept bij mij trouwens altijd herinneringen op. Vroeger woonde Okki in Berkel-Enschot, een lieve jongen met het downsyndroom. Hij kende iedereen en iedereen kende hem. Okki liep altijd voorop bij de fanfare, dan glunderde hij van oor tot oor en genoot van alle aandacht. Er verschijnt altijd een glimlach op mijn gezicht als ik aan hem denk…
Peet had mij het adres toegestuurd, zodat ik vooraf een beetje kon kijken waar we moesten zijn. Echter… de Waardepolder en ik zijn geen vrienden. Ooit heb ik er met Lynn uren gedwaald op zoek naar een test-locatie. Je weet wel, waar we in een ver verleden moesten testen op COVID om ergens heen te mogen. Wat lijkt dat lang geleden hè? De Waardepolder is (in elk geval voor ons) een doolhof. We hebben ruim een uur in de rondte gefietst, tot vervelens toe. Ja, we hebben wel degelijk Google Maps geraadpleegd, maar die stuurde ons van links naar rechts. ???? Toen we het uiteindelijk gevonden hadden, was het gereserveerde tijdslot al lang voorbij. We waren veel te laat.

Een man die net naar buiten kwam keek mij, in mijn rolstoel, geschrokken aan. Jij kunt niet naar boven hoor, er is geen lift!

De expositie bleek op de eerste etage te zijn. ‘Misschien moeten we je naar boven tillen’, opperde de man. ‘Nou, ik dacht het effe niet. Ik blijf wel buiten met de hond’. Peet snelde het gebouw in en de trap op, terwijl Okki blaffend en piepend bij mij achterbleef. Waarschijnlijk vond hij tante Ilse toch niet zo leuk, ondanks dat ik een zak hondensnoepjes in mijn hand had. Gelukkig kwam het baasje binnen vijf minuten weer naar buiten. Zij had ons verontschuldigd voor het te laat komen en heeft vluchtig een blik geworpen op de prachtige kunstwerken. Met gierende banden fietsten we door naar de Veerplas voor een drankje en een snackje op het terras aan het water. Daar waren we hard aan toe! ????

Tattoo you

Mamaaaa, ik heb een tattoo gezet!’

‘Niet!!!‘ reageerde ik geschokt. Dochterlief bezorgde mij op haar laatste vakantiedag, toch een behoorlijk schrik momentje. Alsof ik nog niet genoeg grijze haren heb. ???? Het zal toch niet dat ze dat op het einde van haar reis, zich heeft laten overhalen iets geks te doen. Niet dat ik tegen tatoeages ben hoor, zolang het maar wel overwogen en veilig gebeurd. En eigenlijk hebben wij ooit met elkaar afgesproken er samen een te zetten. Iets symbolisch wat kracht en levenslust uitstraalt; een roos, de zon of vleugeltjes van mijn beschermengel. Ooit of nooit, we gaan het zien. En bij gebrek aan inspiratie kan ik Judith de Leeuw vast wel even raadplegen of zij creatieve ideeën heeft voor blijvende plakplaatjes. ????

‘Ben je er klaar voor? Goede reis zo lieffie!’

We appen met elkaar terwijl Lynn en Aya op de luchthaven van Phuket zitten te wachten totdat ze mogen boarden. Wij hebben een kort nachtje voor de boeg, want om half zeven in de ochtend staan wij met een big smile in de aankomsthal van Schiphol. Als jullie dit blog lezen is ze waarschijnlijk al geland. En nu maar hopen dat het geen uren duurt voordat de grote rugtassen op de bagageband liggen. Ik kijk enorm uit naar haar thuiskomst en ben, ondanks alle reisverslagen, benieuwd naar alle verhalen. Straks kan ik mijn dochter weer in mijn armen sluiten en haar een hele dikke knuffel geven. Eindelijk….❤️

Spreuk van de dag

Kijk om je heen
Sta soms even stil
Zie wat het
leven biedt
Het is best veel.
Bijmar

6 Reacties

  1. Gerda
    Gerda op 14 juni 2022 om 07:26

    Bijzonder die voorstelling van Niels. Ik heb geen gezicht bij hem, maar heb hem zeker gezien bij Stuk.
    Fijn dat Lynn weer thuis is. Ze zal vast vol verhalen zitten. Als het op Schiphol een beetje vlot verloopt, ben je daar nu al naar aan het luisteren. Geniet ervan.

    Antwoord
    • Ilse Moerkerk
      Ilse Moerkerk op 15 juni 2022 om 21:52

      Ja, je kent hem zeker van ‘Stuk’. Heerlijk dat mijn meissie veilig thuis is!! X

      Antwoord
    • Ilse Moerkerk
      Ilse Moerkerk op 15 juni 2022 om 21:50

      Thanks Carla! X

      Antwoord
  3. Corina
    Corina op 14 juni 2022 om 20:54

    Oh wat heerlijk Lynn weer thuis; wat zal jij blij zijn!! Lekker knuffelen met je meissie!

    Antwoord
    • Ilse Moerkerk
      Ilse Moerkerk op 15 juni 2022 om 21:50

      Jaaa echt heel fijn!! Veilig thuis…????

      Antwoord

Reactie verzenden

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *