Heel hartelijk welkom bij de IPSO Basistraining voor vrijwillige medewerkers van Inloophuis Kennemerland.

In mijn rol als PR & Communicatie-lid van Inloophuis Kennemerland was ik uitgenodigd voor de basistraining van brancheorganisatie IPSO (Instellingen PsychoSociale Oncologie) die in eerste instantie ontwikkelt is voor gastvrouwen en gastheren. Als gastvrouw ben je het eerste aanspreekpunt en is het belangrijk dat de gast zich welkom voelt, een kopje koffie krijgt aangeboden en een luisterend oor vindt. De training is gericht op basale gespreksvaardigheden en het actief oefenen hiervan, wat ook voor mij interessant en leerzaam is. Voor wie niet, zou ik bijna zeggen. Aandachtig luisteren is zo makkelijk nog niet. Vanaf half tien stond de koffie klaar en het trainingsprogramma zou om tien uur van start gaan. Ik had er zin in!

De zonnebloem staat symbool voor levenslust en bewondering, maar ook voor de zon en de liefde.

De cursusleider van IPSO heette ons van harte welkom, stelde zichzelf voor en vertelde over haar rol, haar achtergrond en de inhoud van het programma. Voordat we een kennismakingsrondje zouden doen, mochten we eerst een ansichtkaart uitzoeken, die uitgestald lagen op de tafel. De bedoeling was dat de afbeelding iets over jou als persoon vertelde. Grappig dat er altijd wel iets tussen zit wat bij je past. Er waren meerdere afbeeldingen van toepassing op mij, maar de foto van de zonnebloem ???? trok meteen mijn aandacht. Die kaart was voor mij! De foto met een vol glas bubbels zou een goede tweede keus geweest zijn, gezien het feit dat mijn glas altijd (half) vol is en ik vier-momentjes vier met bubbels. ????

De zonnebloem staat onder andere symbool voor levenslust en daar bruis ik van. Ik ben een zonaanbidster, een zonnemens en mijn batterij wordt gevuld met zonenergie. De zon verwarmt en maakt mij blij en het liefst pik ik elk straaltje mee. ???? Op bovenstaande foto is een deel van de zonnebloem gesloten, dat staat voor mij symbool voor imperfectie, maar ook voor de donkere periode die ik heb doorstaan.

Legitimeren. Gewoon voorstellen is zo ouderwets. Loesje

De groep bestond uit twaalf dames en de eerste opdracht was onze buurvrouw beter te leren kennen door haar te interviewen. De gekozen ansichtkaart en de link met het inloophuis moest je daarin meenemen. Daarna stelden we om de beurt onze buurvrouw aan de groep voor door over haar te vertellen. Best lastig hoor, een totaal onbekende beschrijven met de informatie die je in vijf minuten hebt verworven. Je viel wel meteen door de mand als je niet goed geluisterd had, haha. Nee zonder gekheid, daar ging het helemaal niet om, maar het was een leuke en goede oefening.

Uiteraard mochten we zelf onze introductie een beetje aanvullen, als deze nog wat extra informatie behoefde. Mijn buuf deed het goed, maar kreeg van mij zoveel verhaal, dat het bijna niet samen te vatten was. Heel begrijpelijk, ik heb zelf al moeite om mijn eigen verhaal helder te vertellen. En ja, je gooit er voor een kwartje in en er komt voor een half uur geklets uit. ????

Denk eens terug aan een voor jou belangrijk gesprek. Wat deed jouw gesprekspartner? Wat was bevorderd en helpend?

De Do’s: Luisteren, oprechte belangstelling, vragen stellen, oogcontact, empathie tonen, tijd maken, positieve feedback geven en af en toe een stilte laten vallen.

Natuurlijk kon ik putten uit vele, voor mij belangrijke gesprekken, maar mijn eerste kennismaking bij het Inloophuis zal ik nooit vergeten. Ik weet nog dat ik een afspraak had voor een interview met de coördinator van het huis voor het Ledenmagazine Dichterbij van de bank. Ik was na de eerste operatie van 2014 weer volledig aan het werk en dacht dat ik er helemaal bovenop was. Niets was minderwaar. Lichamelijk was ik dan misschien al wel een heel eind op weg, maar psychisch had ik nog het nodige te verwerken. Die vrouw wist mij zo op mijn gemak te stellen en de juiste vragen te stellen, dat ik als een waterval begon te praten. En huilen. Het was een warm, open, eerlijk gesprek, waarin ik alle ruimte kreeg te vertellen wat ik wilde delen. De (h)erkenning was een verademing, eindelijk iemand die begreep waar ik mee rond liep. Doodsangst.

Vervolgens kregen we de vraag een gesprek terug te halen, dat iets minder soepeltjes verliep. Wat was belemmerend of werkte storend?

De Don’ts: mobiel op tafel, het verhaal overnemen, ongevraagd advies geven, vragenlijst afwerken, het verdriet dempen, in de rede vallen en generaliseren.

Hier hoefde ik niet lang over na te denken. Het eerste gesprek met het UWV popte meteen op. Hier ging werkelijk alles, maar dan ook alles, verkeerd wat verkeerd kon gaan. Het begon al non-verbaal, met zo’n slap handje. Wist je trouwens dat een handdruk iets zegt over karaktereigenschappen van de persoon? Mensen die een slap handje geven hebben een gebrek aan interesse in de persoon die zij de hand schudden. Nou, dat was wel duidelijk. Meneer had geen luisterend oor, maar slechts een vragenlijstje.???? Geen aandacht voor mij als persoon, wel voor zijn computer. Hij stelde geen dieptevragen en vatte niet samen wat ik vertelde omdat hij simpelweg niet geluisterd had. Duidelijk was dat deze persoon nooit een cursus gesprekstechnieken gevolgd had.

Alle positieve en negatieve punten werden met ervaringsverhalen opgehaald en op een groot vel geschreven. Heerlijk om daar even op los te gaan! Maar ook wij kregen wat stevige tips, omdat mensen in het algemeen vaak suggestieve vragen stellen of aannames doen. Nu generaliseer ik, dat is ook een don’t. ???? Vaak vullen we onbewust en goedbedoeld iets in voor een ander. Daar ben ik ook goed in hoor. Om dit niet te vergeten, kregen we het ezelsbruggetje ‘NIVEA’: Niet Invullen Voor Een Ander. Als we dat doen wat we deze dag geleerd hebben, kan het bijna niet meer stuk! ????

Na de lunch was er een soort rollenspel met een gast, gastvrouw en observator.

Dat blijft altijd een beetje ongemakkelijk, in de huid van een ander kruipen. Een stukje acteerwerk is niet voor iedereen weggelegd. Met mijn groepje besloten we dan ook dichtbij ons zelf te blijven en van ons eigen verhaal een case te maken. We zochten een rustig plekje ergens in het huis en gingen aan de slag. Veel van deze technieken heb ik geleerd in mijn rol als reisleidster, omdat het omgaan met boze gasten (vanwege overboekingen, kakkerlakken, tegenvallende accommodatie of gewoon om te zeuren ????) ook een kunst was van goed luisteren en de juiste persoonlijke aandacht geven. Heerlijk vond ik de uitdaging om de gasten weer tevreden en blij te krijgen. Zo is het hier in het inloophuis fijn om gasten te helpen, zoals jij geholpen zou willen worden.

Na een half uur was de tijd om, koppelden we plenair onze bevindingen terug en zat de eerste cursusdag erop. Het was een intensieve dag met een mooie groep vrijwilligers. Mooie mensen met een groot hart, ieder met haar eigen persoonlijke verhaal, ervaring en motivatie. We delen dezelfde ambitie; mensen geraakt door kanker een luisterend oor bieden, ondersteunen en helpen waar nodig met de tools die het Inloophuis biedt. Ieder op zijn eigen manier, vanuit zijn/ haar eigen rol als vrijwilliger.

Boos!

Ik ben niet iemand die lang boos kan zijn, dus als ik het wel volhoud, dan heb je wel iets heel slechts gedaan. Sef

Het stoom kwam uit mijn oren, toen ik tijdens de cursusdag een telefoontje kreeg van Kersten Hulpmiddelen. De afspraak van vrijdagmiddag om (opnieuw) mijn bike te repareren zou komen te vervallen, omdat er door omstandigheden personeelstekort was en er in de agenda’s geschoven moest worden. Normaal gesproken ben ik erg begripvol en flexibel, echt, maar het houdt wel een keer op natuurlijk. Ik was er zo klaar mee en ging niet akkoord met het voorstel om mijn afspraak naar komende week te verzetten. Wil je weten waarom niet? Houd je vast!

• Op zondag 5 september begaf de ondersteuning van mijn handbike het op weg naar Zandvoort. Tussen de Formule 1 fans door, fietste ik op volle armkracht langs het circuit, om een beetje sfeer te snuiven.????
• Ruim een week later, op maandagmiddag 13 september, kwam een monteur langs om de ondersteuning te repareren.
• Vrijdag 17 september zag ik dat de versnellingskabel volledig afgebroken was. Hoe dan? Ik had na de laatste reparatie aan de ondersteuning nog niet eens gefietst. Ik nam wederom contact op met de centrale en een monteur bevestigde de door mij gestelde diagnose. De kabel moest vervangen worden. Het te vervangen onderdeel bleek echter niet op voorraad en moest besteld worden. Tuurlijk! ????
• Drie weken (!) later kwam dan eindelijk op donderdag 7 oktober (mijn verjaardag ????), de monteur langs om de versnellingskabel te vervangen. De vlag kon uit… of toch niet? Nee, diezelfde avond gingen we op de fiets naar de stad en bleek de versnelling het toch niet te doen. Ik kon schakelen wat ik wilde, maar er gebeurde niets. Hij bleef constant in zijn één staan. G*gloeiende! ????
• Op vrijdag 8 oktober heb ik gemeld dat de versnelling niet gemaakt was en werd er opnieuw een afspraak ingepland voor de elfde.
• Op maandagmiddag 11 oktober kwam er niemand opdagen. En ik maar wachten…
• Op dinsdag 12 oktober heb ik weer gebeld met de centrale en heb ik mijn beklag gedaan. De melding van de reparatie en de afspraak stonden ‘zogenaamd’ niet in het systeem. ???? Er werd een nieuwe opdracht aangemaakt en een afspraak ingepland voor vrijdagmiddag 15 oktober.
• Goed, op donderdag 14 oktober werd ik dus tijdens de training gebeld, maar deze keer ging ik er niet in mee. Ik ben geen speelbal. Achter de schermen werd er druk overlegd en zo kreeg ik alsnog een bevestiging van de afspraak voor de dag erna. Ik was stiekem een beetje trots op mezelf dat ik eindelijk voor mezelf was opgekomen.
• Je raadt het al. Vrijdag 15 oktober ging opnieuw de telefoon. Kersten moest de afspraak helaas alsnog cancelen. Ik kon op mijn kop gaan staan, maar het hielp niets. Ze hebben nu toegezegd dinsdag 19 oktober langs te komen. Ik kan niet anders dan afwachten.

Dat dus. ????

Spreuk van de dag

Goed gesprek
Ik denk dat je voor een goed gesprek,
niet altijd twee sprekers nodig hebt.
Als één van de twee alleen maar luistert,
is het ook een goed gesprek.
De luisteraar doet de spreker spreken,
en dingen zeggen…
die hij zonder toehoorder niet zeggen zal.
Toon Hermans