Met volle angst vooruit. Lief leven

De vijf maanden na mijn laatste controle op 4 mei zijn voorbij gevlogen. Na het horen van de goede uitslag had ik het gevoel dat de hele wereld aan mijn voet lag. Nu is de onzekerheid weer terug. We beginnen opnieuw bij nul. De MRI en CT stonden gepland op donderdag 30 september. Normaal gesproken bouwt de spanning in de weken voorafgaand enorm op, maar nu was het anders. De stress had amper tijd om toe te slaan. De afleiding van een weekendje naar Sven in Oslo heeft mij door deze tijd heen geholpen. Eerst om er naar toe te leven, daarna het beleven ervan en nu het grote nagenieten. Misschien moet ik vaker een weekendje weg plannen zo net voor een controle. Hmmmm, goed idee, alleen mag ik dan wel weer wat gaan sparen… ????

De dag voor de controles.

De woensdag was niet alleen qua weer een vreselijke dag, maar ook voor mij persoonlijk. Een grijze, grauwe dag met pittige regenbuien. Precies zoals ik me voelde; kl*ten. Tja daar wordt geen mens vrolijk van en ik al helemaal niet. Er stond niets op de kalender, geen afspraken en dus had ik alle tijd om lekker in mijn hoofd te zitten en mijn angsten aan te kijken. Mijn lijf protesteerde bij alles wat ik deed. Na één lade opgeruimd te hebben, was ik kapot en mijn rug leek in tweeën te breken. Er zat niets anders op dan er aan toe te geven en er een bank-hang-dag van te maken. Normaal ga ik er dan juist op uit om buiten mijn hoofd leeg te maken, maar dat kon ook niet. Regen, regen en nog eens regen en een handbike die nog altijd niet gemaakt is. ????

Guus Meeuwis ‘Geef mij nu je angst, ik geef je er hoop voor terug’.

Voordat ik de scans in zou gaan, ben ik wel drie keer naar het toilet geweest.

Met een MRI-scan worden afbeeldingen gemaakt van organen, botten en weefsels en wordt elk lichaamsdeel plakje voor plakje weergeven.

Hersenspinsels.

Deze scan duurt minder dan een halve minuut.
Stil liggen Ils.
Geen paniek. 
Gewoon niet die tunnel inkijken.
Ogen stijf dichthouden.

Deze scan duurt drie minuten.
Ik voel hartkloppingen.
Zweet breekt me uit.
Adem in, adem uit.
Oké, rustig blijven, het gaat goed.

Deze scan duurt meer dan vijf minuten.
Zouden de radiologen nu iets zien?
Kijken ze überhaupt mee of zitten ze aan de koffie?
Ik moet slikken, maar krijg mijn speeksel niet weg.
Het gevoel dat ik geen lucht meer krijg.
Weer die paniek.

Totale chaos in mijn hoofd.

Met mijn BH in mijn handtasje ging ik richting de CT afdeling.

Ik zat nog geen tien minuten en hoorde mijn naam al omroepen. Ik mocht meteen de CT ruimte in, omdat ook hier het kleedhokje niet geschikt is voor een rolstoel. Nu hoefde ik alleen maar mijn ketting af te doen. Ik mocht gaan liggen, met mijn armen hoog, langs de oren. De verpleegkundige verliet de ruimte en het scanapparaat gaf de opdracht; adem in, adem vasthouden…en adem maar door. De tafel bewoog lichtjes van voor naar achter en binnen vijf minuten was ik klaar. Nu kon ik er niets meer aan veranderen. De beelden waren gemaakt. Er is no way back. Het grote wachten is nu op de uitslag die officieel pas over twee weken gepland staat. Niet te doen. Daar begrijp ik werkelijk waar niets van. Wie verzint dat? Twee weken in onzekerheid…dat levert een hoop grijze haren en slapeloze nachten op. Fingers crossed. ????????

1 oktober 2018

Een dag om nooit te vergeten.

Ik mis je ????
Elke ochtend als ik wakker word, mis ik jou lief been.
365 dagen per jaar, elke seconde van de dag, ik mis er geen één.
Je hebt een enorme leegte achtergelaten,
gelukkig kan ik er goed over praten.
Ik mis je nu al drie jaar lang,
en nog ben ik soms bang.
Wat de toekomst brengen gaat,
en wat er voor mij in de sterren geschreven staat.
Altijd de angst voor een recidief,
het leven is mij o zo lief.
Jij was mijn steun en toeverlaat,
mijn sterke stoere kameraad.
Jij zorgde voor balans en stabiliteit.
Gezondheid is geen vanzelfsprekendheid.
Ik mis het zitten op twee billen.
Dat zou ik dolgraag weer eens willen.
Mijn linkerbeen en rug ontzien van een zware last.
Mijn leven is volledig aangepast.
Ik spring en rol door het leven,
maar het is anders, dat is een gegeven.
Met een bril van weemoed kijk ik terug in de tijd,
en natuurlijk heb ik weleens spijt.
Dat ik soms ontevreden met je was,
te dik, te groot, te langzaam en de striae kwam mij niet van pas.
Maar wij waren samen één,
we waren een team, zoals jij was er geen een.
Kon ik de klok maar terug draaien,
dan zou ik je nog meer koesteren en paaien.
Met veerkracht en positieve energie,
is hoe ik het leven het liefste zie.
Een stapje naar voren en twee terug,
acceptatie leer je niet vliegensvlug.
Ik laat een traan van verdriet,
maar ben ook blij dat je mij hier achter liet.
Jouw offeren bood mij nieuwe kansen,
om verder door het leven te dansen.
Zoveel om voor te leven,
een hoger doel om na te streven.
Ik ben hier en jij bent daar,
maar we horen onlosmakelijk bij elkaar!

Liefs, Ilse ????

Ze huilt, maar ze lacht. Maan

Op 1 oktober is het precies drie jaar geleden dat mijn rechterbeen volledig is geamputeerd. Is het al of pas drie jaar geleden? Zeg het maar, ik weet het niet. Op mijn netvlies staat nog altijd het moment dat ik wakker werd uit narcose en dacht, dit is het. Dit is onomkeerbaar. Hier moet ik het mee doen. Vanaf nu moet ik verder als invalide vrouw. Moet ik deze dag rouwen om het verlies van mijn been, letterlijk mijn steun en toeverlaat, of vieren dat ik al drie jaar ‘schoon’ ben? Die keuze heb ik natuurlijk zelf in de hand, maar misschien kan het samengaan? Ik herdenk met liefde en pijn in mijn hart mijn rechterbeen, maar vier op hetzelfde moment het leven! ????

Spreuk van de dag

Dik dun
Lang kort
Aan elk lijf is wel iets
wat er aan schort
Mooi lelijk
Behaard klein
Aan elk lijf is wel iets
minder fijn
Jong oud
Rimpels kaal
Aan elk lijf zit wel een
prachtig uniek verhaal
Fem.