De heerlijke bubbel van euforie en het geluksgevoel wat ik daarbij ervaarde wil ik eigenlijk niet doorprikken. De roes van overwinning op mezelf, de geweldige week in Oostenrijk, tja ik zou het voor altijd vast willen houden en niet meer loslaten. Maar hoe jammer ik het ook vind: het verdwijnt beetje bij beetje naar de achtergrond. Het ‘gewone’ leven neemt het weer over. Gelukkig hebben we de beelden nog en kan ik daar nog járen op teren. Ongewenst ontstaat er toch iets van een leegte. Je zou denken dat dat bij mij geen kans zou krijgen, maar niets menselijks is mij vreemd.
Het zwarte gat waar we tijdens de voorbereidingen en de battle-week zelf al voor gewaarschuwd werden. Het hoort erbij, ik weet het. Het is ook niet erg. Maandenlang had ik maar één doel voor ogen, en alles daarnaast ging op een laag pitje. Ik voelde mezelf groeien en sterker worden, fysiek én mentaal. En nu? Nu die drive even weg is, ben ik zoekende naar een nieuwe invulling, een nieuw doel. Zingeving. En precies daar loop – of nou ja, hups en rol – ik nu tegenaan.

Pas op de plaats, (on)rust. 🙃

Als je me een beetje kent, weet je dat rust niet bepaald mijn favoriete woord is. In mijn hoofd is het vaak één grote chaos van alles wat ik nog wil doen, leren, meemaken en ervaren. Waar dat vandaan komt? Geen idee. Het is bijna een soort ‘drug’ die ik nodig heb om te voelen dat ik leef. Want ik lééf nu, en dus wil ik er alles uithalen. Tel daar fomo (fear of missing out) bij op en je hebt onrust in plaats van rust. Sinds de amputatie heb ik bewijsdrang naar mezelf (om mijn onzekerheid de kop in te drukken) en ben ik steeds zoekende naar een nieuwe uitdagingen. Geloof me: er zijn al heel wat ‘verse’ ideeën door mijn hoofd gevlogen. Niet allemaal extreem, zwaar of fysiek belastend hoor. Maar ik voel me nu fit en dat zou ik graag vast willen houden. Of dat gaat lukken met alle zomerborrels, etentjes en gezelligheid? Ik vrees van niet. 😉 Maar hé, ik ben en blijf natuurlijk ook gewoon een Bourgondische Brabantse die houdt van het goede leven. Misschien wordt mijn volgende uitdaging wel gewoon: de lat iets minder hoog leggen voor mezelf…💡

Vakantie

Met terugwerkende kracht.

Buitenlandse vakantieplannen heb ik deze zomer niet, het wordt gewoon weer een weekje met zuslief naar het gezellige Brabant, want daar brandt nog licht. 😉 Oostenrijk voelde eigenlijk al als een soort (uitputtende 😅) vakantie. Helemaal omdat de wedstrijd vanwege de slechte weersvoorspellingen werd vervroegd. Dat leverde onverwachts twee vrije dagen op met de familie, want trainen hoefde tenslotte niet meer.

We hebben een dagje getoerd en brachten een bezoek aan Flies, het dorpje waar we vroeger vaak met het gezin op vakantie gingen. In onze herinnering was het allemaal een stuk leuker en mooier. Nu vonden we het eigenlijk best een saai dorp, waar – behalve een zwembad – weinig te beleven viel. Omdat de regen (zoals voorspeld door de weerman van de Battle) met bakken naar beneden kwam, zijn we heerlijk gaan lunchen in Serfaus, een gezellig en sfeervol wintersportdorp. Als je niet lekker naar buiten kunt, is eten een hele goede tijdsbesteding, haha. De laatste dag scheen het zonnetje weer en zijn we naar Imst gereden voor een lunch op de berg met prachtig uitzicht. Sven, Lynn en Jorn gingen rodelend naar beneden, al hadden ze de pech dat er een ‘oud gebakje’ voor hen zat, die beslist geen snelheidsduivel bleek te zijn. Manja, Sim en ik verkozen de gemoedelijke en veilige kabelbaan. Ach, avontuur komt in alle soorten en maten… 😉

Oranje feest.

We sloten de HandbikeBattle-week af met een uitbundig Oranje Feest met een prijsuitreiking vol trots, blijdschap en verbondenheid. Iedereen was erbij; deelnemers, buddy’s, begeleiders, vrijwilligers en familie. Zelfs de lokale burgemeester was van de partij, gehuld in oranje, om samen de prijzen van de Battle uit te reiken. Fietsmaatje Bart viel in de prijzen en werd maar liefst derde (een kanjer, told you so!) en Tamara won het felbegeerde shirt van Jetze Plat, super leuk juist omdat ze groot fan van hem is. De sfeer zat er goed in. De feestmuziek spatte uit de boxen en iedereen zong uit volle borst mee. Sandra en ik hadden oranje sjaals van BC Duinwijck aan onze teamleden uitgedeeld en daar werd enthousiast mee gezwaaid. De hele bups ging helemaal los. Er werd gedronken, gedanst, en ja: we werden zelfs met rolstoel en al de lucht in getild. Een avond om nooit te vergeten!

Natuurlijk waren wij het die het licht uit deden. Who else? 😉

Doe mij jaarlijks zo’n soort reis en ik ben de koning te rijk. Echt. Alleen die berg, die sla ik graag over. I’ve been there, done that!  En tja, een foto van het zwarte gat is toch minder leuk dan zo’n vrolijke oranjekiek. Dus die schittert nu boven mijn blog. Daar word je toch blij van?

Sport

Clinic pickleball.

Pickleball is een racketsport die elementen van tennis, badminton en tafeltennis combineert. Het wordt gespeeld met een paddle en een geperforeerde plastic bal op een klein veld met een laag net.

Verdwaald

Van het padje af in de Amsterdamse Waterleiding duinen.

De Amsterdamse Waterleidingduinen (AWD) is een groot en prachtig natuurgebied tussen Zandvoort en Noordwijk. Het bestaat al sinds 1853 en is er niet alleen voor de natuur: hier wordt ook een groot deel van het drinkwater voor Amsterdam gezuiverd. Dat gebeurt op een natuurlijke manier, doordat het water langzaam door het duinzand stroomt. Een bijzondere plek waar natuur en water samenkomen!

Zo dichtbij huis en ik was er nog nooit geweest; de Amsterdamse Waterleiding duinen. De reden daarvan is niet zo gek, want honden zijn niet toegestaan. Al hondenbezitter ga je toch altijd op zoek naar locaties waar ze wel welkom zijn. Het eerste bezoekje aan natuurlijkgebied bracht ik afgelopen week met Lynn en ik vond het zo mooi, ook omdat er prachtige herten te zien waren (mijn lievelings-beestjes), dat ik besloot in het weekend met zuslief het nog eens dunnetjes over te doen. En dat hebben we geweten…

Wie durft te verdwalen, vindt nieuwe wegen.

Bij de ingang kochten we via een QR-code een kaartje van €1,50 p.p. Aangezien ik een bekende tegenkwam, dacht ik slim te zijn en vroeg hem naar een geschikte route voor mij als roller. Zijn advies: gewoon het verharde pad blijven volgen. Dat moet lukken, dacht ik optimistisch.

We genoten van de prachtige omgeving, spotten hier en daar een hert en gingen steeds dieper het park in. Aan het water kwamen we een klein museum met toilet tegen, waar we dankbaar gebruik van maakten. Op een informatiebord las ik dat er eind juli een fietsexcursie georganiseerd wordt. Leuk! Nieuwsgierig vroeg ik de dame achter de balie wat dat precies inhield. ‘Ik ben met de fiets (handbike), maar wist niet dat jullie dit organiseerde.‘ Ze keek wat nukkig en vroeg of ik een vergunning had om daar te fietsen. ‘Ehm, nee… ik zit in een rolstoel met aankoppelbike,’ zei ik, een beetje verbaasd over haar reactie. Oh, oké,’ klonk het kortaf, gevolgd door de mededeling dat ‘normale fietsers’ echt alleen met de boswachter mag fietsen. Waarvan akte.

De afstand naar het startpunt liep op in plaats van af…

We gingen gezellig keuvelend verder, tot we op het punt kwamen dat de vermoeidheid begon toe te slaan en we ons afvroegen hoe ver het nog was. Van een helpende boswachter was geen spoor te bekennen en ook voorbijgangers konden ons weinig vertellen. Niemand wist precies hoe het verharde pad liep en hoever het nog was. We besloten mijn vriendin op Google Maps te raadplegen… en wat bleek? We liepen nog steeds verder van het beginpunt vandaan. We begonnen ons lichtelijk zorgen te maken. Ik zat dan wel op de handbike, maar voor Manja was het flink aanpoten. Het leek me verstandig om vooruit te fietsen om te kijken hoe we het beste terug konden. Gelukkig sprak ik kilometers verderop een stel aan dat wél wist waar we waren. Zij stelden voor dat mijn zus via een onverhard pad kon afsnijden, terwijl ik buitenom over het verharde pad terug zou rijden.

Eindelijk zagen we licht aan het eind van de tunnel.

Met oortjes in en via WhatsApp hielden we contact en deelden we onze locatie. Ieder via een andere route, maar uiteindelijk kwamen we weer op bekend terrein uit. Godzijdank! Na ruim tweeënhalf uur lopen moesten we aan het infuus en namen we plaats op het terras van Oase. Het welverdiende biertje smaakte, met een droge mond, verrukkelijk! Natuurlijk hebben we genoten van de wandeling, maar weet je wat het ergste is…er blijken dus gewoon drie rolstoelvriendelijke routes te bestaan… 🙄

Nou ja, de hele wandeling valt natuurlijk in het niet bij de afstanden die de deelnemers van de Nijmeegse Vierdaagse afgelopen dagen hebben gelopen. Wat een bikkels zijn dat! Lonneke en ik zijn er gezellig heen geweest om de wandelaars aan te moedigen. Volgende week lees je meer over onze avonturen daar!

Spreuk van de dag

Na het piekmoment komt de stilte.
Niet als einde,
maar als uitnodiging voor iets nieuws. ✨