Er is slechts één weg naar geluk en dat is op te houden met je zorgen maken over dingen waar je geen invloed op hebt.

Maandag 30 oktober – LUMC.

Al een aantal dagen was ik bloedsacherijnig, niet naar de buitenwereld toe hoor, maar naar mezelf. Met name wanneer dingen misgingen, de krukken voor de zoveelste op de grond kletterden, de was uit mijn handen glipte, ik uit balans raakte omdat onze Sim weer eens een lompe hindernis vormde of ik me pijn deed door een verkeerde draaibeweging te maken. Ik was duidelijk gefrustreerd. Hoezo? Ik zou juist in deze tijd wat liever voor mezelf mogen zijn, want het half jaar is weer verstreken en het is oktober. Dat betekent tijd voor de k. controle. Inmiddels ken mezelf een beetje en weet ik dat de stress rondom de controle in het ziekenhuis de overhand neemt. Pijntjes worden uitvergroot, het gevoel van uitputting maakt me super onzeker en mijn hoofd draait overuren met als gevolg dat mijn lijf een brok onrust is. Kortom mijn sterke ik maakte plaats voor een zwak vogeltje.

Bah! Het went ook nooit.

De week voorafgaand hoefde je alleen maar ‘poep’ te zeggen en ik barstte al spontaan in huilen uit. De zondagavond was het volledige chaos in mijn buik. Ik was letterlijk zwak, ziek en misselijk van de spanning. De wekker ging vroeg af, maar eigenlijk was ik al klaarwakker. Met de nodige stress in mijn lijf stond ik op, zocht makkelijk zittende kleding uit en maakte mezelf op voor de dag. Snel een koffietje gedaan, Sim een plas laten doen aan de overkant, rolstoel in de auto gezet en weg was ik. Op naar Leiden. Ik pak altijd de toeristische route via Vogelenzang en Noordwijk, omdat die weg mij een stukje ontspanning geeft. Met een beetje geluk spot ik wat hertjes, alleen vandaag had ik pech. Om negen uur parkeerde ik de auto op de mindervaliden parkeerplaats en zocht als een gek naar de ♿parkeerkaart, die uiteindelijk onder de stoel bleek te liggen. Zat ik daar op z’n kop in de auto… Duh, daar hoort hij natuurlijk niet. 🙄 Met het liftje haalde ik de rolstoel uit de achterbak, gooide al mijn kussens erin en ging vol gas richting de entree.

Ziekenhuis: Hebt u pijn ➡️ toets 1. Hebt u geen pijn ➡️ toets 2. Mooi dan krijgen wij €60 van u. Loesje

Bij de aanmeldzuil haalde ik mijn rijbewijs tevoorschijn, doorliep de vragen op het scherm en kreeg vervolgens mijn afsprakenticket in handen. Via de lange gang rolde ik naar de lift, meldde ik me op de vierde etage bij de afdeling Radiologie en nam plaats in de wachtkamer. Er zat een vrouw met een volle waterkan met een chemisch goedje erin, die zij voor het onderzoek binnen veertig minuten moest leegdrinken. Ik weet uit ervaring hoe dat is, keek haar met een blik van verstandhouding aan en wenste haar alle sterkte. Weet niet of je dat ooit hebt moeten doen, maar verplicht veel drinken lijkt makkelijker dan het is. Arme vrouw! Ik zat nog maar net, nou ja je begrijpt wat ik bedoel 🙃 of mijn naam ‘mevrouw Hooijdonk’ werd opgeroepen. ‘Uh, hallo het is Van Hooijdonk!’, zei ik de verpleger vriendelijk corrigerend.

‘Is het oké als ik een klein filmpje maak voor mijn vlog?’

Twee verpleegkundigen stonden mij op te wachten, waardoor ik de vraag durfde te stellen of ik mocht filmen voor mijn vlog en blog. Dat was geen enkel probleem, ze vonden het juist heel tof dat ik het in beeld wilde brengen. Nadat ik al mijn sieraden had afgedaan, mijn BH aan het haakje had gehangen en een plasje had gepleegd, mocht ik op de prikstoel plaatsnemen. Daar werd een infuus geprikt, zodat ze tijdens de scan contractvloeistof konden toedienen. Ik kreeg oordopjes in ter bescherming van het harde geluid van de MRI-scans en een soort badmuts op mijn hoofd. Lekker charmant, haha! Daarna werd ik de scan-ruimte ingerold. Ik nam plaats op het bed, kreeg een koptelefoon op, een kussen onder mijn linker knie, een loodshort op mijn buik en een noodknop in mijn hand. Wel zo fijn te weten dat er een escape is, mocht de claustrofobische paniek toeslaan. De scans konden beginnen.

De uitslag MOET gewoon goed zijn…

Hoe lang ik er precies gelegen heb weet ik niet, maar al gauw zo’n driekwartier. In die tijd is mijn hele leven in een film voorbij gekomen. En ja, je kunt tien keer tegen me zeggen dat ik me pas zorgen hoef te maken als het zover is, ik weet het, maar dat helpt niets. Het voelt iedere keer weer als het zwaard van Damocles. Valt hij of valt hij niet. Trek ik het goede lootje of niet? Gezondheid is een groot goed en geloof me, dat besef je pas echt als het niet meer vanzelfsprekend is.

De scans zijn gelukt…

De verplegers ontdeden mij van de koptelefoon, de badmuts, de oordoppen, het beschermschort en het infuus. Omdat ik nog door moest voor een thoraxfoto (longfoto) propte ik mijn BH achterin de rolstoeltas. Teveel gedoe om die aan en later weer uit te moeten doen. Twee verdiepingen lager – en aan de andere kant van het gebouw – meldde ik mij opnieuw bij de balie. Het was hier ontzettend rustig en ik was dan ook snel aan de beurt. Mijn tepels werden afgeplakt met pleisters met een loodkogeltje, omdat de tepel een schaduw op de foto kan geven. Adem in, adem vasthouden en adem maar door, de röntgenfoto’s werden gemaakt. Binnen mum van tijd was het klaar en mocht ik gaan. Nu was het wachten op de uitslag, die in principe pas de volgende week zou worden doorgebeld. Er zat niets anders op dan duimen voor een negatieve uitslag, want dat is juist positief! En laten we eerlijk zijn, ik heb mijn portie ellende wel gehad toch?
Wil je mijn ziekenhuisvlog zien? Klik hier!

‘Goed dat je mij mailde, dat scheelt weer een hoop spanning’.

Een week wachten op een uitslag die levensbepalend is, is geen doen. Vandaar dat ik via de mail contact zocht met mijn verpleegkundig specialist met de vraag of ze de uitslag, zodra deze bekend was, wilde doorgeven. En dat heeft ze gedaan! Godzijdank, de uitslagen zijn goed. Negatief. Dat is super positief nieuws! Geen uitzaaiingen, recidieven of andere gekkigheid. Een pak van mijn hart. Een last van mijn schouders. Wat een cadeau! Dankbaarheid vulde mijn hart. Dit mag, nee moet, gevierd worden. Ik riep Lynn die boven aan het studeren was en bracht haar het goede nieuws. ‘Ik ga wat lekkers halen voor bij de koffie, het is feest!’ en zo zaten we in de middag met twee grote stukken worteltaart (want dat klinkt in elk geval nog gezond, haha) voor ons neus. Heerlijk! Het leven lacht me – op gezondheidsgebied – weer toe! 😀

Geisha Sale

Met een goede uitslag op zak ging ik ontspannen naar de winter Sample Sale.

Jawel, mijn eerste ‘verhuisdozen’ zijn gevuld, een deel van de zomeroutfits zijn ingepakt. Beetje vroeg misschien, maar dan heb ik in elk geval weer ruimte in de kast vrij, voor een paar nieuwe warme items. En ja, ik moet toch ergens beginnen met inpakken. De echte reden was natuurlijk dat ik samen met Lynn en de buuf naar de wintersale van Geisha zou gaan en omdat ik daar normaalgesproken met volle tassen vandaan kom, had ik de kast ‘opgeruimd’. Goed gemutst reden we naar Lijnden, waar we de outletstore meteen naar binnen konden. Er was zichtbaar verbouwd, de kassa was verplaatst en de hal was voorzien van kantoorruimte. Alles hing netjes aan rekken, maar kleedhokjes zijn er nog altijd niet, dus alles gaat daar ‘open en bloot’. Schaamte bestaat niet, heel fijn overigens. Nou, ik heb echt wel veel jurkjes en tuniekjes gepast, maar verder dan de kleuren zwart en blauw kwam ik niet. Nee, dat lieg ik, ik heb één ‘zomerjurk’ in de kleur wit met groen gescoord, maar verder was alles donker en een beetje saai. Jammer, want ik ben gek op vrolijke printjes, maar het lukte niet om groots in te kopen. De bescheiden score was slechts twee stuks. Ach ja, binnenkort staat de Yaya-sale op de kalender, hopelijk heb ik daar meer succes!

Huizenjacht

Bezichtiging – Vondelweg 158, Haarlem.

Deze heerlijke benedenwoning met diepe achtertuin is gelegen tegenover het prachtige Hekslootpolder. Het heeft twee slaapkamers, is 74 m², met een vraagprijs van € 395.000 k.k. 

De locatie had ik vorige week vanuit Heliomare al even opgezocht en ben er toen met de auto langs gereden. Pfff, wel een eind uit de buurt hoor, maar goed, ik zal ergens concessies moeten doen, dus toch maar een bezichtiging ingepland. Woensdagochtend fietste ik met Peet naar Haarlem Noord en we parkeerden de fietsen op de stoep voor de voordeur. De concurrentie kwam naar buiten en wij werden welkom geheten. De eerste hindernis zat hem in de smalle voordeur, daar paste ik met mijn rolstoel niet doorheen. Het alternatief was een achterom. Ik koos ervoor om op krukken verder te gaan en hupste over de drempel en kwam in een ruime hal binnen. Het huis oogde vriendelijk en knus met twee mooie slaapkamers, een goede badkamer, open keuken, een kleine huiskamer met zicht op de fijne achtertuin met terras en jawel, een grasmat. Even voor de duidelijkheid, ik ben gek op gras. Altijd geweest, het doet me aan vroeger denken.

Een bod doen?

Lang verhaal kort, het huis was oprecht leuk. Ik werd er blij van en mijn hartje ging sneller kloppen, maar de afstand van alles en iedereen, de rolstoelonvriendelijke entree en het feit dat je vanuit binnen alleen zicht had op de tuin, zat mij tegen. Zit ik daar straks moederziel alleen te zijn…mij niet bellen! Toch heb ik tranen met tuiten gehuild, omdat ik twijfelde. Een klomp in mijn maag en een zenuwinzinking nabij omdat ik niet wist wat te doen. Mijn moeder zei altijd; bij twijfel niet doen. En ze heeft gelijk.

Bezichtiging – Hazepaterslaan 102, Haarlem.

Rustig wonen, midden in de stad? Dat kan in dit instapklare 3-kamer appartement met carport. Gelegen in het Haarlemmerhoutkwartier, vlakbij het stadsbos en het centrum. Het heeft twee slaapkamers, is 82 m² met een vraagprijs van € 475.000 k.k. 

De prijsklasse van dit appartement was aanzienlijk hoger dan de vorige woning, maar hé, deze ligt wel op een buikpijnvrije toplocatie! Vrijdagochtend om negen uur stond ik voor het complex. Het eerste wat ik zag was een trap met wel twaalf treden. Uh, hoe kom ik hier binnen, vroeg ik een dame die daar bekend was. Ze had werkelijk geen idee. Misschien via de garages? De verkoopmakelaar werd gebeld en zij begeleide ons naar de achterkant van het gebouw. We moesten inderdaad via de parkeerplaatsen en souterrain (kelder) naar binnen. Dat is één keer niet erg, maar als ik dat elke dag vijf keer moet doen, ben ik er snel klaar mee.

Voor mij was het daar al een no-go.

Natuurlijk hebben we de woning bekeken en deze was ruim en had een prachtig uitzicht. Toch gebeurde er niets, ik werd er niet warm van. Geen blij gevoel of vlammetje wat aanging. Achteraf gezien niet heel erg, want de kosten waren niet flauw. Je denkt dat je met de aankoopprijs er redelijk bent, maar nee er komen nog heel wat extra maandkosten bovenop. De VvE bijdrage voor de woning en de carport (exclusief kozijnen) was erg hoog en daarnaast moest je ook nog een voorschot stookkosten per maand ophoesten. En dat terwijl ik niet eens via de voordeur naar binnen kan. Nee hoor, hier heb ik geen traan om gelaten. Volgende week, nieuwe ronde nieuwe kansen! Maar het belangrijkste voor nu… Ik ben gezond en ik LEEF! ❤️ Dat is wat telt!

Spreuk van de dag

Plant zaadjes in de aarde
blijf dromen als een kind
geef nooit op
al zit het tegen
geloof in jou
en vertrouw
dat wat je zoekt
jou vindt.
Bijmar