I can be strong and ask for help, at the same time…

Onderschat het niet, het leven als familie van een eenbenige gaat niet over rozen. ‘Wil je mijn fiets uit de schuur halen? Wil je de wasmand naar zolder brengen? Oh, wil je alsjeblieft mijn kopje thee op de eettafel zetten? Zou je misschien mijn prothese in de auto willen leggen? Ruimen jullie af? Kun je de rolstoel vast buiten zetten?’. En nu ook nog ‘Sim zit voor de deur, laat je hem even uit?’ Tja, ondanks dat ik best zelfredzaam ben (vind ik ????), moet ik toch regelmatig een beroep doen op één van de gezinsleden. Eigenlijk hebben ze niks aan mij. ???? Nou ja, zo voelt dat soms. Natuurlijk helpen ze mij nog altijd met liefde, maar soms bespeur ik, heel begrijpelijk overigens, ook een vleugje irritatie.

Zit Advies Team

Als je mij niet ziet zitten, ga ik wel staan. ????

Toen ik beneden kwam, zag ik Leggy nog in de hoek staan. Ai.

Aangekomen in Wijk aan Zee begon het uitpakken van de auto.

Nadat ik de auto netjes geparkeerd had, huppelde ik naar de kofferbak en haalde ik met de lift de rolstoel eruit; eerst hing ik de beschermingsflap over de bumper, tilde de rolstoel iets op, draaide het liftje naar buiten, liet de rolstoel zakken, maakte de haak los, probeerde met alle geweld de rugleuning uit te klappen (want het stomme trek-touwtje werkte voor de zoveelste keer niet, waardoor ik minutenlang op mijn ene been, aan dat ding heb staan sjorren ????), legde het ophogingsblokje aan de rechterkant van de zitting, gooide het kussen erop, en zette de rolstoel iets opzij, zodat ik de achterbakklep kon sluiten zonder opgegeten te worden door de auto. Zucht, dat was deel één. ????

Vervolgens ben ik in de rolstoel gaan zitten, naar de bijrijdersportier gereden, staand Leggy uit de auto gepakt en deze, leunend tegen de auto, aan gedaan. Daarna boog ik voorzichtig mijn elektrische knie om de zitbeweging in te zetten en mezelf op de stoel te laten zakken, de krukken gingen achterop en toen was ik eindelijk klaar om naar binnen te gaan. O nee, het mondkapje moest nog op en mijn handen gedesinfecteerd. De handbike liet ik liggen in de hoop dat iemand deze voor mij wilde ophalen. Het zweet stond alweer op mijn voorhoofd, maar ik was klaar voor het consult! ????

Volgens afspraak melde ik mij tien minuten voor tijd in het souterrain, wat best knap is met al dat hulpmiddelen gedoe.

‘Kopje koffie?’ vroeg de man van de Revalidatie Techniek die de deur van de behandelkamer voor mij opendeed. ‘Graag!’ Mijn ergotherapeut en fysiotherapeut kwamen binnen lopen en de revalidatiearts sloot wat later aan. Na een gezellig kletspraatje, mocht ik ‘los’ en vertelde ik wat er allemaal mis is; een tennisarm, twee zere schouders en een pijnlijke onderrug. Verder gaat het goed met mij hoor! Heerlijk om even te mogen zeuren over alle pijntjes en kwaaltjes tegen mensen die het begrijpen en ook nog met je meedenken over mogelijke oplossingen. Heel even kwam de wondspecialiste nog om de hoek kijken om gedag te zeggen. Grappig te horen dat zij elke ochtend opstaat met mijn blog. Bijzonder ook, juist omdat zij de hele dag al zoveel ellende ziet en meemaakt. Krijg je mijn gezeik er ook nog bij. ???? Het voelde in elk geval als een mooi compliment. ????

Samen bekeken en bespraken we mijn zithouding, terwijl ik met Leggy in de rolstoel zat.

De handbike werd uit de auto gehaald, zodat er ook bekeken kon worden hoe ik ten opzichte van het stuur zat en of de breedte van de crank goed afgesteld was. Ik bleek wat scheef te zitten en mijn onderrug had meer steun nodig. Mijn zitting werd opgehoogd en weer verlaagd. Mijn rugleuning werd op verschillende manier opgevuld, weer deels leeggehaald en opnieuw voorzien van allerlei kussentjes en steuntjes, zodat ik dichterbij het stuur kwam te zitten, meer rugsteun had en mijn armen bij het draaien niet hoefde te overstrekken. De handbike werd op een TACX gezet, zodat ik ook echt even kon fietsen, terwijl zij mijn bewegingen filmden. Na anderhalf uur meenden we een betere zithouding te hebben gevonden en sloten we de sessie af. De komende vier weken mag ik kijken of de provisorische aanpassingen wat opleveren. Zo ja, dan gaan we met de WMO om de tafel om een nieuwe rugleuning op maat aan te vragen.

Belasting

Uiteraard is er ook gekeken naar de belasting en eerlijk gezegd als ik vertel wat ik allemaal doe, is het ook best veel.

Spreuk van de dag

Eén van de moeilijkste dingen,
die je in je leven zult leren,
is het lot dat je ooit zal dwingen,
om hulp te accepteren.
M.G.