Dit jaar geen songfestival in Rotterdam vanwege de Coronacrisis. Jammer voor de liefhebbers, maar volgend jaar krijgt de stad opnieuw de kans om het grote event te organiseren. Ik kan niet zeggen dat ik een dolenthousiaste songfestival fan ben, maar toch mis ik het nooit. Zo kozen Lynn en ik ervoor het alternatieve programma ‘Shine a Light’ te kijken. Het programma voorafgaand ‘Het beste van het Songfestival’ haalde trouwens veel herinneringen bij mij naar boven. Hoe we vroeger, gedoucht en met natte haartjes in onze pyjama’s, naast elkaar op de bank zaten. Manja, Jorn en ik. Het was altijd een bijzondere avond, waar we laat naar bed mochten. Ieder met een glaasje fris, een houten bakje met borrelnootjes en een plastic bakje met chipjes. ???? Bij de vele liedjes slaakte ik kreet van herkenning, ‘oh, ah…jaaaa, die ken ik nog’ en zong ik vrolijk mee. In de tijd dat ik in Spanje woonde, maakten we, met de Nederlandse reisleiding, er een gezellig Hollands avondje van, met veel wijn en hapjes. Het was altijd een feestje. ???? Later toen onze kids klein waren keken we ook net als wij vroeger. Gedoucht en met natte haren, maar omdat de puntentelling steeds later werd, haalden zij het niet om de show af te kijken. De volgende ochtend vertelde ik dan wie er gewonnen had en dat was meestal niet onze favoriet. ???? Afgelopen jaar maakte mijn hart toch een klein sprongetje toen Nederland eindelijk, met Duncan Laurence, weer eens de titel in de wacht sleepte. Tja, op zo’n moment kleur ik toch heel even ‘rood, wit, blauw met een vleugje ‘oranje’! ????????????

Zaterdagochtend heb ik weer eens gewerkt aan mijn eigen verhaal en presentatie, omdat er komende woensdag sinds lange tijd weer een coachsessie gepland staat. De laatste keer hebben we via Microsoft Teams contact gehad, maar deze week hebben we afgesproken de sessie thuis, op anderhalve meter afstand, te doen. Ik moet bekennen dat door de Coronacrisis mijn focus van mijn eigen traject en project een beetje was verdwenen. Ik kon me er moeilijk toezetten om mijn eigen verhaal en presentatie te verfijnen. Laatst kreeg ik de vraag wat Corona met mij gedaan heeft. Daar moest ik echt wel even over nadenken. ???? Ik moet zeggen dat corona eigenlijk de hele aandacht van mijn kanker-verhaal en mijn handicap heeft gehaald. Alsof het er niet is, alsof het nooit bestaan heeft. Heel gek eigenlijk, maar het deed er niet meer toe. Tenminste zo voelde ik dat. Een fijne bijkomstigheid was dat mijn angstgevoel op de achtergrond raakte. We zagen overvolle intensive care afdelingen in de ziekenhuizen en één ding wisten we zeker, je moet geen corona krijgen! Vreselijke beelden achtervolgden ons. Vanaf half maart was iedereen alleen nog maar bezig met het virus, het was en is het gesprek van de dag. De wereld stond in brand, het leven lag volledig stil en alles draaide erom om verspreiding tegen te gaan. Zelfs de ziekenhuizen hadden lange tijd geen ruimte voor ‘reguliere zorg’. Bizar. We zitten en werken nog steeds massaal thuis, wassen onze handen tig keer per dag, niezen en hoesten in de elleboog en houden anderhalve meter afstand van elkaar. Tijdens de persconferenties van Rutte zitten we steeds aandachtig voor de buis om te horen waneer de maatregelen versoepelt gaan worden. Het ziet er naar uit dat we de goede kant opgaan, de verspreiding van het virus lijkt redelijk onder controle en we verwachten op korte termijn, 1 juni, meer ruimte te krijgen. Langzaam maar zeker durven we weer vooruit te kijken en komt er aandacht voor de zaken die we tijdelijk vergeten zijn. We gaan weer een beetje leven. Deze hele periode heeft mij uit mijn ‘kankerpatiënt-zijn’ gevoel gehaald en heeft mij dichter bij mezelf gebracht. Snap je dan wat ik bedoel? ???? Natuurlijk kan ik niet om mijn handicap heen, maar omdat ik zo weinig buiten kom, word ik er ook niet zoveel mee geconfronteerd en dat is eigenlijk best prettig. Ik denk dat ik binnenkort ga schrijven aan een nieuw hoofdstuk…????

Spreuk van de dag ????

Hef je gezicht naar het licht en draai je hart met de zon mee. ????