Half maart was het dwingende advies van de overheid om niet op bezoek te gaan bij 70-plussers. 

Niet veel later sloten de verpleeghuizen hun deuren voor bezoek.

Dat betekende dat ik, net als velen met mij, mijn ouders voor onbepaalde tijd, niet zou kunnen zien.

Deze maatregelen waren nodig om de kwetsbare ouderen beter te beschermen tegen het coronavirus.

Maar hoe voorkomen we het gevoel van leegte, gemis en vereenzaming bij hen?

Pa en ik bellen elkaar zowat om de dag, zo zijn we toch een beetje bij elkaar.

Maar mama begrijpt het allemaal niet en al mag ik eens in de twee weken Skypen, het voelt alsof ik haar in steek laat.

Nu drie maanden later, heb ik mijn vader voor het eerst weer mogen zien.

Godzijdank in goede gezondheid.

Ondanks dat de maatregelen versoepeld zijn, gelden voor mijn moeder nog steeds dezelfde regels, geen bezoek dus.

Zo miste zij voor het eerst de verjaardag van Jorn in mei en zal ze morgen ook niet bij ons zijn om die van Lynn te vieren.

Heel verdrietig, als je weet dat haar kinderen en kleinkinderen haar ‘alles’ zijn.

Komende week mag er per bewoner één enkele bezoeker (mijn zus) naar binnen, onder strikte voorwaarden. ????

De verwachting is wel dat op korte termijn de bezoekmaatregel verruimd zal worden.

Hopelijk kan ik eind juni, na vier lange maanden, mijn moeder eindelijk weer eens zien.

Of we elkaar dan ook mogen knuffelen en vasthouden is nog de vraag.

Vier maanden sociale onthouding, naar één van de belangrijkste personen in mijn leven.

Dat is bijna onmenselijk, wetende dat haar geheugen steeds verder achteruit gaat.

Het weerzien met pa was emotioneel, super fijn en heel waardevol.

Maar ik kijk ook uit naar de dag, dat ik mijn eigen moedertje weer mag laten voelen hoeveel ik van haar houd. ❤️

Morgen 8 juni wordt ons Lynn alweer 17 jaar, jemig wat vliegt de tijd! Zaterdagochtend hebben we haar verrast met een eerste cadeautje. Ze kreeg precies vijfenveertig minuten de tijd om zich voor te bereiden op haar eerste rijles. ???? Het was een totale verrassing want ze wist echt van niets! De dag ervoor had ze niets vermoedend van Sven een korte instructie gekregen over de auto en het autorijden. Toevallig? Nee natuurlijk niet. ???? Ze werd spontaan zenuwachtig bij het idee, vond het super spannend, maar ook heel erg vet om de weg op te gaan. Met haar hoofd in de wolken bracht Frank haar naar het station, waar de les, i.v.m. Corona, zou starten. Na het maken van een paar filmpjes in achtervolging, kwam manlief naar huis en had Lynn de eerste kennismaking met het verkeer als automobiliste. Stoer hoor! Super enthousiast kwam ze weer thuis. Beetje hieper ook. Een mooier cadeau kon ze zich vast niet wensen. ????????

Om haar verjaardag een klein beetje te vieren in deze Coronatijd, nu de maatregelen toch iets versoepeld zijn, hadden we een piepklein feestje met mijn familie georganiseerd. Precies drie maanden na de verjaardagslunch van pa, zagen we hem pas weer voor de eerste keer in al die tijd. Drie maanden sociale onthouding! ???? Lynn en ik stonden om half twaalf al op de uitkijk en zagen we pa en Jorn aankomen rijden. Zo fijn om ze weer te zien! ???? Pa had zoals altijd, en waar ik stiekem ook een beetje op hoopte, heerlijke Brabantse worstenbroodjes en verse eieren meegenomen. Dat was hij gelukkig niet vergeten. ???? Manja en Nicky kwamen niet veel later, ook super fijn om hen weer te zien. Maar de grote afwezige was natuurlijk ons mam oftewel oma. De eerste verjaardag van Lynn waarbij ze, door de coronamaatregelen, niet aanwezig kon zijn. Niet leuk. Gewoon ‘stom’ ook. ???? Maar zodra de deuren van het verpleeghuis open gaan, tuffen we die kant op. Nadat we voor ons Lynn gezongen hadden, zij de cadeautjes had uitgepakt, gesmuld hadden van de heerlijke monchoutaart en aardig bijgekletst hadden, hebben we mams via Skype erbij gehaald. Ze was goedgemutst en kletste er gezellig op los. Ze had natuurlijk geen idee dat ons Lynn jarig was, maar toen we dat vertelden, vroeg ze zich af of zij een cadeautje had gekocht. ‘Jazeker mam, je hebt een hele mooi verjaardagskaart voor Lynn gemaakt en een doosje met vlinders geknutseld met een zeephartje erin!’ Ze was het kwijt, maar lachte er vrolijk om. Mama was vroeger schooljuf en had het mooiste handschrift ever. De kaart die zij geschreven had, was zo goed als onleesbaar. Het leek op het handschrift van een kind die net zijn naam kan schrijven. Echt bizar! Ik draaide het scherm, zodat ze kon zien, wie er allemaal in de kamer zaten. Even was ik bang dat ze zich ‘buitengesloten of gepasseerd’ zou voelen, maar dat was gelukkig niet zo. Voor haar gevoel was ze er ‘gewoon’ bij. Ze was gevat en grappig en toen wij vroegen of ze ‘bijdehandjes’ had gegeten, keek ze onderzoekend naar haar handen… ????

Wat een verschil is het lopen met Leggy, nu de prothesemaker mijn knie- en heup beter op elkaar afgesteld heeft. Mijn rondje door de buurt, ging sneller dan ooit. Het was gewoon fijn om te lopen. Heerlijk! Onderweg werd ik een paar keer aangesproken voor een kletspraatje. Sta ik op de Abeltasmankade met de buurvrouw en haar zoon te babbelen, valt er een klets vogelpoep precies op mijn net gewassen haar. Gadverdamme! Heb ik weer… ????????

Spreuk van de dag ????

Het allerleukste is familie. Altijd dichtbij, ja ongeacht. Het allerfijnste is de steun, de gezelligheid, de kracht. Dus dank je wel lieve familie, voor alle mooie momenten, jullie liefde en aandacht. ❤️