Winterslaap. Ik heb mij wekker op eind maart gezet…⏰

Koning Winter heeft uitgepakt.
Het is prachtig buiten.
Een magische witte wereld.
Het is koud, maar zonnig.
Wateren zijn bevroren.
Iedereen is (of lijkt) blij en opgetogen.
Half Nederland staat op de schaats of geniet van een heerlijke winterse wandeling.
Het is druk bij de ‘Koek en Zopie’.
De Glühwein smaakt lekkerder dan ooit.
Ik bekijk de vele vrolijke filmpjes op social media.
En voel een steek van jaloezie.
Oh wat mis ik mijn rechterbeen.
Wat zou ik graag mijn schaatsen onderbinden.
Of wandelen door de besneeuwde duinen.
Maar ik voel de vrijheid en blijheid niet.
Sterker nog, ik voel me verdrietig.
Afhankelijk en beperkter dan ooit.

Mag ik klein een traantje laten?
En heel even balen van dat wat ik niet meer kan.
Dan ga ik in mijn rolstoel naar buiten,
neem ik een diepe teug frisse lucht en adem ik in en uit.
Met de zon op mijn gezicht, smelt de neerslachtigheid.
En ik geniet. 

Hé, kijk eens omhoog. De zon staat als een gek te stralen! ????

De wind was guur, maar het zonnetje maakte het aangenaam. Ik snoof de zeelucht op. Heerlijk!

Ondertussen had Harold een appje gestuurd, om te laten weten dat het kampvuur bij hun thuis brandde. Met rode frisse wangen reden we terug naar Haarlem. Deel twee van het programma bestond uit een après ski achter in de tuin, maar dan zonder ski. ???? Die moesten we er maar bij denken. Eenmaal thuis, huppelde ik voorzichtig op krukken over het tuinpad naar het bankje, nestelden we ons, dik aangekleed, bij de openhaard met een dekentje en heerlijke hapjes. Het was een middag met een gouden randje.

Vroeger dacht ik dat mijn beperkingen mijn grenzen waren. Loesje

‘Zin in een glaasje Glühwein?’

Hoorde ik vanaf het ijs roepen. Eveline, mijn coach, stond op de schaatsen en nodigden ons uit om in haar tuin aan de kade, een glaasje te komen doen. Dat hoefde ze natuurlijk geen tweede keer te vragen. ???? Marie duwde mij zo goed en kwaad als het kon door de losse sneeuw richting haar huis. Waarom maken mensen eigenlijk hun ‘stoepje’ niet schoon? Volgens mij is dat een soort verplichting toch? Nou ja, gelukkig lukte het uiteindelijk om daar te komen waar we wilden zijn. Het was heerlijk genieten in het zonnetje aan het bevroren water, wat nu een prachtige schaatsbaan was, met een zelfgemaakte Glühwein. Het was net of we op wintersport waren, wat kan het leven toch mooi zijn! ????????

De laatste winterse dag

Deze ochtend heeft manlief Sim en mij hier in de buurt uitgelaten, maar een succes was het zeker niet. Er was met de stoel geen doorkomen aan. Alsof je door mul zand fietst. Frustrerend om dan zelf niets te kunnen doen om te helpen of het makkelijker te maken. Ik zat maar te zitten.????????‍???? Tja, dat zijn van die momentjes dat ik onzichtbaar zou willen zijn. Misschien was het met de handbike iets handiger geweest, omdat die een groot voorwiel heeft en de kleine wieltjes dan niet op de grond staan, maar ja, die fiets is weer/ nog stuk, dus daar had ik niets aan.

Precies op het goede moment appte Lonneke met de vraag of ik mee wilde naar het Spaarne, voor een klein wandelingetje langs het water. Gewoon om er even uit te zijn, mensen te kijken die sinds jaren weer eens op de schaatsen stonden. Natuurlijk wilde ik dat, heel graag zelfs. Ook vanmiddag scheen het zonnetje, wat mijn stemming positief beïnvloedde. We kwamen vele bekenden tegen en maakten hier en daar een praatje. Wat is Haarlem toch een prachtige stad! Bij Spaarne66 haalden we een lekkere warme chocomel, je moet tenslotte ook aan de inwendige mens denken. ???? Het uitje heeft ons beiden goed gedaan.

Spreuk van de dag