Weet je nog dat ik onlangs een nieuwe accu kreeg, omdat de mijne was geoxideerd?

Wat was ik blij dat het probleem relatief snel was opgelost en ik weer zorgeloos kon fietsen. Toch blijkt er weer iets niet helemaal in orde te zijn. Hoe kan het ook anders? ???? Omdat ik de afneembare accu leeg gefietst had, wilde ik deze uit zijn houder halen om binnen aan de oplader te leggen. Kreeg ik de accu, zelfs met een hoop gesjor staand op mijn ene been, niet los. Lag wel zelf weer bijna met mijn neus op de grond. ???? Ach, zal wel aan mijn liggen, dacht ik. Later vroeg ik Lynn mij te helpen en de accu van mijn fiets te halen, maar ook zij kwam redelijk sacherijnig terug uit de schuur. Het lukte niet. Oké dan manlief maar even vragen. Maar ook hem lukte het niet, ook niet met brute kracht en het nodige gereedschap. Er zat niets anders op dan mijn vrienden van Hulpmiddelenspecialist Kersten te bellen.☎️

Thuis is het niet zo’n probleem om mijn hele fiets binnen aan het stopcontact te leggen, maar ja, dat kan ik natuurlijk niet overal zomaar doen.

Dan is zo’n fiets toch best een groot onhandig ding. Vrijdagmiddag verscheen de monteur met zijn bus vol gereedschap. Mooi! Mijn bike stond al klaar in de voortuin en ik bood de man een kopje koffie aan. Je moet ze tenslotte te vriend houden.???? Ook hij begon een beetje te trekken en te duwen, maar er gebeurde niets. Ook niet toen hij zijn hele lijf in de strijd gooide. Gelukkig, het lag niet aan ons.???? Toen kwam de schroevendraaier er aan te pas. Na een hoop gewrik lukte het hem uiteindelijk de accu eruit te halen. Dit was niet normaal, bevestigde hij. Er werd telefonisch contact opgenomen met Roam, de leverancier van de handbike. De medewerkster daar beaamde dat deze accu’s ‘wat strakker’ in hun kast zitten, ze herkende het probleem, maar zei eenvoudig ‘zo is dat gewoon. Niets aan te doen‘, Lekker dan! Hoe moet ik dat doen dan, op mijn ene been? ????

Wat een gedoe altijd hè met die hulpmiddelen? Dat had ik voorheen nooit met mijn ‘gewone’ fiets.

De monteur liet zich een beetje afschepen door de dame en wist het probleem dus niet op te lossen. We spraken af dat hij het met zijn baas zou bespreken, want dit is voor een valide persoon al niet te doen, laat staan voor mij. Misschien zou hij een heel nieuw accupakket te bestellen, in de hoop dat die wel eenvoudig (zoals het hoort) uit zijn kast te halen is. Het wachten nu is dus op het telefoontje met de oplossing… ????

Shoppen

Ik ben even de stad in. Als ik over vier uur nog niet terug ben, blokkeer mijn pinpas!

Zaterdagochtend had ik met Peet en Marie afgesproken in de stad. Nu was de verwachting dat het erg druk zou worden, dus we zouden functioneel shoppen. Voor mij sowieso het beste, want het vreet energie, ondanks dat ik in een rolstoel zit te zitten.???? Voordat we überhaupt een winkel in konden moesten we soms buiten in de rij wachten, omdat er maar beperkt aantal klanten in de winkel mag zijn. De mondkapjes moesten overal op. Ik blijf het ondingen vinden, want het benauwd me enorm.???? Maar goed, het is voor het goede doel.

Soms voel ik mij een olifant in een porseleinen kast, want met de rolstoel en mijn krukken achterop, heb ik nog wel eens de neiging iets uit de schappen te rijden…

Winkelen is en blijft een uitdaging. De ene keer is de drempel te hoog, de andere keer staan de schappen zo dicht op elkaar dat ik amper door het gangpad kan rollen, laat staan binnen draaien. Blij dat er altijd wel iemand met mij mee wil. Dat is en gezelliger en zo heb ik de nodige helpende handjes. Er was zelfs een winkel waarbij ze mij met z’n tweetjes over een hoge heuvel moesten duwen om binnen te komen. Das toch niet normaal? ????  Bij het afrekenen kom ik meestal maar net met mijn hoofd boven de toonbank uit, waardoor het lastig is om het scherm van het pinapparaat goed te zien. Ik doe meestal maar wat. Op goed geluk. ???? Zo heb ik één keer €117,25 betaald voor een kilo kaas. ???? De boodschappen laat ik meestal achterin mijn rolstoeltas doen, want als ik Leggy aan heb, kan ik mij niet voldoende draaien om erbij te kunnen. Maar, dat mag gezegd, de meesten zijn wel bereid om te helpen en dat waardeer ik enorm.

Normaal gesproken zouden we in de stad ergens gaan lunchen, maar nu de horeca dicht is (saai!!) hebben we een lekker broodje ’to go’ gehaald en deze bij Peetje thuis opgegeten. Marie en ik fietsen daarna samen terug naar huis en omdat mijn tas vol zat en ik niets aan de hand mee kan nemen, had ik haar fiets volgehangen met mijn tassen. Arme Marie! ????

Morgen heb ik een fotoshoot bij de Beeldstrateeg in Alkmaar, maar daarover meer in het volgende blog. Nu goed slapen, zodat ik morgen fris en fruitig voor de camera sta. Of zit. ????‍????????

Spreuk van de dag

Als het gevoel van wanhoop overwint,
en het leven werkt niet mee.
Weet dan dat de oplossing vaak begint,
met een eenvoudig kopje thee. ✨