Take a deep breath. It’s just a bad day, not a bad life.

Vorige week was het verschrikkelijk herfstweer en had ik die maandag graag met mijn dipje, mijn emotionele buien, mijn vervelende tennisarm, mijn stijve pijnlijke onderrug en mijn zeurende spierpijn in mijn nek en schouders, de hele dag in bed willen liggen. Ik voelde me ronduit kut. Maar weet je, dat doe ik eigenlijk nooit, mezelf ‘overgeven aan’ en heb ik ook nooit eerder gedaan. Zelfs niet in Heliomare. Hoe rot ik mij ook voel, ik zal altijd opstaan om de uitdaging van de nieuwe dag aan te gaan. Al zou het héél soms wel eens fijn zijn om er stilletjes aan toe te kunnen geven.

Mismatch

Ik zat zonder medicijnen (oké, niet slim), dus moest echt naar de apotheek, alleen kwam het met bakken uit de hemel. Toch had ik geen zin om de auto te pakken. Er zat niets anders op dan een regenjas aan te trekken (ik wel! ????) en de regen te trotseren. Bij de apotheek koppelde ik mijn handbike af en rolde door de regen naar de voordeur. Ik drukte op de knop waardoor de deur normaal gesproken vanzelf open gaat, maar dat gebeurde deze keer niet en dat was niet voor de eerste keer. ???? Zelf krijg ik de deur niet open, dus klopte ik op het raam, terwijl ik al het regenwater leek aan te trekken. Een vriendelijke klant openende de deur voor mij en de dame achter de balie verontschuldigde zich voor het feit dat deze niet automatisch open ging. Met een natte stoel en wielen gleed ik over de verdomd onhandige drempel naar binnen. Zeiknat. Regen en een rolstoel, het blijft een absolute mis-match. Maar goed, al wachtend kon ik een beetje uitdruipen en vertrok uiteindelijk met een tas vol medicijnen, die mij in elk geval wat beter moesten maken, tussen de druppels door, richting 201FysioSport.

Tranen

Doorweekt arriveerde ik bij de fysiopraktijk, hing mijn jas en vest in de kleedkamer en ging met een natte rolstoel en kussen, de sportzaal binnen. Ik wist niet zo goed waar te starten, gezien al mijn lichamelijke klachten. Op het moment dat de oefenruimte vrij kwam, ging ik naar binnen om mijn spulletjes (twee matten, bal, dekentje en gewichtjes) klaar te leggen voor de les. Ik voelde natuurlijk al wel dat mijn tranen hoog zaten en toen de therapeut binnen kwam, vroeg ik of ze even tijd had om te overleggen. Tja, en toen was er geen houden meer aan, de waterlanders rolden over mijn wangen. Op advies nam ik eerst een pijnstiller die ‘vers’ achterin mijn rolstoeltas zat en spraken we af dat ik op een laag pitje mee zou trainen en niets zou doen wat pijn opleverde. Deze keer dus niet knallen, geen zweetdruppeltjes op mijn voorhoofd, geen moe en voldaan gevoel. Na de training zou ik shockwave therapie ondergaan, maar zodra ik de behandelkamer binnen rolde en de therapeut zag, die reeds was ingefluisterd dat het niet zo lekker met mij ging, begon ik alweer te huilen. Zo stom, ik kon niet stoppen! Hij besloot mijn arm niet te behandelen, maar mijn schouders en onderrug wat los te maken, dat was fijn en heel hard nodig. Met opgedroogde tranen en een iets beter gevoel fietste ik terug naar huis. Door de regen. Om als verzopen katje thuis aan te komen. Wat voelde ik mij zielig.????

Maar…goed nieuws, we zijn nu een weekje verder en ik voel me echt wel iets beter. De pijn is helaas nog niet weg, maar ik voel me wel sterker dan afgelopen week!

Weer thuis

Vanochtend ben ik toch maar even naar de badminton gegaan, want misschien was dit voorlopig wel de laatste keer en moet de sporthal de komende weken dicht. Om zeven uur zaten we dan ook klaar voor de zoveelste persconferentie. De nieuwe maatregelen waren al uitgelekt, maar als het dan ook echt bevestigd wordt door Rutte zelf, komt het toch binnen. We zitten de komende weken weer thuis, het is niet anders. Morgen zal het ongetwijfeld druk zijn in de horeca en ook onze Sven mag nog een dagje hard werken, voordat de boel hermetisch gesloten wordt. Laten we hopen dat de extra (stevige) maatregelen helpen om de oplopende aantallen coronabesmettingen en ziekenhuisopnames tegen te gaan. Noodzakelijk, zeker wel, maar leuk is het niet. Voor niemand. De uitgestelde reguliere zorg baart mij wel weer zorgen, want dat raakt heel veel mensen. Zelf heb ik deze maand twee afspraken staan in het LUMC, op 20 en 28 oktober, maar vrees dat ook die uitgesteld gaan worden.

Ik ben #tegenKK

Kanker is al jaren één van de meest gebruikte scheldwoorden in Nederland. En dat terwijl woorden, net als een klap in je gezicht, serieus pijn doen. Het KWF is, in samenwerking met een aantal YouTubers, een actie gestart omdat dit moet stoppen. Ik sluit mij daar volledig bij aan. Je wilt niet weten hoe vaak ik (waarschijnlijk net als jij) op straat de ‘K-woorden’ door de lucht hoor vliegen. Ook reacties op social media staan er vol mee, echt niet normaal. Het raakt mij elke keer weer. Daarom steun ik de actie. Jij ook? Kijk hier voor meer informatie.

Spreuk van de dag

De wereld mooier maken, begint ontzettend klein.
Wees aardig voor je naasten, hoe moeilijk kan het zijn?✨
M.G.