Je zou denken dat de Coronacrisis ons heeft geleerd, niet meer allemaal tegelijk de weg op te gaan. Maar toch gebeurt dat nu alweer. Zo jammer. Zo stonden we in de file naar en van Eindhoven afgelopen week en ook zaterdag naar en van Alblasserdam. Why? ????♀️
Frank en ik gingen afgelopen weekend samen bij mijn moeder op bezoek. Deze keer zat ik niet achter het stuur, maar kon ik ontspannen meerijden. Ook wel fijn hoor! Ze herkende ons bij binnenkomst in eerste instantie niet, maar toen ik zei wie we waren, kwam ze naar ons toelopen en gaven we haar een dikke knuffel. Het eerste wat ze aan mij vroeg was of ik pijn had. Hoeveel ze ook vergeet, de zorg om en voor mij is er blijkbaar nog steeds. Met een grapje, haalde ik de aandacht weg van die bezorgdheid. We wilden, na maanden, weer eens met haar naar buiten. Weg uit het verpleeghuis. Weg uit die muffe ruimte, weg van de negatieve energie. Voordat we de deur uit konden, moest mams eerst naar het toilet. De begeleidster ging met haar mee en haalde in de tussentijd de buurvrouw op, die in een rolstoel zit. Toen mams uit de badkamer kwam, liep ze met de verzorgster naast de rolstoel terug richting ons. Ze keek in de rolstoel, kletste wat en zei ineens ‘hè, maar dat is ons Ils niet hoor!’ Goed dat ze dat zag ????, want die vrouw was honderdtachtig, grijs en gerimpeld… ???? Ik riep ‘nee mam, ik ben hier’, ze keek me verward aan, maar toen het kwartje viel, begroette ze mij opnieuw. Heel blij. ???? Eenmaal buiten haalde Frank de rolstoel uit de auto en hebben we heerlijk gewandeld. Nou ja, ik rolde achter mijn moeder aan die bij manlief ingehaakt was, zodat ze niet zou vallen. Toch bijzonder, dat ze iedere keer omkeek en vroeg of ik mee kwam. Nu loop ik veel met krukken, met en zonder Leggy, en fiets ik regelmatig, maar ‘gewoon’ wandelen oftewel rollen met de rolstoel, was echt weer even geleden. Nooit geweten dat Alblasserdam zo heuvelachtig is…???? We liepen al keuvelend langs de kinderboerderij naar het centrum. Zo merkte ik dat het af en toe best wat onwennig was, om de stoeprandjes op en af te gaan en de klim naar de haven te maken. Zonder meer pittig! ???? Wel lief dat mams mij af en toe wilde duwen, maar dat vond ik natuurlijk niet nodig. Het was voor mij een mooie work-out ???????? en ik merkte dat het fijn was om met mams over koetjes en kalfjes te praten. Luchtige gesprekjes in een luchtige omgeving. Terug in het huis dronken we nog een bakkie, voordat we weer richting Haarlem gingen. Het blijft een eind rijden om ons mam eventjes te kunnen zien, maar gezien het feit dat ze niet meer naar mij toe kan komen, zit er niets anders op. Deze keer had het bezoek mij, in tegenstelling tot de afgelopen keer, goed gedaan!
Vandaag ben ik met de auto naar Wijk aan Zee gereden, waar ik een afspraak had bij Livit in Heliomare, met de collega van mijn vaste prothesemaker. Mijn bovenbeenverdikking was klaar en mocht gepast worden. Ik parkeerde de auto voor de deur, liet de rolstoel in de auto staan en huppelde op krukken naar binnen. Leggy liet ik ophalen door Arnold, wel zo makkelijk. In de behandelkamer kreeg ik mijn been te zien. Leuk! De omvang komt niet in de buurt van mijn eigen been, want die is groots door al het trainen, maar het heeft in ieder val iets meer vorm. Toch kon het volgens deze prothesemaker nog iets groter en dikker. Vroeger had ik een hekel aan mijn stevige bovenbenen en nu liet ik mijn bovenbeen juist dikker maken. Moet niet gekker worden. Toch was de bovenbeenbuis niet echt charmant, dan maar schurende dijen… ???? In de tijd dat wij wat zaten te kletsen over de pijnpunten bij het lopen, kwamen er verschillende fysiotherapeuten om de beurt binnenlopen. Ze begroetten mij enthousiast en vroegen hoe het met me ging. Altijd leuk om mijn oude begeleiders weer te zien en spreken. Zij vertelden dat er een nieuwe patiënt uit het buitenland was opgenomen, met een hoge amputatie, die speciaal naar Nederland was gekomen om te leren lopen met een soortgelijke prothese. Maar deze revalidant kon, naar zeggen, zelfs een beetje ‘los‘ lopen! ???? Hoe dan? Het grappige was dat hij ‘toevallig’ met één van fysiotherapeuten binnen kwam lopen. Ik was natuurlijk rete nieuwsgierig en vroeg of ik hem eventjes mocht zien. De Indische jongeman en ik werden in het gangetje aan elkaar voorgesteld. Beiden hadden we onze prothese aan. De mijne duidelijk zichtbaar, hij had er een broek overheen gedaan. Ik vroeg hem een stukje te lopen, om te zien hoe hij dat deed. Natuurlijk kon je aan het loopje zien dat hij een kunstbeen had, maar hé, wat knap hij liep los! Nu zijn we allemaal anders en is niemand met elkaar te vergelijken, maar stiekem doe je dat toch. Het verschil is dat hij al twaalf jaar geleden geamputeerd is, zijn balans bijzonder goed is, ‘gewoon’ twee billen heeft en nog belangrijker; geen pijn heeft bij het lopen. Dat maakt het toch echt een stuk makkelijker… Uiteraard heb ik ook mijn beste beentje voor gezet en een klein stukje gelopen met één kruk en een heel klein stukje met beide krukken in de lucht. Dat zou ik op straat never nooit durven. Wel heb ik nog een paar handige tips gekregen van de therapeut waarmee ik aan de slag kan. De prothesemaker heeft ook in het korset aan de rug- en buikkant extra vulling geplaatst in de hoop de druk op de onderkant te verminderen waardoor de pijn misschien afneemt. Zo zie je maar, het blijft een zoekplaatje naar de perfecte fitting van het korset. We hebben afgesproken volgende week dinsdag verder te kijken naar de mogelijkheden om het been nog meer been te laten zijn… Ben benieuwd.
Vanavond zijn we met Irene en Henk gaan eten bij Heinde & Ver in Noordwijkerhout. Gewoon voor de gezelligheid en omdat het (bijna) vakantie is. ???? Ik had er nooit eerder van gehoord, maar het blijkt een bekende franchise formule te zijn. Vooraf moet ik altijd even bedenken hoe ik ga. Met Leggy of in de rolstoel? Of alleen op krukken? ???? Op de site stond dat de locatie minder toegankelijk is voor mindervaliden, maar geen idee wat dat dan precies betekent. Ik besloot zonder hulpstukken op pad te gaan. Bij aankomst bleek dat er acht treden waren om het restaurant binnen te komen. Met één hand aan de leuning sprong ik omhoog, appeltje ????, eitje ????. Binnen kregen we een tafel, volgens de anderhalve meter maatregelen, toegewezen en konden we onbeperkt genieten van heerlijke kleine gerechtjes van heinde en ver, van Oosters tot oer-Hollands. Echt lekker en leuk! Het zitten op een gewone stoel, ondanks dat ik mijn eigen kussen mee had, werd op een gegeven moment vervelend en pijnlijk. Even staan en lopen kan dan de pijn al verminderen, dus besloten Irene en ik naar de wc te gaan. Tja en die was beneden…???? Vandaar het stempel niet geschikt voor mindervaliden dus… ❌ Maar ja, ik was gewaarschuwd dus mag daar niets van zeggen. Bovenaan de trap moesten we een vloerknop indrukken, zodat het licht op rood kwam en de dames wisten dat het toilet bezet was. De mannen hadden een blauwe lamp. Handig! ???? Ik sprong met beide handen steunend op de trapleuning naar beneden. Irene ging mij voor en nam mijn krukken mee. Alleen de trapleuning hield eerder op dan de trap… Oké, ik moest even bedenken hoe ik verder moest. Een jongen die ook naar beneden kwam, bood aan om mij helpen, lief, maar dat was natuurlijk niet nodig. Met mijn handen op de treden liet ik mezelf verder naar beneden zakken, niet echt hygiënisch, maar ja. Na het toiletbezoek sprong ik, achter Irene aan, weer naar boven en zette met mijn kruk de vloerlamp weer uit. Als je denkt in kansen, en niet in beperkingen is er meer mogelijk dan je denkt. Al had ik wel te doen met een man die in een rolstoel zat… ????????????stel dat hij maar het toilet zou moeten? Hoe dan? ????♀️ Nou ja, dat was mijn ‘pakkie an’ niet. Loslaten dus. Wij hebben genoten en onze buikjes (te) volgegeten! ????
Spreuk van de dag ????
Als je je zorgen nu eens varen liet,
genieten zou, omdat het mag,
dan verdwenen je problemen niet, maar had je wél een leuke dag. M.G. ✨
