Lief been,
Het is vandaag precies twee jaar geleden,
dat ik afscheid van je heb moeten nemen.
We hebben er alles aan gedaan om je te redden,
maar dat mocht niet baten, je was te ziek.
Een echte keuze had ik niet.
Om te overleven moesten we de kanker in zijn geheel elimineren.
En jou, mijn lieve been, offeren.
Jou verliezen viel mij zwaar. En nog.
Je hebt een groot gat geslagen.
Een leegte achtergelaten.
Wat een gemis en een groot verdriet.
Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan je denk.
Ik mis je elke seconde, met elke vezel in mijn lijf.
Met heel mijn hart.
Ik voel je aanwezigheid elk uur van de dag.
Zo bizar, want ik zie je niet.
Ik heb zelfs het gevoel dat ik op je kan steunen.
Dat is heel verwarrend, want je bent er niet.
Ik ben dankbaar dat jij mij bijna 49 jaar hebt gedragen.
Mij overal hebt gebracht waar ik wilde zijn.
We hebben samen zoveel beleefd.
Kilometers gewandeld en gefietst.
We hebben gesport en gedanst.
Gewerkt en vakantie gevierd.
Samen zijn we in het huwelijksbootje gestapt.
En samen hebben we de mooiste kinderen gedragen.
Gelukkig kunnen zij nu op eigen benen staan.
Al die mooie herinneringen koester ik.
Wat was het leven mooi, vanzelfsprekend en ongecompliceerd.
Nu ben ik zoekende naar een nieuwe balans. Steeds weer.
Toch beloof je lief been, alles uit het leven te halen.
Het komt goed, daar ben ik van overtuigd.
Maar weet, dat ik je enorm mis en je never nooit vergeet.
Liefs, jouw Ilse2.0 ❤️
Maandag 1 oktober 2018
Ik staar voor me uit. In gedachten ga ik terug in de tijd, terug naar 1 oktober 2018, de zwartste dag uit mijn leven. De avond voorafgaand aan de grote operatie heb ik nauwelijks geslapen. Niet gek, als je weet wat mij te wachten stond. Om zes uur in de ochtend stapten wij met z’n viertjes stilzwijgend de auto in, omdat ik mij om zeven uur moest melden op de afdeling orthopedie van het LUMC. Van de autorit herinner ik mij niet veel, ik was totaal verzonken in gedachten. God, wat was ik bang. Ik keek naar boven en schreeuwde in mijn hoofd: ‘Alsjeblieft, help mij door deze dag heen. Zorg dat ik weer wakker word, ik wil niet dood. Nog lang niet.’
Laatste stappen
Op de parkeerplaats stapten wij uit. Heel bewust zette ik mijn laatste stappen naar het ziekenhuis, wetende dat het aan het eind van de dag allemaal anders zou zijn. Echt alles. Boven op de afdeling kreeg ik een kamer en bed toegewezen. De voorbereidingen werden gestart. Er moest voor de zoveelste keer een uitgebreide vragenlijst ingevuld worden, ik kreeg een operatiekleed aan, er werd bloed geprikt en het ergste van alles was dat er een pijl op mijn rechterbeen getekend werd met een dikke stift. Mijn behandeld arts kwam nog even langs en verzekerde mij dat hij goed geslapen had en fit was voor de operatie. Dat vond ik heel belangrijk en fijn om te horen. Stel dat hij de avond tevoren doorgehaald en teveel gedronken had? Er werden wat flauwe grapjes gemaakt, om de lucht een beetje te klaren, maar dat hielp niet echt.
OK
Het was tijd, de OK had gebeld dat ik naar beneden mocht komen. Daar gingen we door de gangen, stil en elkaars handen vasthoudend. Verdrietige en natte ogen van het huilen. Voor de deur van de OK namen we afscheid en zeiden we hoeveel we van elkaar hielden. Daarna werd ik weggereden, mijn gezin stilletjes achterlatend. Tranen stroomden over mijn wangen. De verpleging ving mij liefdevol op en begonnen met de grote voorbereiding. Infuus prikken, de hartslagmeter werd aangesloten op de monitor en ik kreeg wat kalmerende middelen. Na een tijdje werd ik opgehaald en door de lange gangen richting de operatiekamer gereden. Het was koud. Een heel team stond voor mij klaar. Ik lag te trillen als een rietje. Een van de verplegers ontfermde zich over mij, haalde haar hand door mijn haar en sprak troostende woorden. Dat was fijn. De briefing vond plaats terwijl ik volledig bij kennis was. Het moment was daar, ik mocht een mooie droom uitkiezen en werd in een diepe slaap gebracht…
Paniek
Toen ik beetje bij beetje bij bewustzijn kwam, voelde ik iets in mijn keel. Het bleek een buis in mijn luchtpijp te zijn, die aangesloten was op een beademingstoestel. Een vreselijk naar gevoel en ik kreeg geen lucht. Ik probeerde mijn handen naar mijn mond te bewegen, maar dat lukte niet. Ik raakte volledig in paniek. Naast mij zat een verpleegster die met de monitor bezig was. Ze keek naar mij en zei dat ik rustig moest blijven. ‘Adem in en weer uit.‘ Rustig blijven? Ik lag te stikken! En had het gevoel dat ik dood ging. De angst spoot uit mijn ogen. ‘Help me dan!’, schoot het door mijn hoofd. Praten kon ik niet. Gelukkig zag de vrouw uiteindelijk in dat het niet goed ging en zei dat ze een arts ging halen. Even werd ik alleen gelaten. Ik was doodsbang. Een arts kwam bij me en haalde tot mijn grote opluchting de intubeerbuis uit mijn strot. Lucht…!! Daarna viel ik weer weg. Blijkbaar zijn Frank, Sven en Lynn die avond nog bij mij geweest, dat was voor hen een verschrikkelijk ervaring, want ik was bijna onherkenbaar.
Onomkeerbaar
Het eerste wat ik dacht toen ik wakker werd uit de narcose van ruim elf uur, was ‘het is onomkeerbaar, mijn been komt nooit meer terug’. De verpleegster zag dat ik bijkwam en vroeg hoe ik mij voelde. Ik had geen idee, wat ik wel en niet voelde, maar mijn keel deed enorm veel pijn. Niet veel later kreeg ik een waterijsje. Een knijpijsje, je kent dat wel. Het was het lekkerste ijsje wat ik ooit gegeten heb. Het was koud en zoet en verzachtte mijn keel. Heerlijk. Na een nacht op de medium care, mocht ik naar de gewone verkoeverkamer. Daar kwam mijn arts mij vertellen hoe de amputatie verlopen was. De operatie was geslaagd en mijn volledige rechterbeen, heup en bekken was geamputeerd. Er hadden zich twee zeer kritieke momenten voorgedaan, waarbij een bloedvat was gesprongen in het gebied waar ik in 2017 bestraald was. Door dit alles had ik ruim vier liter bloed verloren en dus een bloedtransfusie ondergaan. Het klonk heel heftig allemaal, maar beseffen deed ik het niet.
De volgende ochtend mocht ik naar de afdeling en kreeg ik een kamer voor mij alleen. Dat was heel fijn, want ik kon er niets bij hebben. Ik had letterlijk en figuurlijk rust nodig om bij te komen en te herstellen. Het mooiste moment was dat mijn gezin de kamer binnen kwam lopen en ik hen eindelijk weer in mijn armen kon sluiten.
Ik ben er nog! Ik leef!!
Tjeetje Ilse, wat een heftig verhaal. Zoals je t hebt opgeschreven maak ik alles door je ogen mee. Niet normaal. Sterkte vandaag.
Dank je Maris. Ja het was best heftig om te schrijven, ik beleefde die hele dag weer opnieuw. Ik ben van ver gekomen, maar ben trots op waar ik nu sta. X
Jeetje Ilse wat gaat de tijd snel, ik weet nog als de dag van gister dat dit allemaal speelde. Maar ook wat je bereikt hebt in die tijd. Je beweegt je op allerlei manieren voort, super knap! Bedankt voor je mooie en ontroerende verhalen, veel succes verder op je nieuwe blog, ik blijf je volgen????
Ja he? Het is al 2 jaar geleden, maar ook pas 2 jaar geleden. Heel dubbel eigenlijk. Ik zal deze dag nooit vergeten, maar als ik terugkijk ben ik ook trots op waar ik nu sta. Liefs van mij!
Heftig om zo terug te lezen en ook goed om bij stil te staan. Wat een impact en gelukkig inderdaad dat je er nog bent! Hoe moeilijk het leven met alle beperkingen ook is, respect voor jouw positieve instelling, kracht en optimisme. Inspirerend en bewonderenswaardig Ilse. Leef!! Knuffel ????????
Dank je Corina! Heftig is het zeker en het heeft veel impact op alles wat ik doe, maar ik leef! En ik ga er iets moois van maken! X
Hey Ilse, ik wist dit natuurlijk allemaal niet. Wat erg voor je meid, maar tegelijkertijd wat dapper! Ik heb je pas sonds kort op fcbk en je ziet er supergoed uit! Niet wetende wat een zware tijd je hebt meegemaakt. Ik hoop dat nu alles in orde is, en je van t leven genieten kan. Dikke kus
Hola guapa! Dank voor het compliment! Die zware tijd ligt gelukkig achter mij, nu genieten de mooie dingen van het leven. Met de nodige ups & downs kom ik er vast wel! Beso muy fuerte, Ilse
Pffff… opnieuw …wat een heftig verhaal …
Knap hoe je het hebt verwoord
Knap hoe je toen deze dag bent ingegaan
Knap hoe je het hebt doorstaan
Knap hoe je steeds weer positief bent gebleven
Knap hoe open je bent
Knap hoe je jouw ‘draai’
aan Ilse 2.0 geeft
Knap dat je je zo inzet voor goede doelen
Knap dat je steeds weer opkrabbelt
Knap dat je zoveel lef toont
En nog veel meer ..teveel om op te noemen
Je bent een boegbeeld voor velen !!
Dikke kus
Van jouw schoonzus❤️????
Knap verwoord schoonzus! ???? Wat een mooie woorden, dank je!❤️ Het blijft heftig om terug te kijken in de tijd en er gaat echt geen dag voorbij dat ik mijn been niet mis, maar ik moet en wil door en maak er het beste van! Big hug ????
Lieve Ilse, met tranen in mijn ogen heb ik je verhaal gelezen en besef me opnieuw hoe kwetsbaar het leven is. Zoveel bewondering voor jou en zoals jij je diepste emoties met ons wilt delen. Ik wens je alle kracht en liefde toe, liefs Annelinde Bakker????
Dank je Annelinde, ik heb het verhaal ook met tranen in mijn ogen geschreven. Het is een dag van verlies, maar ook een nieuw begin.
Liefs, Ilse
2 jaar geleden, Ilse en nog steeds is je verhaal zwaar beladen. Niet met droge ogen te lezen. Gelukkig heb jij je tranen gedroogd en ben je doorgegaan. Op een geweldige manier. Om trots op te zijn. Een inspiratie voor veel mensen.
Dank je Gerda, wat een mooie woorden, super lief van je! Het blijft een beladen dag. Ik ben van ver gekomen maar ben ook trots op waar ik nu sta in het leven. En…ik leef! Liefs, Ilse
nH????oi…ik heb een …..9 jaar.. hersenbloeding….ik weet het niet…..
Ik weet het Toine, ook jij hebt het nodige voor je kiezen gekregen. Bepaalde dagen uit ons leven zullen we nooit vergeten. Dat hoeft ook niet, als we maar vooruit kijken en genieten van alles wat nog wel kan. Big hug, Ilse
Brok in mijn keel, tranen in mijn ogen…. je bent en blijft mijn allerliefste jongste zusje. X. Jorn
Dat is lief! Het was ook heftig om te schrijven hoor, alles kwam weer boven. En jij bent en blijft mijn allerliefste broer. ❤️
Eigenlijk ondoenlijk heftig die momenten en emoties die je beschrijft. Daarom extra veel bewondering voor jou en waar je nu bent. Je bent een groot voorbeeld van omgaan met heel grote tegelslagen. En niet klagend of opgaand in negativiteit maar juist positief en sprankelend. Go girl!
Dank je Lianne! Ik kijk graag vooruit, maar soms is het goed om terug te kijken en te zien waar ik vandaan kom. En dan ben ik ook best trots op mezelf. ????
Girlpower! ????????
Ilse dit op de dag dat ik 50 jaar werd. Elke lees ik jouw teksten steeds met tranen in mijn ogen. Heftig maar t mooiste is jouw dankbaarheid. Dankbaar voor de kleine dingen, dankbaar voor het leven. Daar leer ik van. Dankjewel❤️
Nogmaals gefeliciteerd Annelie! ????
Ja het kan raar lopen in het leven. Jij werd 50 terwijl ik die dag moest knokken voor mijn leven. Maar ik ben er nog en ondanks alle strubbelingen geniet ik echt van het leven. Elke dag is een cadeautje. ????
Ilse een hele diepe buiging voor jou. Wat heb en moet jij allemaal doorstaan. Je bent zo’n sterke mooie vrouw en ik neem echt m’n petje af hoe je ons meeneemt in je verhaal. Liefs van mij ❤️
Dat is lief Claudi, dank je! Ondanks alle tegenslagen probeer ik er ‘gewoon’ het beste van te maken. Dankzij de tegenslagen weet ik het leven nog meer te waarderen… Liefs, Ilse ????
Hi Anietje, Grappig te lezen dat jij regelmatig met mij gaat slapen.???????? Moet nie gekker worden meske. Ik doe niets bijzonders hoor, probeer ondanks (en dankzij) alles er het beste van te maken. Dat is het, en het lukt mij aardig. Gelukkig maar. Dat ik de bikkel der bikkels mag zijn, is fijn te horen!! Houdoe!! ????