Net even voor half tien fietsten Lynn en ik maandagochtend richting de Westergracht voor een kort interview met het Haarlems Dagblad. We hadden afgesproken op het onoverzichtelijke kruispunt, waar Lynn vorige week in botsing kwam met een scooter. De journalist, een jongeman vergezeld door een man met camera, kwam naar ons toelopen. Grappig, want ik kende de fotograaf. Deze man heeft al twee keer eerder bij ons thuis een foto van mij gemaakt. Één keer in de achtertuin net voor de amputatie, bij het verhaal over mijn laatste Ride for the Roses???? op een gewone fiets. De tweede keer was na mijn amputatie, op mijn handbike in onze straat, bij het verhaal van mijn eerste Ride als Ilse2.0 in Goes. We maakten eerst een klein praatje, voordat hij positie nam om het plaatje te schieten. Hij ging met zijn camera aan het hek staan, terwijl wij letterlijk om het hoekje probeerden te kijken. We hoopten natuurlijk dat we er ‘goed’ uitzagen en onze haren niet totaal verwaaid de lucht in vlogen, door de harde wind.???? Wel was ik benieuwd hoe de journalist het verhaal zou opmaken, want veel ervaring had hij nog niet. Binnen een half uur waren we weer thuis en hadden we hopelijk genoeg aandacht gevraagd voor de gevaarlijke verkeerssituatie, in de hoop dat er een oplossing komt, voordat het echt mis gaat.
Het artikel is deze avond gepubliceerd. De foto is best grappig. ???? Nieuwsgierig naar het artikel? Kijk op: https://www.haarlemsdagblad.nl/cnt/dmf20200630_30165175
Zelfs toen ik in Spanje woonde, ging ik nooit op maandag de kroeg in. Gisteren was dan ook echt een uitzondering. Ik had Mandy al te lang niet gezien en met de vakantie voor de deur, was dit de enige avond dat we konden afspreken. Zo fietsten wij, tegen windkracht 5 in, naar ‘de Stinkende Emmer’. Diehards als we zijn, zochten we ondanks de storm, toch een hoekje helemaal achter op het terras, zodat we gezellig buiten konden zitten. ???? Met een lekker rood wijntje, ook een uitzondering op mijn alcoholvrije maandagen ????, zaten we op een loungebank, onder de heaters, in de keiharde wind.????Maar…we zaten buiten! De wijn waaide nog net niet uit het glas. Met onze rondvliegende haren, wind in de oren en een onrustig gevoel, besloten we een tweede drankje toch maar binnen te nuttigen. Vanuit de loungebank kwam ik met Leggy wat moeizaam omhoog, liep naar mijn rolstoel, ging weer zitten en koppelde mijn bike iets verderop weer aan. We moesten terug over het terras om via de voordeur naar binnen te gaan, omdat mijn rolstoel niet door de deurpost van de hal naar het restaurant past. ???? Voor op het terras koppelde ik mijn bike weer af en ging ik rollend naar binnen. De tafels stonden netjes volgens de Coronamaatregelen, dus op anderhalve meter van elkaar, opgesteld en zochten wij een mooi plekje aan het raam. Wat een rust binnen! Ondanks de zin in bitterballen, hebben we de drang naar een vette hap ‘vet’ genegeerd. Zelfs op de vraag om een laatste afzakkertje te nemen, zei ik dat het beter en verstandiger zou zijn om het bij twee wijntjes te laten (ook beter voor de volgende ochtend trouwens ????) en bestelden we een lekker kopje verse muntthee om de avond af te sluiten. Goed hè?! ???? Zo zie je maar, dat wij op ons 50ste toch echt wel een beetje wijzer en degelijker zijn geworden, maar don’t worry niet altijd hoor…????
Vandaag ging ik bij een revalidatiegenootje op visite die deze keer, tot haar spijt, niet in Heliomare was opgenomen, maar in verpleeghuis Meerstate in Heemskerk. Een nieuw adres en dus een nieuwe route. Rond half twaalf vertrok ik met Leggy en mijn rolstoel richting Bloemendaal om daar bij de bloemenkiosk een bloemetje te halen. Het lag niet helemaal op de route, maar daar kan ik voor de kiosk parkeren en hoef ik niet ver te lopen met krukken. Toen ik de auto uitstapte zag ik mensen verschrikt kijken en denken ‘Hè rijdt zij met één been? ???? Hoe dan?’ Ik deed natuurlijk of dat het de normaalste zaak van de wereld was, koos een schattig bosje rozen uit, betaalde en huppelde vrolijk weer naar de auto. Stiekem moest ik wel lachen hoor, om die blikken. ???? In een twintig minuten reed ik naar Heemskerk, waar ik voor de deur (elk nadeel heb zijn voordeel!) kon parkeren. ????️♿️ Toen ik het hele ritueel van de rolstoel en lift afgewerkt had en in mijn stoel zat, dacht ik ineens ‘ik zal toch wel bij het juiste adres zijn?’ ???? Anders moest ik onverrichte zaken alles weer inpakken. ???? Bij binnenkomst bleek dat ik aan het juiste adres was en moest ik mij melden bij de receptie, stelden ze mij de bekende ‘gezondheidsvragen’ en werd gevraagd mijn mobiele nummer achter te laten. Na het ontsmetten van mijn handen, mocht ik verder rollen. Een vriendin van mijn revalidatiegenootje kwam mij tegemoet en zag ik haar al in het restaurant zitten. We hebben gezellig wat zitten kletsen en heerlijk gemopperd over alles wat niet meer vanzelfsprekend is. Het is toch fijn om af en toe je ei kwijt te kunnen bij iemand die in hetzelfde soort schuitje (lees rolstoel????????) zit. Na ruim een uur was het tijd om te vertrekken. Ik moest om twee uur in Heliomare zijn en aangezien ik niet ‘zomaar’ weg ben, moet ik rekening houden met extra vertrektijd. Buiten bij de auto, deed ik met een druk op de knop de achterbak open, ging achter de rolstoel staan, zette mijn krukken opzij, drapeerde de beschermhoes over de bumper, haalde het kussen uit de stoel, klapte de rugleuning dubbel, draaide het liftje naar buiten, liet het haakje met de afstandsbediening zakken, haakte het aan mijn stoel, liet de stoel met een druk op de knop de auto in tillen, begeleide de stoel naar binnen en liet hem zakken tot op de bodem van de kofferbak en zette de boel vast met een hendel. De beschermhoes van de bumper vouwde ik naar binnen en met een druk op de knop van de achterdeur, sloot de klep. Ik hinkelde naar de bestuurdersstoel, ging zitten, legde de krukken op de bijrijdersstoel, stelde de navigatie in en kon eindelijk vertrekken. ???? Mijn revalidatiegenootje had al die tijd toegekeken en bijna wortel geschoten… ????????
Ruim op tijd was ik in Wijk aan Zee, parkeerde de auto voor de deur bij Livit en begon het hele gedoe met de lift opnieuw. ????Maar ben er wel heel blij mee hoor! Het geeft mij een stukje zelfstandigheid en vrijheid. Leggy liet ik op de achterbank liggen, die zou de prothesemaker vast voor mij uit de auto willen halen. Binnen moest ik eerst mijn handen weer desinfecteren, daarna nam ik een kopje thee en was ik eigenlijk meteen aan de beurt. Cor haalde Leggy uit de auto en namen we plaats in de spreek/ werkkamer. De ‘zachte’ bekleding voor de binnenkant was op maat gesneden met de gipsafdruk die vorige keer gemaakt was. Echt zacht is het niet en ik betwijfel of het de oplossing is, maar dat zal ik de komende week moeten ervaren. Mijn nieuwe bovenbeen was nog niet gemaakt, maar die knutselde hij ter plaatse. Hij is nog niet helemaal af, want het bovenbeen wordt nog afgewerkt met zwart leer, maar ik ben nu al dik tevreden! ????
Spreuk van de dag ????
Positief zijn betekent niet, dat je altijd gelukkig bent. Maar dat je weet dat elk verdriet, uiteindelijk een keerpunt kent. M.G. ✨
