Een vriendinnetje stuurde mij onderstaande tekst (dank je Pris!) naar aanleiding van mijn gedicht aan mijn lieve moeder. Jullie kennen het vast en zeker. Deze is speciaal voor alle lieve mensen die wij in ons hart willen bewaren. ❤️

Ik zou je het liefste in een doosje willen doen

En je bewaren, heel goed bewaren

Dan laat ik jou verzekeren voor anderhalf miljoen

En telkens zou ik eventjes het deksel opendoen

En dan strijk ik je zo zachtjes langs je haren

Dan lig je in de watten en niemand kan erbij

Geen dief die je kan stelen, je bent helemaal van mij ❤️

Donald Jones

De donderdag begon met een balans training bij de fysio met aansluitend kracht oefeningen voor armen en schouders. Het wordt nog wel eens wat, die spierballen van mij! ???????? Nog even en ik pas helemaal niet meer in mijn blouses. ???? In de zaal, met de onco groep, hebben we gewerkt aan de core stability. Dit is een combinatie van spierbalans en spierkracht in het midden van het lichaam, de rug-, buik-, bil- en heupspieren. Het was, mede door eigen inzet natuurlijk, een pittige maar fijne training. ???? Toch eindigde deze ochtend iets anders dan verwacht. Meestal drinken we na afloop samen een kopje koffie of thee, zo ook deze ochtend. Het is een heel gemêleerd gezelschap, wat het juist leuk maakt. Twee jonge vrouwen, die normaal ook in deze groep trainen, kwamen koffie drinken, omdat ze door omstandigheden een tijdje afwezig waren geweest. Gezellig. Zegt één van de dames tussen neus en lippen door, dat ze zojuist een minder leuke afspraak had gehad bij DELA. Ik vroeg ‘DELA de uitvaartverzorging?’ waarop ze bevestigend antwoordde en vertelde dat ze niet meer beter zou worden…???? Zo jong… Die kwam even binnen. ???? Uit privacy overwegingen zal ik niet in detail treden, maar je kunt je voorstellen dat het een bijzonder emotioneel verhaal was. En natuurlijk raakte ons dat. Pfff… Sterker nog, het speelde de hele dag door mijn hoofd. Kutkanker! Gelukkig staan we niet elke minuut van de dag stil bij het feit dat het letterlijk een levensbedreigende ziekte is. Maar soms blijkt dat een operatie, chemo’s en/ of bestralingen niet aanslaan of simpelweg niet effectief genoeg zijn geweest. Dan hoop je tijd te ‘winnen’, zodat er met de tijd een nieuwe behandeling voor jou beschikbaar komt. Voor mij een extra motivatie om op 27 september weer mee te fietsen met de Ride for the Roses???? in Assen. ’Gewoon’ omdat we met elkaar die rotziekte de wereld uit moeten helpen. Meer onderzoek betekent meer kennis en nieuwe mogelijke doorbraken, oftewel meer tijd voor de patiënt. Met deze groep hebben we zeker lol met elkaar en iedereen doet zijn stinkende best om fit en sterk te worden en positief in het leven te staan. Garanties heeft niemand, maar wij delen de wetenschap dat kanker je hele leven op z’n kop zet. Ook het vertrouwen in het eigen lichaam is zoek en het kost tijd om dat weer terug te vinden. Maar ook het enige wat wij elkaar kunnen bieden is een begrijpend luisterend oor, meer is het niet, maar dat is heel fijn en o zo belangrijk!

Na ruim vier weken hadden Petra en ik weer eens tijd voor een lesje aguafit in de Planeet. Peet haalde mij thuis op, zette de rolstoel achterin haar auto, mijn zwemtas en krukken op de achterbank en ik mocht voorin plaatsnemen. Door een te grote bus in de Hyacintenlaan????, moesten we een stukje (en nog een stukje omdat mijn vriendinnetje de weg even kwijt was ????) omrijden om bij het zwembad uit te komen. Peet tilde de rolstoel weer uit de auto en nam mijn zwemtas en krukken mee, terwijl ik naar binnen rolde. Bij de kassa werd onze 12-badenkaart afgestempeld en kreeg ik de sleutel van het invalide toilet/ kleedruimte en werd de waterrolstoel voor mij klaar gezet. Nou dat was wat hoor! Toen we omgekleed waren, wilde Peet mij naar het bad rollen, maar het linker voorwieltje weigerde dienst. ???? Duwen bleek onmogelijk, dus ik moest in mijn achteruit getrokken worden. ???? Een van de badjuffen zag dat en wilde helpen, zo trok ze echt een hele tros haren uit het kleine rechterwieltje. Gadver! ???? Hiermee was het probleem van het weigerende linker voorwieltje, helaas niet verholpen. Met veel gesjor, getrek en geduw lukte het om bij de brede inloop-trap van het zwembad te komen, deden we onze aguabelt aan en gingen we te water. Langzaam liep het bad vol met hoofdzakelijk oudere dames ????????, kregen we waterdumbbells, ging de muziek aan en begon de les. Met aquarobics bewegingen werkten we aan onze kracht en conditie. Goed bezig, hè?! ???? Het was een andere badjuf dan de keren daarvoor, maar de les was zeker zo leuk en toch ook pittig. Tijdens het douchen kwamen er kinderen binnen voor de zwemles, en zag ik de blikken en scheve oogjes alweer richting mij gaan. Snel mijn handdoek over mijn ene been gegooid en terug naar de kleedkamer gegaan. Nou ja snel, weer met een boel getrek, gesjor en gedoe, want het wieltje werkte nog altijd niet mee. Eerder tegen. Dus. ???? In de kleedkamer stapte ik over naar mijn eigen rolstoel, waar ik een handdoek op had gelegd natuurlijk, zodat ik mezelf kon afdrogen en aankleden. Petra zeulde al mijn spullen weer mee naar buiten en zette al zuchtend en steunend de rolstoel achterin de auto. ????Tijd voor een drankje thuis, waar de prosecco een nosecco (alcoholvrije bubbel) bleek te zijn. ???? Beter! ???? De mannen waren de hort op en ik heb samen met Lynn lekker pannenkoeken gebakken. Eens in de zoveel tijd vinden we dat heerlijk. ???? Lynn ging oppassen en ik mocht het overgebleven beslag opmaken. Na vier pannenkoeken achter elkaar gebakken te hebben, staand op één been, was ik er wel klaar mee. Heb eerst even op de bank gelegen voordat ik het slagveld in de keuken heb opgeruimd. ???? In de avond keek ik voor het eerst, met een brok in mijn keel, het programma ‘Over mijn lijk’. Weet eigenlijk niet waarom, want ik vind het te confronterend, maar waarschijnlijk had ik de behoefte door het gesprek van de ochtend. Eerlijk is eerlijk, het is een prachtig programma, met hele sterke positieve jonge mensen die het ‘verkeerde lootje’ hebben getrokken, maar alles uit het leven halen wat er in zit. Heel krachtig. Ik was er echt even stil van….

Na een ochtendje badminton, had ik met Lonneke afgesproken bij Bartje Bloemendaal, om van daaruit, je raadt het al, een rondje te gaan fietsen. Maar niet voordat we een bakje koffie en thee genuttigd hadden natuurlijk. Lon stond mij buiten op te wachten en ik parkeerde mijn bike op het terras. Het was mijn eerste bezoekje aan Bartje Bloemendaal en ik was benieuwd of het rolstoelvriendelijk was. Daar kwamen we snel achter. De entree bestond uit een hele smalle voordeur, waar mijn stoel maar net tussen paste. Maar mijn handen, om mezelf naar binnen te rollen, paste niet of nauwelijks. Ja, als ik ze open had willen halen, wel. Lon duwde mij dus door de deur naar binnen en we zochten een vrij tafeltje. Of deze locatie rolstoelvriendelijk is…???? Ja ✅ mits je rolstoel niet breder is dan de mijne. Na een bakkie en een gezellig praatje gingen we op pad. Deze keer reden we de duinen in achter HBS, leuk want daar kom ik niet zo vaak. Bij het clubhuis stonden vier grote herten, zo mooi! Ik vind het altijd leuk om beesten te zien en spot ze meestal ook. Heb Lon zelfs een aantal keer laten schrikken, omdat ik iets riep zodra ik ook maar een beest meende te zien. ???? Bijna de big five gespot, Damherten, Schotse Hooglanders en Konikspaarden. We hebben een mooi rondje van bijna vijfentwintig kilometer gereden (Lon iets meer, want zij moest nog door naar Velserbroek ????) en onszelf getrakteerd op een wijntje bij De Hemelse Pannenkoek. Bij de voordeur lagen platen, waar ik met de rolstoel omhoog kon rollen naar de entree. Top! Wel had ik hier een zetje nodig, omdat ik met mijn prothese aan niet naar voren kan leunen en mezelf omhoog kan duwen. De deur ging naar buiten open, wat op zich niet heel handig was, want ik moest de helling een stukje terug, om vervolgens door de deur te kunnen. Goed, we waren binnen. Eerst een bezoekje aan het toilet. Lon hielp mij mijn jas uit te doen, mijn krukken achter van mijn stoel te halen en aan te geven. Kan ze dit niet zelf, zou je denken. Ja dat kan ik wel, maar niet als ik mijn been aan heb, door het korset kan ik precies niks. Niet draaien, niet buigen, niets. Ik aanvaardde dankbaar alle hulp. ???? Op de wc moest eerst mijn prothese af voordat ik een plasje kon doen en daarna weer aan. Zucht. Opgelucht liep ik het restaurant in, terwijl Lon de rolstoel mee nam. We zochten een plekje aan het raam en bestelden twee glaasjes rode wijn. Heerlijk, dat hadden we verdiend! ???????? We zaten lekker te kletsen en vergaten de tijd. Oeps, we moeten gaan voordat het donker zou worden. Bij de rotonde zeiden we elkaar gedag en fietste Lonneke naar Velserbroek en ik naar huis. Kleinigheidje, onderweg vlogen mijn krukken nog half uit de standaard, waardoor ze de straat en mijn wiel raakten en het fietsen onmogelijk werd. Moest ik toch zelf proberen deze terug te zetten, met dat verschrikkelijke korset aan. Grrr….????

Uit een doosje vol Geluk ????

Geluk is iets wat je kunt geven zonder dat je het hebt. ✨