Vriendelijkheid is moeilijk weg te geven, ze wordt bijna altijd teruggegeven!

Vandaag is de ‘Internationale Doe Vriendelijk Dag’, wist je dat? Deze vriendelijke dag vieren we jaarlijks op 17 februari, een dag waarop we (extra) aardig mogen zijn tegen onze medemens. Hoe leuk is dat? ???? Deze dag is afkomstig uit Amerika, maar is oorspronkelijk bedacht door een Nieuw-Zeelander. Tja je moet het maar verzinnen! Heb jij je buurman of buurvrouw begroet? De dame achter de kassa vriendelijk bedankt of iemand een kopje koffie aangeboden? Ik ben met een glimlach de straat op gegaan en tijdens mijn rondje iedereen vriendelijk begroet die ik tegenkwam. ????

Spring is in the air! Waarom zou ik? ????

Geloof me, ik ben zo blij dat de sneeuw verdwenen is. Hoewel ik ‘Winter Wonderland’ echt prachtig vond, voor rolstoelers en mensen die slecht ter been zijn, is het niet handig. Het verre van dat zelfs. Mijn dipje is dan ook als sneeuw voor de zon verdwenen. Ik heb mijn vrijheid en daarmee ook mijn blijheid weer terug, kom maar op met die Lente!

Maandagochtend was het nog wel oppassen geblazen, omdat code rood was afgegeven vanwege gladheid als gevolg van ijzel.

Ik had mijn wekelijkse afspraak bij de fysio en durfde het wel aan om zelf met de auto te rijden, maar schakelde toch de nodige hulplijntjes in. Voor vertrek belde ik eerst met de receptioniste van de fysiopraktijk om te vragen of het bij hun voor de deur veilig genoeg was. Ze zei dat ik moest bellen zodra ik op de invalideparkeerplaats stond, zodat zij naar buiten kon komen om mij heelhuids naar binnen te loodsen. Sven hielp mij thuis voor de deur om op krukken naar het portier van de auto te springen, heel voorzichtig vanwege de gladheid en de sneeuwresten op straat. Ik reed bewust om zodat ik op de Zijlweg van de goede kant kwam aanrijden, ik niet hoefde te keren en aan de straatkant kon uitstappen, waar het schoon was. De dame van de receptie haalde mij op bij de auto en begeleide mij, door de natte resten sneeuw, naar binnen. Wat een service! Mijn training kon beginnen, al was het clubje ook nu erg klein door de nodige afmeldingen. Aansluitend mocht ik bijkomen op de behandeltafel, waar mijn stramme stijve pijnlijke rug werd losgemaakt.

De vrienden van Kersten

Ding dong… de deurbel. Yes, de monteur van hulpmiddelencentrum stond voor de deur met jawel, een nieuwe accu voor mijn handbike.

Dat had heel wat voeten in aarde gehad, maar daar was hij dan. Fijn. Het was dezelfde man als vorige keer en Sim verwelkomde hem opnieuw enthousiast, zoals hij elke visite het liefst bespringt van blijdschap. ‘Kopje koffie?’ Heb je doorgekregen dat mijn rem ook weer stuk is en mijn bike aan alle kanten rammelt?‘ vroeg ik hoopvol. Nee, hij had de melding (wederom ????) niet doorgekregen van de centrale, maar wilde er wel even naar kijken. Ik kreeg een déjà vu. De remkabel bleek totaal versleten, deze kon hij voor dit moment maken, maar er moest een nieuwe besteld worden, want ja die had hij niet standaard in zijn bus liggen. Natuurlijk niet. ???? Zodra de kabel binnen is, komt hij, of één van mijn andere vrienden, opnieuw langs. Ach, gezellig!

Wijk aan Zee

Dinsdagmiddag was het eindelijk veilig om zonder hulp en zonder angst om uit te glijden naar buiten te gaan.

Hier en daar lagen nog wat verlaten sneeuwresten, maar meer dan dat was het niet. Ik had de vervolg afspraak bij Livit in Heliomare om voor de derde of vierde keer (ben de tel kwijt) de nieuwe korf te passen, dus muziekje aan en hop naar Wijk aan Zee. De prothesemaker haalde bij aankomst Leggy uit de auto en terwijl ik in de behandelkamer plaatsnam, monteerde hij de nieuwe korf op de prothese. Om iets meer gevoel te krijgen over de fitting, gingen we buiten een rondje op de parkeerplaats lopen. Op zich voelde het oké en ik probeerde wat stappen met één kruk te lopen (dat wil ik namelijk héél graag kunnen) maar dat viel tegen, omdat ik in het korset ging glijden. Niet fijn, want dat geeft wondjes. Verder ging het wel goed hoor, maar ik heb meer meters nodig om een conclusie te trekken. We spraken af dat Cor mijn been nog iets zou bijwerken en later in de middag bij mij thuis zou afgeven, zodat ik de woensdag mijn vertrouwde oefenrondje kon doen.

Inmiddels heb ik mijn eerste blokje in de buurt gelopen en kan ik zeggen dat mijn droom, om pijnloos te lopen, nog niet is uitkomen.

Eerlijk gezegd voelde ik best snel dezelfde snijdende pijn in het amputatiegebied als met de andere korf en dat met drielaags bescherming en een ‘soft bottom’. Jullie zullen überhaupt niet zien dat ik anders of beter loop, maar voor mij kan elke millimeter die anders is, juist het verschil maken. Ik wil en zal de handdoek niet in de ring gooien hoor, maar soms word ik er wel een beetje moedeloos van. De puzzel is nog niet gelegd. Ooit zal ik de 5 kilometer aantikken, mark my words!

Wel eentonig zo hè, al die verhalen die alleen maar over de struggels gaan met de handbike, mijn prothese en mijn lijf. Je leest elke keer dezelfde ellende. Niets om jaloers op te zijn. Super saai natuurlijk. Maar ja, het doel van mijn blogs is om jullie mee te nemen in mijn leven als mindervalide, gehandicapte, eenbenige, amputado, rolstoeler en handbiker. En dit is wat het is, mooier kan ik het niet maken, sorry.  ????

Wel een avondklok, geen avondklok, nee toch nog wel een avondklok. Begrijp jij het nog?

Wat een gedoe allemaal weer. Stichting Viruswaarheid (Viruswaanzin) verzocht de rechter om de avondklok per direct af te schaffen. De wet waarop de avondklok is gebaseerd, is alleen voor zeer spoedeisende omstandigheden bedoeld en dat is de pandemie (blijkbaar) niet. Of niet voldoende, omdat de druk op de ziekenhuizen nog niet aan zijn hoogtepunt zit. Ja hallo, dat proberen we juist te voorkomen! ???? Nou goed, ik ga daar gelukkig niet over, maar wat mij betreft houden we deze nog even aan, zodat we snel onze vrijheid echt terug krijgen. We zijn er nu aan gewend, laten we nog even volhouden met z’n allen!

En om deze ‘Doe Vriendelijk Dag’ aardig af te sluiten geef ik je een dikke glimlach en een virtuele hug cadeau en onthoud; Je wordt met de lach leuker! ????

Spreuk van de dag

Het leven is soms net een lift.
Soms ga je op, soms ga je neer.
Soms sta je helemaal alleen,
en soms met een beetje meer. 
M.G.