Onze laatste vakantiedag brachten we een bezoek aan Verona, dat bekend staat vanwege de arena, Ponte Castelvecchio en Romeo & Julia.
Het was slechts een half uur rijden bij ons hotel vandaan en omdat het zonnetje achter de wolken verstopt zat, was het niet zo subtropisch warm als de week daarvoor en dus een geschikte dag om sfeer te proeven in de historische binnenstad van Verona. Het zwembad konden we inmiddels uittekenen en we vonden het alle drie leuk om nog een klein uitstapje te maken. Jaren geleden zijn we er met de kids ook al eens geweest, maar ik was even vergeten wat een leuke stad het is. Hier bevinden zich nog vele Romeinse overblijfselen, waaronder de imposante arena, monumentale huizen en paleizen, prachtige pleinen, luxe winkels, een markt en een hoop gezellige terrassen. Na een heerlijke cappuccino op de piazza delle Erbe, ging Lynn naar het toilet en Frank betalen. Ik zat dus even alleen op het terras, in mijn rolstoel een beetje om me heen te kijken. En te genieten. Ineens zag ik dat ik openlijk en ongegeneerd ‘gespot’ werd. Een wat oudere dame zag mij zitten, keek twee keer naar de plek waar mijn rechterbeen heeft gezeten en stootte haar vriendin, die met haar rug naar me toe stond, keihard aan.
Ik kon ze bijna horen zeggen ‘Niet meteen omkijken, maar daar zit een vrouw in de rolstoel met één been, zo gek, dat moet je zien!’
Dus wat deed die vrouw? Zij draaide resoluut om en keek mij recht in het gezicht aan. Wat ik nooit doe, deed ik nu wel. Ik keek heel stoïcijns terug. (kan ik ook ????) Had de neiging om te gaan zwaaien of een gekke bek te trekken, maar kon het niet opbrengen. Er is een verschil tussen kijken en kijken. Echt. Ik werd eigenlijk een beetje boos, omdat ze het zo respectloos en opzichtig deden. Zie ik er dan zo verschrikkelijk uit, dat mensen zelfs hun nek verdraaien, daarbij totaal aan mijn gevoel voorbij gaan om mij uitgebreid te bekijken en bespreken? Ik bleef ze aanstaren en zij probeerden quasi nonchalant langs mij heen te kijken en de aandacht te verleggen, wat overigens niet lukte. Later kwam ik de twee tegen bij het toilet, en ja, ook daar stootten ze elkaar nogmaals aan. ‘Daar is die vrouw weer met één been’. Hallo! Kijk lekker naar jezelf tuthola’s…. wilde ik roepen, maar hield de eer aan mezelf.
Op de Ponte Castelvecchio maakten we wat foto’s en waren we getuigen van een opgefokte moeder die tegen wil en dank haar kids op de gevoelige plaat wilde vastleggen. ????
Ach, manlief wordt ook wel eens gek hoor als Lynn of ik weer eens een foto (of meervoud daarvan) willen maken, maar de Nederlandse vrouw op de vecchio spande werkelijk de kroon. Blijkbaar had ze tegen haar gezin al een paar keer gezegd; ‘Dit is de laatste foto’, want haar man en kids waren er klaar mee. Maar nee, madame wilde nog één plaatje schieten van haar zoon en dochter op de brug. Er was duidelijk geen animo meer voor. Begon ze toch een partij te vloeken en schaamteloos te schreeuwen tegen haar man en twee kinderen, niet normaal. ???? Wij stonden erbij en keken ernaar. Haar man verklaarde haar ‘en plein public’ voor gek (wij ook, haha), sloeg zijn arm om zijn zoontje en liep samen met hem de brug af. Dochterlief moest nog wel braaf opzitten en lachen naar de camera van haar mobiel en ook nog eens naar het gewone fototoestel. Dubbel op dus. Moest dat arme kind ook nog haar brilletje afzetten, van die draak van een moeder. Ze schreeuwde letterlijk ‘Je moet je bril afdoen! Bril af, g*dverdomme!’ Ik denk dat ze ging voor haar perfecte plaatje, maar dat kostte haar waarschijnlijk haar huwelijk. ???? Sta ik misschien toch liever bekend als de vrouw met dat ene been, dan als een heks van een moeder…Thuisreis
Autopech op de snelweg.????
De wekker ging om half vijf, lekker vroeg dus. ???? Opgefrist deden we de laatste spullen in de auto en haalden we onze ontbijt-pakketjes op bij de receptie. Klokslag vijf uur vertrokken we richting Olanda. Rond zeven uur waren we al zonder oponthoud bij de Zwitserse grens aangekomen. Tijd voor een bakkie koffie en een plaspauze. Bij de douane kochten we een wegenvignet en we vervolgden onze reis die zover voorspoedig verliep. Iets na negenen stopten we om te tanken, iets te drinken en opnieuw naar het toilet te gaan. Terug op de snelweg ging het vrijwel meteen mis. Uit het niets.
De auto begon te schokken, het automatisch schakelen haperde en alle alarmbellen gingen af. ‘Motorstoring, laat uw auto repareren’.
Nee!! ???? We probeerden nog een stukje te rijden, even leek het goed te gaan, maar dat was van korte duur. We waren zo gezegd ‘de lul’. De auto begaf het. In Zwitserland heb je geen 4G, dat was zo onhandig, want we konden niets opzoeken. Wat nu? We wisten nog net een benzinepomp te bereiken. Bij navraag bleek er godzijdank een Citroën garage op vijf kilometer daar vandaan te zitten. Zouden we dat halen? Fingers crossed. We moesten het erop wagen, een andere optie was er niet.
We hadden geluk en kwamen veilig aan bij de betreffende garage in Muttenz (of all places). Frank legde het probleem in zijn beste Duits uit. Ze wilden de auto met de computer ‘uitlezen’ om het probleem op te sporen, maar het wachten was op de monteur. Dus zaten we in de auto voor de deur van de werkplaats in de wacht. Wel kregen we de WiFi code, zodat we weer contact konden maken met de buitenwereld. Toen de goede man gearriveerd was, werd de auto de werkplaats binnen gereden voor de check en mogelijke reparatie. Wij kregen koffie en een stoel aangeboden in de showroom. Op goed geluk…????????
Vijf storingen op de motor. ????
Het duurde best een tijdje voordat de monteur ons kwam vertellen wat de status was. De motor had maar liefst vijf storingen, waarvan hij er vier had kunnen oplossen. De overgebleven storing bleek een groter probleem. Voorzichtig bracht hij het nieuws dat de auto een grote reparatie nodig had en daar minimaal een week voor nodig was, inclusief het bestellen en ontvangen van benodigde onderdelen. Een week? ???? Hij opperde een hotel te nemen of met een huurauto naar Nederland af te reizen. De auto zou dan nagebracht kunnen worden. Pfff, dat was nogal wat. Was het überhaupt een optie om toch met onze auto terug te rijden en thuis de auto naar de garage te brengen? Dat was de vraag. Eén van de werknemers maakte een testritje met de auto en hij reed in elk geval wel weer.
‘Ik kan jullie niet garanderen dat de auto het redt tot aan Nederland’, aldus de monteur.
‘Het kan zijn dat jullie binnen de tien of honderd kilometer al stranden, maar misschien lukt het wel verder te komen’. Hij kon geen garantie geven en liet de beslissing aan ons. Veel keus hadden we niet, we zouden het gaan proberen. Daar blijven was geen optie. Met samen geknepen billen (bil ????) verlieten we de garage op weg richting Nederland. In het begin vond ik het echt spannend of de auto niet ineens zou stilvallen. Dat gebeurde niet. Na drie uur tuffen, durfde we een pauze in te lassen. Eigenlijk waren we bang dat de auto na een pauze niet meer zou starten, maar dat deed hij wel. ???? Langzaam maar zeker kregen we het vertrouwen dat het wellicht toch haalbaar was. Elke kilometer dichterbij de thuisbasis was er één. Vijftien uur na vertrek, zo rond achten, reden we Nederland binnen. Een pak van ons hart. Opgelucht arriveerden we anderhalf uur later in Haarlem, waar we eindelijk onze Sven en enthousiaste Sim weer konden knuffelen. De auto is de deze ochtend meteen naar de garage gebracht.
Resumé
Verliefd op Italië. ❤️
Aan alles komt een eind, de vakantie zit er helaas alweer op. Tijd om even terug te blikken en de balans op te maken. Ja, ik kan niets anders zeggen dan dat ik groot fan ben geworden van Italië. Zowel Toscane als Verona zijn prachtig. Al scoort Toscane bij mij net even wat hoger. Alles is even mooi. Indrukwekkend. Pittoresk. Middeleeuws. Schilderachtig. De bekende dorpjes zijn stuk voor stuk pareltjes. Oude centra in ommuurde steden, ik houd ervan. Prachtige natuur, mooie wijngaarden, vele olijfbomen en overal fleurige en kleurige bloemen. De zon scheen vrolijk, de temperatuur lag gemiddeld rond de dertig tot vijfendertig graden, maar regenen kan het ook. En hoe. ☔️
Het hotel, Le Ali del Frassino, was fantastisch.
Elke dag schoonmaak en schone handdoeken in overvloed. Deels was het hotel echt wel toegankelijk en rolstoelvriendelijk, maar ik vraag me af of dat ook door ervaringsdeskundigen getest is. Sommige dingen kloppen namelijk niet. Niet alle trappen zijn voorzien van een trapleuning of schuine opgang. Daar zou ik, net als senioren en vele anderen, mee geholpen zijn. Als je weet dat iemand een rolstoel meeneemt, is een rolstoelkamer misschien niet altijd noodzakelijk, maar een beugel bij de douche en toilet zijn sowieso handig. Ook zou het fijn zijn dat je met de rolstoel bij de kamer kan komen. Niet dat je op een trap stuit met twaalf treden, zoals wij. ???? Ook in het zwembad was dan wel een trap, maar zonder leuning. Daar kon ik dus niets mee. Zou ik het hotel aanbevelen? Ja, voor iedereen die goed of redelijk goed ter been is. Nee, voor mensen die rolstoelafhankelijk zijn. Te veel verschillende niveaus, trappen, drempels en hellingen.
Je buik inhouden op de weegschaal. In de hoop dat de schade meevalt na je vakantie. Darum
Ai, wat heb ik gezondigd deze vakantie, maar enorm genoten van de vele cappuccino’s (niet heel verstandig trouwens met een lactose intolerantie ????), Italiaanse ijsjes, pasta’s, gnocchi en pizza’s, de vini (wijntjes rood, wit, rosé en prosecco), af en toe een Corona-tje en de bijgeleverde zoutjes om je no dorstiger te maken. Doen ze slim! Het was allemaal even lekker, al heb ik er nu een nieuwe uitdaging bij… die vakantie kilo’s moeten er namelijk ook weer af. Voor mij voorlopig even geen Italiaanse heerlijkheden.
Obstakels zijn uitdagingen voor winnaars en smoesjes voor verliezers.
Mijn schouders doen zeer van het vele kruklopen en mijn bovenarmen zijn verzuurd. Oorzaak Italiaanse overbelasting. Mijn dagelijkse work-out bestond minimaal per dag uit; 80 treden op- en af springend, duizend meter kruklopen (niet te doen!) en nog eens duizend meter actief rolstoel rollen door de pittoreske plaatsjes, met de nodige hobbels en bobbels. Bij het zwembad moest ik oncharmante capriolen uithalen om in het water te komen. Met Leggy heb ik slechts kleine stukjes gelopen, maar ook dat was een soort horde lopen, intensief dus. ???? Mijn lijf is nog meer aan vakantie toe dan het al was. Wanneer mag ik weer? ????
Spreuk van de dag
Een ander kan je doen stralen
Geluk, warmte, waarde geven
Maar vergeet nooit, jij bent zelf
De liefde van jouw leven.
Lief Leven
Klinkt als een leuke vakantie met een happy end (auto????) Ook ik vind Italie prachtig! Een keer of 6 naar André geweest natuurlijk in Toscane, ik kan er geen genoeg van krijgen.
Leuk om te lezen dit en de andere verhalen, je zou een boek kunnen schrijven! Kus Anke
Haha, dat was het zeker, een vakantie met een ‘happy’ auto-end!
Ja dat geloof ik graag, met André in Toscane is vast altijd één groot feest!????
Wie weet komt er ooit nog eens een boek uit, de tijd zal het leren! Bacione! ????