Selecteer een pagina

Je voelt je thuis, daar waar je wordt begrepen. ????

Het inloophuis 
Warm, welkom, huiselijk, gastvrij en laagdrempelig.
Een veilige haven voor mensen die te maken hebben met kanker.
Direct of indirect.
Waar deskundige begeleiding en betrokken vrijwilligers met een hart van goud werkzaam zijn.
Waar je altijd terecht kunt voor een luisterend oor en een goed gesprek.
Waar je jezelf mag zijn, in welke hoedanigheid dan ook.
Met al je emoties, boosheid, frustraties en angsten.
Een plek waar je de aandacht krijgt die je nodig hebt en verdient.
Hier wordt het verschil gemaakt.

De derde cursusdag van de IPSO Basistraining.

Afgelopen week was de laatste dag van de (verplichte) cursus voor de rol van gastvrouw van Inloophuis Kennemerland. Nee, maak je geen zorgen, ik ga zelf niet aan de slag als gastvrouw, dat trek ik (nog) niet. Maar omdat ik een kleine rol heb in de PR & Communicatie van het huis, vond ik het goed en leerzaam om wat meer gevoel te krijgen bij de taken van de vrijwilligers. Ik heb vaak genoeg aan de andere kant van de tafel gezeten met een pak zakdoeken, nu mocht ik meekijken over de schouders van de gastvrouwen en activiteitenbegeleiders.

Volgens mij heb ik de verkeerde dag geplukt! Mwah ????

Het was ‘zo’n’ dag. Je kent het vast wel, van die dagen dat er van alles misgaat; file, tas vergeten, te laat vertrokken, autosleutel kwijt, dubbele afspraak, telefoon leeg. Dat dus. En dan moest de dag nog beginnen. Wiek Luza, de cursusbegeleidster van IPSO heette de groep welkom en stelde ons voor de stress van het dagelijkse leven achter ons te laten en te beginnen met een korte ochtend-meditatie.

We sloten onze ogen en lieten ons meevoeren door haar rustgevende stem. Precies op dat moment hoorden we het plakband, van het zojuist opgehangen laken voor de PowerPoint Presentatie, losgaan en viel het doek half op de grond. Iedereen was meteen weer ‘bij de tijd’ en kon er hartelijk om lachen, omdat er toch twee dames hun stinkende best hadden gedaan het doek zorgvuldig op te hangen. Klusje van pak hem beet een half uur…???? Poging mislukt. De toon was gezet! ???? Toch gingen we vrij snel door tot de orde van de dag. We bespraken kort de twee voorafgaande cursusdagen en vervolgden de training daar waar we gebleven waren. De flip-over werd erbij gehaald en we gingen plenair aan de slag met de cruciale vraag:

Wat verlies je als je kanker krijgt?

We kregen eerst de tijd om voor ons zelf het een en ander op papier te zetten, daarna pakten we de vraag centraal op. Er kwam veel los en alles werd genoteerd; Zelfvertrouwen. Energie. Grip op je leven. Toekomstperspectief. Vertrouwen in je lijf. Werk (financiën). Delen van je lijf, denk aan amputaties. Haar. De band met de partner veranderd. Vanzelfsprekendheid. Op den duur begrip van de buitenwereld. Zekerheden. Vriendschap. Positie binnen je gezin. Zorgeloosheid. Vaardigheden. Zelfbeeld, letterlijk en figuurlijk. Sociaal leven. Dagelijkse routine. Energie, daar voor in de plaats krijg je te maken met onvoorspelbare vermoeidheid. Het mee kunnen doen. Verbinding/ connectie. Vrouwelijkheid/ mannelijkheid. Libido. Seksualiteit. Je relatie/ partner en psychosociale bezigheden. Zucht, dat is nogal wat hè? ???? Ik leek wel een ja-knikker, want ik herkende mij in vele aspecten.

Omgaan met ziek en zeer.

Ieder mens is anders en verwerkt tegenslag op zijn eigen manier. Wij hebben uitgebreid stil gestaan bij verwerkingsstrategieën: vechten versus vluchten en rationeel versus emotioneel. Wat is voor jou effectief als er nood aan de man is? Ga je het actief aanpakken, zoek je sociale steun, of ben je meer van je kop in het zand steken en vermijd en ontken je dat wat er is of zoek je juist afleiding? En hoe kan je iemand daarbij helpen. Voor mij was meteen duidelijk in welk hokje ik val en waarschijnlijk ben ik een schoolvoorbeeld van het emotioneel vluchten. Ik zoek steun bij de mensen om mij heen en loop (spring ????) en ontvlucht graag het huis voor de nodige afleiding. Dan heb ik geen tijd om na te denken en in mijn hoofd te gaan zitten, bang voor het verdriet wat ergens in mij verstopt zit.

Veerkracht is ons grootste goed.

Het waren best heftige dingen om te bespreken, maar het bracht mij ook veel zelfinzichten. Gelukkig is een mens veerkrachtig en kunnen we meer aan dan we denken, al gaat dat niet vanzelf. Je begeeft je tijdelijk in een achtbaan van emoties, behandelingen en revalidatie. Uitstappen is geen optie, je moet er doorheen om verder te komen. Met alles wat we geleerd hadden mochten we weer een rollenspel doen. Niet het meest favoriete onderdeel, omdat het toch wat ongemakkelijk voelt om te acteren, maar wel het meest leerzame stuk. We werden in kleine groepjes opgedeeld en stapten om de beurt in de rol van gast, gastvrouw en observator. En geloof het of niet, maar de training werpt zijn vruchten af. Het ging echt veel beter dan op de eerste cursusdag. ????

Ik was oprecht blij dat het tijd was voor de lunch. Even op adem komen. Het zonnetje scheen en een paar dames gingen lekker naar buiten. Helaas kon ik niet mee aan de wandel, want ik had zowel mijn rolstoel als Leggy thuisgelaten. Wel zette één van de dames voor mij een stoeltje bij de deur in de zon, zodat ik toch even kon genieten van de warmte op mijn huid. ????

Paraplu van zorg.

Eenmaal terug in de grote ruimte namen we plaats in een kring om samen de PowerPoint Presentatie door te nemen, die op een witte muur (als alternatief van het eerder gevallen doek ????) gepresenteerd werd. Wow en die kwam even binnen zeg. Het ging over het zwarte gat, waar vele kankerpatiënten in vallen na de diagnose, de behandelingen en de revalidatie. Oef, dat was pijnlijk herkenbaar. Verder ging het over positieve gezondheid, over rouw (verlies- en herstelgericht), maar ook over feiten en cijfers. En daar werd ik geraakt. Toen het ging over de meest voorkomende kankersoorten (die van mij stond er niet eens tussen, zo zeldzaam), recidieve fase en percentages overlevers haakte ik af. Too much information! ????

Ik voelde de spanning in mijn buik omhoog komen en probeerde mijn emotie weg te drukken.

Tranen prikten achter mijn ogen. Wat ga ik nu doen? Ik wilde natuurlijk niet in huilen uitbarsten. Ik wilde sterk zijn en blijven. Dit kon ik toch? ‘We nemen tijd voor een korte pauze’ kwam voor mij als een grote verlossing. Iedereen stond op om de benen te strekken en een kop koffie of thee te halen. Ik twijfelde, maar kon niet anders dan even aan de trainster Wiek duidelijk maken dat ik het zwaar had. De tranen volgden onherroepelijk en ik liet het maar even gaan. Mijn hele proces was gedurende de dag voorbij gekomen, ik had de hele tijd bevestigend zitten knikken en ik realiseerde mij dat ik wel heel veel voor mijn kiezen heb gehad. ????

Het zwarte gat
Op het moment dat je leven totaal op zijn kop staat.
De grond onder je voeten vandaan is geslagen.
Waar angst en machteloosheid de overhand neemt.
Als je even niet meer weet, hoe je verder moet.
Als niets meer vanzelfsprekend is.
En je letterlijk doodsbang bent.
Als alle energie uit je is verdwenen.
En vermoeidheid en lichamelijke ongemakken je parten spelen.
Als je alledaagse leven volledig is verstoord.
Dan heb je steun en houvast nodig.
Een luisterend oor om tegen te praten.
Iemand die niet oordeelt of ongevraagde adviezen geeft.
Een schouder om op uit te huilen.
Nieuwe handvatten om verder te kunnen.
Inspiratie om energie en kracht op te doen.
Ga opzoek naar een lichtpuntje.
Iets waar jij blij van wordt.
Om het vuur in jou opnieuw te doen branden.

Geslaagd!

We waren aan het einde gekomen van deze intensieve, maar zeer leerzame cursus. Deze keer was het niet de ‘juf’ die aan het eind van de training het diploma overhandigde, nee wij mochten dat zelf doen. Iedereen kreeg een certificaat van een medecursist en mocht deze, met een persoonlijk woordje, uitreiken. Dat was best heel bijzonder om te doen en ondanks de lichte spanning die de meesten hierbij voelden, ging het iedereen goed af en werden er mooie dingen gezegd. Diploma. Check! ✅

Bubbels (alcoholvrij) en bitterballen (uit de oven). ????????

Voordat we uitgenodigd werden voor de feestelijke afsluiting, kregen we de mogelijkheid om in een paar woorden te zeggen hoe we de training, de leerstof en de groep hadden ervaren. Mooie woorden vlogen over de tafel: een warm bad, interessant, zinvol, prettig, goede training, fijn, genoten, dingen in mijn systeem zijn geordend, valkuilen werden zichtbaar, positief, nieuwe mensen ontmoet, vol goede moed en zin door naar de praktijk, trots op mezelf, ik weet nu precies wat het inloophuis doet en waar deze voor staat, het wij gevoel, blij met het groepsgebeuren, dankbaarheid en verbinding. Need I say more?
Mijn dank gaat in het bijzonder uit naar Wiek Luza, de IPSO trainster die ons elke minuut van de dag wist te boeien met haar verhalen, kennis & ervaring, tips, opdrachten, de toch wel ongemakkelijke rollenspellen en gesprekstechnieken. We hebben veel geleerd, geoefend, gelachen en een traantje weggepinkt. Eén ding weet ik zeker, de gasten van ‘ons’ inloophuis zijn in zeer goede handen bij deze nieuwe gastvrouwen en activiteitenbegeleiders.
Na het maken van een groepsfoto als bewijs van goed gedrag, sloten we de dag proostend af met alcoholvrije champagne en bitterballen. Als dank kregen we een theeglaasje mee naar huis met; een theezakje, chocolade hartjes (omdat chocola het gelukshormoon in je lichaam vrij maakt, waardoor alle stress en spanning verdwijnt als sneeuw voor de zon ????), een kaarsje om te branden en glitters, omdat je er tenslotte zelf een feestje van moet maken. Hoe toepasselijk! ????

Spreuk van de dag

Durf je uit te spreken
Geef jouw behoeften aan
Kies waar je voor wil kiezen
Sta waar je voor wil staan
Laat je horen, laat je zien
Ook al voelt dit eerst niet fijn
Durf je uit te spreken
en jouw hele jij te zijn
Jip.