‘Bent u weer lekker aan de wandel?’ vroeg een klein meisje uit de buurt, toen ik voor haar huis de straat overstak. ‘Jazeker’ antwoordde ik. Ze keek van mijn gezicht naar mijn been en weer terug. ‘Wat een bijzonder been hè?! Het lijkt wel een robotbeen. Wel knap dat u daarmee loopt.’ Ik bleef staan en vertelde het meisje hoe blij ik ben met Leggy, omdat ik nu net als zij toch een beetje kan lopen en probeerde haar uit te leggen hoe mijn kunstbeen werkt. Het was een grappig open gesprekje en toen ze al haar vragen gesteld had en mijn been uitgebreid had bestudeerd, stapte ze op haar fiets en ging ook zij ‘een blokje om’. De jongedame was aanzienlijk sneller dan ik was en bij elk rondje dat ze mij zag zei ze weer even enthousiast ‘hallo!’ Om vrolijk van te worden. ???? Ik word natuurlijk wel eens vaker aangesproken door buurtgenoten als ik mijn ommetje maak. Zelf heb ik het nooit zo in de gaten, maar mensen zien mij bijna dagelijks voorbij komen. Als ik dan een paar dagen geen blokje loop, omdat het slecht weer is of juist te warm of als ik wondjes heb, dan word ik blijkbaar gemist. Haha, dat is toch fijn! Toen ik nog ‘heel’ was, werd ik niet gezien en zeker niet gemist. Is zo’n beperking toch nog ergens goed voor. ????
Heb jij dat ook wel eens, dat als iemand je vraagt wat je afgelopen weekend gedaan hebt, dat je het dan niet meer kunt oplepelen. Of heel hard moet nadenken. ???? Bij mij is dat schering en inslag. ???? Erg hè?! Van afgelopen zondag weet ik het nog wel. Ik had mijn dag duidelijk niet en zat door omstandigheden hoog in mijn emotie. Tranen rolden onder mijn zonnebril vandaan toen ik mijn rondje liep. En juist op zo’n moment kom je bekenden tegen. ???? Gelukkig had ik die middag met Peet afgesproken om op de fiets naar de hockey te gaan om haar wederhelft aan te moedigen. Sinds Lynn gestopt is met hockey en Sven met zijn honkbal, zijn mijn weekenden ‘leeg’. Velen zouden dat misschien heerlijk vinden, extra vrije tijd, maar eerlijk gezegd vind ik er niets aan. Het is saai. Ik vond het leuk om aan het sportveld te staan (of zitten????????) en de wedstrijden te kijken. Beetje kletsen ondertussen, soms met een kopje koffie of een lekker drankje erbij. Helemaal nu ik gehandicapt ben, waren dat wel de hoogtepunten van mijn weekend. Ik moet dus op zoek naar nieuwe invulling. Daarom ging ik met Peetje mee om bij de vijftig plussers te kijken. Voordat we het terrein van HBS in Bloemendaal op mochten, moesten we ons in verband met de Coronamaatregelen eerst registeren. Heel eenvoudig was dat niet, kan aan ons liggen hoor ???? en het duurde dan ook even voordat we verder konden. Het kwam er op neer dat we de eerste helft of de twee eerste kwarten, gemist hadden. ???? Maar de mannen stonden met 2-1 voor. Mooi! Na een korte pauze werd het 3-1, maar de tegenpartij uit Amsterdam liet de moed niet zakken en wisten het uiteindelijk tot een gelijkspel terug te brengen. Maar wat maakt het uit? Als je maar lekker gespeeld hebt, zei ons mam altijd. Ik vond het leuk en gezellig, het zonnetje ☀️ scheen, prima toch? De spelers gingen door naar de derde helft en Peet en ik fietsten richting ‘Bartje Bloemendaal’ om een terrasje te pikken. We bestelden een fruitig glaasje rosé met een klein hapje en ja, voor je het weet is het glas leeg en bestel je er ‘nog eentje dan’ en zo ben je een paar uurtjes verder. ???? Eigenlijk moest ik enorm plassen, maar omdat ik Leggy aan had en totaal geen zin had in al dat gedoe op de wc, besloot ik het op te houden tot thuis. Met gierende banden fietsten we naar Haarlem. Op een of andere manier kom ik altijd met een volle blaas thuis. ???? Toen ik er bijna was, kwam ik mijn buuf nog tegen en raakten we op straat aan de praat. Ondertussen zat ik met samen geknepen billen (bil ????) in mijn rolstoel. Ik heb het nog even volgehouden, maar toen de fantoompijn ook nog op kwam zetten hield ik het voor gezien. Eenmaal thuis, rukte ik Leggy van mijn lijf en hupste zo snel als ik kon naar het toilet. Zucht…. ????
Vanochtend ging ik met de handbike naar de sporthal voor een paar potjes badminton. ???? Het leek wel afgesproken, want ik denk dat er wel vier spelers vroegen of ze mij moesten helpen met het openhouden van de deur naar het halletje waar mijn sportrolstoel staat. Omdat ik een ‘voetje’ bij me had om de deur klem te zetten, zei ik dat het niet nodig was. Echter het voetje hield de deur niet tegen, waardoor ik deze onverwacht toch tegen mij aan kreeg. ???? Uiteindelijk kwam er iemand aangesneld om mij tussen de deur uit te plukken en mij verder te helpen. Na een paar wedstrijdjes gespeeld te hebben, was het koffiepauze en voor mij tijd om door te gaan de fysio. Deze keer boden drie dames aan om te helpen, liepen met mij mee en zagen wat ik allemaal moet doen om de sportstoel veilig op te bergen en alle handelingen die nodig zijn voordat ik überhaupt weg kan. Ze waren het volledig met me eens, wat een gedoe! ????
Braaf doe ik dagelijks mijn oefeningen voor mijn tennisarm. Heel soms denk ik dat het ietsje beter gaat, al kan dat op een ander moment weer totaal anders voelen. Maar wie weet ga ik de goede kant op. Na een power training had ik de zoveelste shockwave therapie en die was vandaag alles behalve fijn. Precies op het pijnlijkste punt bleef de therapeut lang druk uitoefenen…tanden op elkaar en volhouden. Alles voor een goede doorbloeding en herstel van mijn rechter arm. ????????
Spreuk van de dag ????
Als ik je verdriet doe, hoop ik dat je me dat zegt. Ik beloof hetzelfde andersom, dat maakt onze vriendschap echt. ✨ M. G.
