To blog = 
To share
To connect
To creatie
To inspire

Mijlpalen zijn er om slingers aan op te hangen! 🎉

Bubbels, slingers en confetti! Ik heb wat te vieren. Deze post is op de kop af mijn 800ste blog die ik de lucht ingooi. Wow, wat een hoop hè?! Eerlijkheidshalve moet ik vertellen dat ik er 801 geschreven heb, maar het blog ‘Dubbel D’ heeft het niet gehaald, omdat onze relatie net voor het posten in tienduizend scherven lag. Bizar, want het verhaal ging onder andere over het laatste concert van de Dijk, waar we groot fan van waren. Een passage uit de tekst van 02 oktober 2022 en let dan vooral op de laatste zin. Ik krijg er weer kippenvel van….

Het was genieten, meezingen en deinen, al had ik veel last van mijn rug en pijn bij het zitten. Nou ja, eigen schuld, had ik maar geen twee dingen (Ride for the Roses en een concert van de Dijk) op één dag moeten plannen. Een valkuil. Een leermomentje voor deze hardleerse Ilse2.0. Het doek viel bij het laatste nummer ‘Mag het licht uit?’. 

Het licht ging daadwerkelijk uit. Onverwacht. Het blog werd vervangen door ‘Niets is wat het lijkt‘, een heftig verhaal recht uit mijn gebroken hart geschreven. Ik ben altijd open, eerlijk en oprecht geweest in alles wat ik doe, deed, schrijf en schreef. Papier is geduldig en schrijven werkt helend. Het is onderdeel van mijn leven geworden. Een uitlaatklep en ja soms schrijf ik dingen die ik niet kan, wil of durf uit te spreken, maar natuurlijk ga ik ook wel eens issues uit de weg en laat ik niet altijd het achterste van mijn tong zien, simpelweg omdat het er niet altijd toe doet.

Blog blog blog…

Take it or leave it!

Sinds september 2018 schrijf ik over mijn eenbenige leven, na de amputatie van mijn volledige rechterbeen als gevolg van botkanker. Maar daar blijft het niet bij, want het leven had dus nog meer ‘verrassingen’ in petto. Nu schrijf ik ook over mijn leven als alleenstaande vrouw, waarvan man en kids zijn uitgevlogen en ook ik binnenkort als hekkensluiter het gezinshuis zal moeten achterlaten. Van één huis met z’n viertjes, naar vier verschillende adressen. Tja, het pad loopt niet altijd waar je verwacht, maar hoe je omgaat met dat wat op jouw pad komt, is een keuze. En het gaat niet om de beste keus te maken, het gaat om het maken van een keus en er het beste van maken. Dat is wat het is.

Een blog is slechts zo interessant als de belangstelling van anderen.

Het voelt als een reis vol lief en leed, van dagelijkse updates naar wekelijkse avonturen. Van hoogte- naar dieptepunten en andersom. Van kleine stapjes vooruit, naar grote passen achteruit. Van vallen en weer opstaan (letterlijk en figuurlijk), naar het zoeken van lichtpuntjes in donkere tijden. Door mijn pen heb ik mijn diepste emoties en gelukkig ook hilarische avonturen gedeeld en wellicht heb ik je ergens kunnen inspireren;
De strijd tegen kanker en het accepteren van een ‘aangepast’ leven. Het verdriet van de scheiding, waar ik eigenlijk nog steeds middenin zit (get a life!🙄) en wat ik emotioneel nog altijd aan het verwerken ben. Het voelt, en dan spreek ik voor mezelf, alsof ik niet goed genoeg ben. Dat doet zeer.

De zoektocht naar een geschikte benedenwoning, de verkoop van ons huis en nu het leeghalen van ons thuis waar zoveel dierbare herinneringen liggen. De grootste klapper en donkerste dieptepunt van dit jaar was het verlies van mijn lieve mams en paps binnen drie weken tijd. Soms lijkt het wel of mijn leven de laatste jaren alleen maar in het teken staat van verlies en afscheid; Been kwijt, baan kwijt, man kwijt, thuis kwijt, ouders kwijt. So…the only way is up!

Blijf altijd geloven dat er iets moois op je pad komt!

Maar er zijn natuurlijk ook mooie mensen en bijzondere dingen op mijn pad gekomen. Zo hebben we met Ilse’s Angels vijf keer mee gedaan met de Ride for the Roses om geld op te halen voor kankeronderzoek en is zelfs in 2019 de 25-km route in Goes naar mij vernoemd. Afgelopen jaar doken Jorn, Manja en ik het Spaarne in, om geld bij elkaar te zwemmen voor ‘Swim to fight cancer‘. Marcel Stroet van de Openwater Swimmingclub heeft mij in een #dare2try wetsuite gestoken en door het koudwatervrees heen gecoacht. Wat een topper was dat.
Laten we het televisieprogramma ‘Tegen kanker, voor het leven‘ niet vergeten, waar ik inspiratie mocht zijn voor streetartist Judith de Leeuw voor het immens grote kunstwerk in Rotterdam. Daarnaast mocht ik samen met Leggy shinen in de commercial ‘Voor het leven‘. En in het najaar zal ik met de verbouwing  van mijn paleisje te zien zijn in een woonprogramma. Zeg nou zelf, dat zijn toch mooie dingen?

De zin van het leven is; dat je er zin in hebt! 😀

En als alles anders loopt en je leven totaal verandert, is het belangrijk om iets te vinden waar je blij van wordt. In mijn geval was dat ook echt wel een zoektocht hoor, maar inmiddels weet ik waar ik energie van krijg (parabadminton, tafeltennis, handbiken en zwemmen 💪🏼), maar ook waar ik op leegloop. Het gedoe met drempels, obstakels en hulpmiddelen heb ik weten om te zetten naar iets positiefs. In mijn rol als ambassadeur van Toegankelijk Haarlem draag ik een piepklein steentje bij aan het vergroten van bewustzijn over toegankelijkheid, want vanaf de zijlijn staan mopperen past niet in mijn straatje. Daarnaast zet ik mijn ervaring op het gebied van kanker en amputatie graag in om anderen te helpen, te ondersteunen en inspireren vanuit mijn rol als blogger, maar natuurlijk ook bij IPSO Huis Kennemerland.

Mijn trouwste volger was mijn pa.

Tja, het is nogal wat. Dit alles samen met de dagelijkse rompslomp van het leven heeft mijn pad gevormd en mijn w-ilse-kracht versterkt. Door mijn verhalen te delen, heb ik misschien wel taboes doorbroken en harten geraakt en ik ben dankbaar voor elke lezer die ook maar iets van mijn reis heeft geleerd. Wel mis ik mijn grootste fan enorm. Mijn lieve papa, die na het lezen altijd even een belletje gaf om te laten weten dat hij achter me stond. En al is mijn motto ‘Je bent sterker dan je denkt‘, voelt het echt niet altijd zo. Ik heb er regelmatig finaal doorheen gezeten en tranen met tuiten gehuild. Mijn dagen waren echt niet altijd gevuld met positiviteit, warmte en vrolijkheid, maar zeg nou eerlijk, bij wie is dat wel geval? Als het gras groener is bij de buren, zal het wel kunstgras zijn… 😉

Trots.

Stiekem ben ik ook een beetje trots op deze mijlpaal, want het vraagt nogal wat discipline om wekelijks een verhaal te posten. Er zijn echt wel dagen dat ik tegen een writer’s block aan loop en er geen letter uit mijn vingers komt. Maar goed, het houdt me van de straat en uiteindelijk verschijnt er altijd wel iets op mijn beeldscherm. Straks als ik in mijn nieuwe huis woon en alles op orde is, zal ik tijd overhouden en verdwijnen al mijn zorgen als sneeuw voor de zon. Heerlijk lijkt me dat, maar misschien val ik dan wel in een gat van leegte.
Ach, tegen die tijd zal ik mezelf wel weer uitdagen om een nieuwe challenge aan te gaan. Hopelijk mag ik nog vele nieuwe eerlijke en mooie verhalen schrijven, want het helpt mij om staande te blijven en hopelijk inspireert het jou in je dagelijkse doen en laten.

Esbeek

Ter hoogte van Berkel-Enschot kreeg ik een brok in mijn keel, bij Esbeek braken de tranen door…

De hele weg naar Brabant zat ik met mijn vader in mijn hoofd. Het was de eerste keer na de week van afscheid dat ik op weg was naar zijn huis. Ons pap is er niet meer en dat is zo gek, het klopt gewoon niet. Toen ik de oprit in Esbeek opreed zwaaide de voordeur niet meteen open en paps kwam niet zoals gewoonlijk met zijn vrolijke lach naar buiten. Nee, het was Riet die mij in haar eentje verwelkomde en toen ik eenmaal binnen was en een prachtig schilderij van ons pap aan de muur zag prijken, brak ik volledig. BAM! Die kwam binnen. Super mooi en alle details klopte, een diepe buiging voor de kunstenaar.

Het was pa ten voeten uit en jeetje, wat mis ik hem.

Toch was het niet alleen confronterend, maar ook heel fijn om daar te zijn, omdat het mij een gevoel gaf dichtbij pa te zijn. Wij hebben gesproken over zijn leven, de dag dat hij bezweek aan een hersenbloeding en het warme afscheid. Als aandenken heb ik een trui en pet van hem uitgezocht. Jorn sloot ook aan en zo hebben we die middag geproost op ons pap, een levensgenieter puur sang. En pa, als je van boven meeleest, weet dat jouw clubje Willem II het ‘verrekes’ goed heeft gedaan. Ze zijn gepromoveerd naar de eredivisie! 🎉

Bevrijdingspop

Een shout out naar de organisatie!

Met een rolstoel een festival bezoeken waar tienduizenden mensen naar toe trekken, lijkt haast onmogelijk, maar het tegendeel is waar. Voor het zoveelste jaar op rij heb ik dankzij de organisatie ook de vrijheid kunnen vieren. In de afgelopen jaren hebben de gemeente Haarlem, het Rode Kruis en Bevrijdingspop intensief samengewerkt om de toegankelijkheid van het festival te verbeteren. Hierbij zijn rolstoelpodia toegevoegd aan het hoofdpodium en het kleinere toneel, zijn er extra brede doorgangen gecreëerd en zijn er mindervalidentoiletten beschikbaar gesteld. Daarnaast zijn er rolstoelpoorten bij elke ingang van het festivalterrein geïnstalleerd en zijn er tolken Nederlandse gebarentaal actief. Is dat effe goed geregeld!

MIVA-podium.

Bij ingang B gingen we naar binnen, via het verharde pad rolde ik richting het mindervalidenpodium, terwijl Peet na het halen van wat muntjes in de rij aansloot voor een drankje. Of twee, haha. De crew zag mij met de handbike aankomen, opende het hek en hielpen mij het plateau op. Ja, ik had wel een duwtje in de rug nodig, omdat mijn wiel op de steile helling ging ‘spinnen’. Eenmaal geïnstalleerd zaten Peet en ik prinsheerlijk te genieten van het optreden van Kraantje Pappie, die ik verrassend tof vond. ‘Ik heb zin in de zomer man!‘

Lonneke wilde ook wel eens het verhoogde podium ervaren en zo ging ik, nadat ik tussendoor naar huis was geweest om Sim uit te laten, nogmaals naar de Hout. Nu was het wel een stuk drukker, maar konden we langs de wachtrij bij entree meteen door naar binnen en nadat we gefouilleerd waren, baanden we ons een weg tussen de mensen door.

Dat is en blijft wel een dingetje, want ik zie alleen maar benen. Veel benen.

Vriendelijk werden we opnieuw ontvangen op het ‘hoge terras’ en niet veel later luisterende we naar zangeres Wende en zongen we uit volle borst mee met ‘Rollercoaster’ van Danny Vera. Een drankje halen kon ik niet, maar wegbrengen lukte wel, want er was gewoon een invalidetoilet op het plateau. Top toch?! Door achter de mannen met containers aan te rollen, vonden we na de twee optredens de uitgang zonder al te veel gedoe en obstakels. Top geregeld allemaal, ik blijf het zeggen; elk nadeel heeft zijn voordeel. Tot volgend jaar! 😀

Aftellen

Het grote aftellen is begonnen.

Nog maar zes weken en dan woon ik op een ander plekje. De grote opruiming is begonnen. Op Hemelvaartsdag hebben we met het gezin het hele huis opgeruimd. Van zolder werkend naar beneden. Alle vertrekken zijn binnenste buiten gekeerd. Ieder heeft zijn eigen spullen uitgezocht. We hebben weggegooid wat weg kon en afgezet bij de Kringloop wat een tweede leven verdient. Het hele proces verliep als een geoliede machine, maar emotioneel type als ik ben, moest ik natuurlijk toch weer een traantje wegpinken. Foto’s, brieven, barbies van mij vroeger, de poppen van Lynn, babykleertjes van onze kids, knuffels, knutsels, spelletjes, alles is door mijn handen gegaan.

Zucht, dit tijdperk wordt, met pijn in mijn hart, zichtbaar afgesloten…

Op papier zijn de spullen die er nog staan verdeeld, maar aangezien ik niet op een leeg kistje kan zitten, zal alles zolang mogelijk moeten blijven staan. Mocht je iemand weten die op zoek is naar een donker grijs bankstel met twee fauteuils en een prachtige salontafel, let me know. Het kost wat de gek er voor geeft…

Je weet het; old is the new, new! 😉

 

Spreuk van de dag

Ook het mooiste
gaat voorbij.
Omarm het zolang je kunt.
Hou van en heb lief
nu het nog bij je is.
#bijmar