Een worstenbroodje in de morgen, is een dag zonder zorgen.

De worstenbroodjes kwamen deze keer niet van mijn vader, maar van mijn nichtje Floor. ‘Hee Ilse, nu is er wat, moet je luisteren, zo leuk…‘ appte ze. Haar man had donderdagochtend toevallig een fotografie workshop in Haarlem en hij kon haar bij ons thuis afzetten. ‘Maar ben jij thuis? Zou zo leuk zijn…‘ Eigenlijk stond er, zoals elke week, badminton en fysio op het ochtendprogramma, maar dat kon ik wel een keertje afzeggen, ik zie mijn nichtje tenslotte niet elke dag. Maar nee, dat hoefde niet, Floor wilde wel eens zien hoe ik het allemaal doe. Prima, gezellig! Nadat ze bij mij voor de deur was afgezet en we aan de koffie gingen, kreeg ik heerlijke Brabantse worstenbroodjes in mijn handen gedrukt, vers van de ‘beste’ bakker. Wat goed!! En lekker!! ????

Samen vertrokken we, met twee badmintonrackets achterin de rolstoeltas, naar de sporthal.

Zij op de krakkemikkige fiets van ons Lynn, ik op mijn handbike. Dat alleen al was ‘nieuw’ voor haar. We parkeerden de fietsen voor de hal en bij het openen van de zware entreedeur merkte ze op dat deze voor mij best lastig was. We desinfecteerden onze handen en registreerden onze namen op de lijst in de hal. De andere recreanten hadden koffiepauze en zaten boven in de kantine, want ja, dat is gelukkig weer toegestaan. Er gaat niets boven een lekker bakje koffie! Dat gaf ons de tijd om mijn sportrolstoel van stal te halen en alvast wat in te slaan.

Het gevoel voor badminton zit duidelijk in de familie, want Floor sloeg ‘gewoon’ alle shuttles terug met haar ‘camping-badminton-ervaring. ????

Het ging zo goed dat ze, nadat ik haar aan de spelers had voorgesteld, mee kon doen met de verschillende partijtjes. Op haar blote voeten. ???? Blijkbaar lijken we op elkaar, want ze dachten in eerste instantie dat het mijn zus was. Het ‘van Hooijdonk’ trekje is dan ook niet te missen. ???? Na een gezellig en sportief uurtje waren we oververhit en volledig afgepeigerd. De fysio had ik afgezegd, dat zou een beetje teveel van het goede zijn. We fietsten op ons gemak terug naar huis en genoten in de tuin van een welverdiend kopje koffie, voordat ze door manlief werd opgehaald.

Veldhuis & Kemper

Coronaproof, kleinschalig en intiem.

Afgelopen zomer waren alle optredens bij het prachtige openluchttheater Caprera met een jaar uitgesteld, maar afgelopen maand werd alles zelfs gecanceld. Zo jammer, daar gingen onze meidenavondjes ‘Veldhuis & Kemper’ en de ‘Edwin Evers band’. Toch kregen we een soort herkansing. In de voorverkoop konden wij (maximaal twee) kaartjes kopen voor een aangepaste versie van de gemiste voorstelling van het heren duo uit Bloemendaal. Dat lieten Peet en ik natuurlijk niet aan onze neus voorbij gaan en boekten we een ‘rolstoelplaats met één begeleider’. Toen we een dag later via de reguliere kaartverkoop tickets wilden bijkopen voor de buufjes, hadden we pech. We visten net achter het net. Uitverkocht. ????

Tussenprogramma; Zonder Meer.

Gekleed in het oranje kwam Petra mij ophalen en gezellig keuvelend fietsten we naar Bloemendaal. Aangekomen bij het theater zette Peet haar fiets vast aan een hek en ging ik met de handbike richting de entree. De tickets werden gescand, mijn bike koppelde ik af en mocht deze aan de zijkant van de kassa stallen. Vervolgens werden we opgehaald door één van de begeleiders die ons via de artiesteningang naar het theater bracht. Het mag gezegd worden dat het in Caprera fantastisch geregeld is voor mensen met een beperking. Echt, heel fijn. Ik zette de rolstoel aan de zijkant en terwijl ik langs de tribune hupste, hoorde ik een dame roepen ‘Oh wat zie je er leuk uit! Wat een geweldige matchende stokken heb je bij je zebra-jurk. Heb je bij alle outfits bijpassende krukken?‘ De dame in kwestie had duidelijk oog voor detail. ???? Het blijft grappig hoe mensen hierop reageren.

We kregen een mooi plaatsje in het midden van de eerste rij. Jaja, elk nadeel heb zijn voordeel!

Alle plekken waren netjes afgezet met spatschermen en het maximum aantal plaatsen was beperkt tot tweehonderdvijftig. Ik legde het rolstoelkussen op de houten bank en ging zitten. Aangezien de bar boven is en ik niets kan dragen, was het aan Peet om een drankje en wat lekkers te verzorgen. Ze liet zich verleiden tot een flesje seizoen-wijn (want veel lekkerder dan de huiswijn ????) en zo genoten we een dik uur van Remco en Richard met hun corona-anekdotes en liedjes begeleid op de vleugel is hun puurste vorm. Moest zelfs een paar keer bijna een traantje wegpinken. Wat zijn ze goed!  ‘Luchtig, indringend én komisch’ en dat was het zeker. Dichterbij dan ooit, zonder opsmuk, weinig toeters, nauwelijks bellen, maar zonder meer Veldhuis & Kemper!

Na de voorstelling gingen we backstage richting de uitgang en bij het artiesten-honk zagen we de heren zitten. Remco kwam op ons af lopen en vroeg of we van de show genoten hadden. Na een volmondig ja kletsten we nog wat en staken we de nodige veren in hun reet. Ik had graag een foto voor het blog gemaakt, maar kreeg van Peet een por in mijn zij en een teken dat vooral niet te doen. We zijn geen groupies meer, haha. ???? We waren precies op tijd thuis voor de EK wedstrijd van Oranje tegen Oostenrijk, die ‘we’ met 2 – 0 wisten te winnen. Onze avond kon niet meer stuk! ⚽️

Corona

Heel Nederland gaat weer open en huize Moerkerk gaat op slot. ????

Tot nu toe waren we de dans ontsprongen, maar precies op de valreep, tussen de twee vaccinaties door, wist Corona ons gezin te raken. Vrijdagochtend kwam ik terug van een koffiedate met Lonneke en Karin (gelukkig buiten! ????) toen Lynn zich afvroeg of ze een zelftest moest doen. Ze was wat snotterig en twijfelde blijkbaar of het slechts een verkoudheidje was, al was ze die week al eerder negatief getest. De pot pindakaas ging open, als ze niets zou ruiken, zouden we een thuistest doen. ‘Sh*t, ik ruik niks‘, zei ze.

De zelftester ging open en dochterlief las de instructies.

De lettertjes waren zo klein dat ik, zelfs met mijn leesbrilletje, niet mee kon lezen. ???? Plaatjes kijken kon ik wel. Alles werd klaargelegd en de wattenstaaf ging ruim twee centimeter haar neus in, ze draaide het stokje vier keer in vijftien seconden en herhaalde het aan de andere kant. Het staafje ging in een buisje met testvloeistof, paar keer draaien en knijpen, staafje eruit, dispenserdopje erop en vier druppels op het testvlak. Het is hetzelfde idee als bij een zwangerschapstest. Er verscheen direct een streepje bij de C (van controle) en T (van test). O jee! ???? Toch moesten we, tegen beter weten in, vijftien minuten wachten op de uitslag. Er veranderde niets, de streepjes waren overduidelijk. Positief. Mijn zwangerschapstest was in die tijd ook overduidelijk met rode strepen, positief, maar wij waren in de gloria. Nu geen blijdschap, maar een klein traantje. Ze baalde.

Op naar de teststraat in de Waardepolder, waar we een sneltest zouden laten doen.

Terwijl Rutte die avond in een persconferentie laat weten dat het goed gaat met Nederland en er vanaf 26 juni meer mogelijk is…

De eerste volle dag in quarantaine zit erop en het is saai.

Geluk

Geluk is geen kathedraal,

misschien een klein kapelletje.

Geen kermis luid en kolossaal,

misschien een carrouselletje.

Geluk is geen zomer van smetteloos blauw,

maar nu en dan een zonnetje.

Geluk dat is geen zeppelin,

‘t is hooguit ‘n ballonnetje.

Toon Hermans