Selecteer een pagina

Zelfs in het ziekenhuis voel je de zondag.

Er loopt aanzienlijk minder personeel rond en de meeste artsen zijn vrij.

Een rustdag dus.

Ook voor mij.

Ik heb redelijk geslapen, maar voel me toch uitgeput.

Hoe moe kan een mens zijn van het niets doen?

Ja, ik weet dat mijn lichaam hard aan het werk is om de wond te herstellen.

Maar verder is er geen tot weinig energie over voor andere dingen.

Na het wassen val ik dan ook in slaap.

Zo ken ik mezelf niet…

Een verdwaalde zaalarts komt even poolshoogte nemen.

Als ik vertel dat ik gek word van de fantoompijn, zegt ze dat het maandag besproken zal worden.

Ook de pijnpoli checkt hoe het gaat, maar gaat vandaag geen wijziging aanbrengen aan de medicatie.

Het is een soort van spek en bonen dag.

Zondag telt gewoon niet echt mee.

Een lichtpuntje van mijn dag, is het bezoekuur.

En ondanks dat het heel fijn is en het mij energie geeft, kost het mij ook veel energie.

Ik heb mijn dag niet vandaag, dat voel ik.

Zodra de visite mijn kamer verlaat vloeien de tranen rijkelijk.

Ach het is zondag.

De dag dat alles mag.