Het is zaterdag dus rustig in huize Heliomare. Ik heb heerlijk geslapen tot negen uur en kreeg like usual een ontbijtje op bed. Daarna wassen en de boel weer een beetje fatsoeneren, als je begrijpt wat ik bedoel…????

Daar voel ik me toch echt een stuk beter door. Ik blijf een ijdele vrouw natuurlijk, daar is niets aan veranderd.

Om elf uur zat ik in mijn rolstoel en kon ik mijn tandenpoetsen en haren kammen. Daarna een bakje koffie gedronken in de huiskamer en mijn visite (Inge) opgewacht. We hebben eerst even bijgekletst en daarna heeft ze mij een lymfklier drainage gegeven en een heerlijk ontspannen rug-, been- en arm massage. Ik kan niet anders zeggen dan dat het heerlijk was. Ik was totaly zen! ????????

Net toen ik een boekje zat te lezen kwam Sven langs met een vriend. Vanavond viert Sven met een aantal gasten zijn 18de verjaardag.

Ik weet nog als de dag van gisteren, dat ik precies 18 jaar geleden in het ziekenhuis werd opgenomen met zwangerschapsvergiftiging.

Een dag later op 25 november is mijn oogappeltje (o, dit vindt hij niet leuk ????) geboren. Oh…ik zou die tijd dat de kids klein waren zo over doen, echt.

Helaas kan ik nog niet naar huis om zijn verjaardag thuis te vieren, hoe graag ik dat ook zou willen. We verplaatsen het feestje gewoon naar hier in Heliomare. We maken er wel wat van!

Frank kwam in de middag ook nog even aanwaaien en toen hij net weg was kwamen Jorn en mams bij mij op visite. Gezellig!

Mij word vaak gevraagd of ik mijzelf niet verveel. Klinkt gek, maar ik kom bijna tijd te kort. Ja ik krijg (heel) veel visite, maar buiten dat ben ik druk met niets.????

Buiten de weekenden om heb ik per dag wel een paar therapieën en activiteiten zoals; rolstoel-les voor beginners, fysiotherapie, maatschappelijk werk, ochtend gymnastiek, gesprek met de diëtiste en ergotherapie. Naar mate ik meer kan en mag zal het programma uitbreiden. Ik kan niet wachten!

Even iets anders. Ik plaats soms foto’s op mijn blog, waar mijn handicap duidelijk zichtbaar is. Zelf vind ik het best heel confronterend om te zien, maar het is de nieuwe Ilse 2.0. Ik moet daar aan wennen, sterker nog ik moet het gaan accepteren. Dat is wat het is. Ik kan me zo voorstellen dat het voor jullie, mijn blog lezers, ook heftig is om te zien. Zullen we er samen langzaam aan wennen en het beetje bij beetje gaan accepteren?

Het compliment van de dag is: ‘Het lukt je!’ ????