Het is weekend.

Ook hier in Wijk aan Zee gebeurt er weinig.

Vandaag geen therapieën.

Vandaag geen therapeuten en gesprekken aan mijn bed.

Gelukkig wel veel visite, familie en vriendinnen.

Dat is toch mijn hoogtepunt van deze zaterdag.

Frank kwam al vroeg en kon mooie zien hoe ik met behulp van de verpleegkundige uit bed kwam en in de rolstoel ging zitten. We hebben samen een wandelingetje gemaakt door de gangen en de huiskamer. Ik heb zelfs even ‘eigen handig’ mijn rolstoel voortbewogen. Yes! Weer iets nieuws gedaan.

In de middag met pa en Jorn mocht ik weer even mijn bed uit. Deze keer waren zij getuigen van het feit dat ik toch echt vooruitgang boek.

Maar ja…het zijn hele kleine stapjes. Ik zou zo graag grotere stappen willen zetten. In mijn hoofd kan ik alles aan, maar mijn lijf werkt nog niet mee. De wond moet eerst herstellen en dat duurt nog een paar weken. Daar kan ik niet omheen. ‘Ils accepteer het nou’, zeg ik vaak tegen mezelf. Oké…pas op de plaats, zucht, kleine stapjes. We hebben alle tijd.

Heliomare is geen ziekenhuis, je komt hier om te revalideren. Ik draag dus ook makkelijk zittende kleding ipv een nachthemd.

Dat wil dus zeggen dat ik niet onder de dekens lig.

Dat aanzicht is best confronterend. Voor mij, maar zeker ook voor de visite. Mijn zorg is dan ook of zij het aankunnen mij zo te zien. Maar eigenlijk moet ik naar mezelf kijken of ik het aankan en wil dat ze mij zo zien. Dus ja, dat is een dingetje. Ik heb maar 1 been. De andere is weg, komt nooit meer terug en groeit nooit meer aan. Dit is Ilse 2.0.

Ik zal het gaande de revalidatie moeten gaan accepteren. Maar uiteraard geldt dat ook voor de mensen om mij heen. Een ding is zeker en heb ik al vaker gezegd, ik blijf Ilse, daar veranderd niets aan.