Elke dag probeer ik iets te ondernemen, of het nu een wandelingetje met Leggy is, een uurtje badmintonnen????, stukje handbiken, training bij de fysio of een drankje doen met een vriendinnetje. Dat wil ook zeggen dat ik de rest van de dag thuis afwisselend zit, lig, sta en loop en dat blijft voor mij lastig. In mijn hoofd kan ik alles. Ik wil ook alles. Alles wat ik voorheen ook deed. Maar mijn lijf trekt dat niet en heeft meer rust nodig. Dat is heel frustrerend. Alleen maar ‘zijn’, moet je leren. Accepteren dat het is zoals het is. Maar f*ck, wat is dat moeilijk! Wat voel ik me dan alleen en nutteloos en dat maakt mij dan weer verdrietig. ???? Soms hebben we thuis wat onenigheid over alles wat ik allemaal wil en doe. De Ride for the Roses????♀️????, mijn 50ste verjaardagsfeestje waar ik de hele avond heerlijk gedanst heb ????????, de Bourgondische fietstocht ????♀️???? met mijn buufjes… allemaal super leuke dingen waar ik energie van krijg, mij sterk voel en straal. Dat ik daar de hele week erna de prijs voor betaal, dat zien ze natuurlijk alleen hier thuis. Mijn gezin ziet de pijn op mijn gezicht en weet dat ik daardoor dagen slecht slaap. En ja, indirect hebben zij daar natuurlijk last van. Dat snap ik ook en dat vind ik vervelend. Ja, ik moet zeker leren doseren en ik ben echt op zoek naar balans en een stukje zingeving, maar ik heb nog geen idee waar ik dat kan vinden….????
Gisteren lag het patiëntenportaal van het LUMC plat, dus heb ik vandaag de vier vragenlijsten ingevuld die de Pijnpoli voor mij klaargezet had. Er werden algemene vragen gesteld, vragen over de behandelingen en operaties, vragen gericht op de fysieke pijn, maar ook vragen over wat pijn met je doet. Wat je gemoedstoestand is en wat je verwacht van de pijnpoli. Het wachten nu is op een oproep van het LUMC om het gesprek met de arts aan te gaan. Wonderen verwacht ik niet, maar het zou heel fijn zijn als ze de klachten sterk kunnen verminderen, waardoor ik ook weer een beetje verder kan. ????????
Om de bloemen te kunnen verzorgen en de vuilniszak buiten in de container te gooien, had ik mijn prothese aangedaan. Terwijl ik buiten liep kwam Jorn op de motor aanrijden. Gezellig! We hebben samen met Sven geluncht en zijn daarna met de auto bij Kraantje Lek, waar Lynn aan het werk was, een drankje gaan drinken. Ik had mijn been aan en mijn kussen meegenomen, zodat we lekker even buiten konden zitten. Nou ja, echt lekker zit ik niet met Leggy, maar ik voel me dan in elk geval net iets completer. Bij het weggaan sprak een vrouw mij aan en zei ‘fijn dat het bestaat he?!’ en wees naar mijn kunstbeen. Ja, dat is het ook. Ondanks dat ik het heel beperkt kan dragen, ben ik toch heel blij met mijn prothese. Toen broerlief weer vertrokken was, heb ik een rust momentje gepakt en heb ik ondertussen met ons Inge telefonisch bijgekletst. Twee vliegen in één klap! ???? Om het eten voor te bereiden had ik nog één keer mijn been aangedaan, omdat ik dan twee handen vrij heb en dat is best handig in de keuken. ???? Toch voelde ik al snel de energie weglopen, het teken dat het genoeg was voor vandaag. Fijn dat de kids het op zo’n moment zonder problemen van mij overnemen. ❤️
Uit het boek ‘Ilse 50 jaar’ ????
In elke dag zit een klein feestje!✨