Soms word ik echt gek. De ene hobbel is nauwelijks genomen of de volgende dient zich alweer aan. Om hopeloos van te worden. ????Vrijdag was Lonneke gezellig op de koffie, ook om even uit te huilen, toen de telefoon ging. Het bleek de arbeidsdeskundige van het UWV. Na een korte introductie vertelde ze dat zij (over mijn dossier) twee toch wel verschillende adviezen inzake belastbaarheid had ontvangen. Één van de bedrijfsarts die mij al vijf jaar kent, volgt en spreekt en één van de UWV-arts die mij totaal niet kent, mijn dossier amper heeft bestudeerd en mij slechts een klein uurtje vragen had gesteld. Omdat de zaak loopt kan en wil ik niet in detail treden, maar ik kan je wel vertellen dat ik tijdens het telefoongesprek ontzettend boos en verdrietig werd, ik voelde mij totaal niet gehoord en begrepen en de tranen stroomden alweer over mijn wangen.???? We hebben het gesprek wegens deze omstandigheden gestaakt en afgesproken maandag aanstaande weer met elkaar verder te praten. De arbeidsdeskundige heeft nog wat aanvullende informatie nodig alvorens zij een uitspraak kan doen en ze vertelde dat we ten alle tijden ‘bezwaar’ mogen aantekenen. Zien ze dan niet, dat ik al genoeg voor mijn kiezen heb gehad? Dat ik wil dat de dingen lopen zoals ze zouden horen te lopen? Ik ben moe en verdrietig van de strijd die wij overal moeten leveren. Hé ik heb hier ook niet voor gekozen! Mijn energie heb ik keihard nodig om ‘gewoon’ mijn dagelijkse leven te kunnen leiden. Nou ja, wordt vervolgd dus. We zien het wel weer, er zit niets anders op dan het gesprek maandag maar weer aan te gaan.

Fijn dat Lon er was om mij op te vangen. We zijn naar buiten gegaan om even een luchtje te scheppen, de hond uit te laten en mijn rolstoel te testen. Een luisterend oor doet wonderen.

In de namiddag waren we uitgenodigd bij Petra & Peter voor een borrel en een hapje. Het was gezellig en een mooie afleiding op deze vrijdag. ????

Gisterenochtend had ik ook nog uitgebreid gesproken met de revalidatiearts over mijn val, mijn dip, de rugpijn en hoe daar mee om te gaan. Buiten het slikken van voldoende pijnstilling, was in beweging blijven ook één van de tips. Dus vanochtend, na het ontbijt, ben ik maar weer eens een rondje gaan lopen met mijn prothese aan. Heel erg rustig, heel erg bewust van elke stap en heel geconcentreerd liep ik een rondje door de buurt. Dat was fijn. In de middag, toen de mannen bij Kinheim waren, zijn Lynn en ik naar de Albert Hein geweest. Ik ging voor het eerst in mijn rolstoel, na ruim een jaar, voor het eerst naar de supermarkt. Heel eng en heel spannend. Bij het oversteken van het spoor richting de Westgracht ging natuurlijk de bel ????, er kwam een trein aan. Lynn duwde mij al rennend richting de slagboom die al naar beneden kwam. Pfff… bewaar dan maar eens je rust, zittend in je rolstoel.???? Gelukkig kwamen we veilig aan de overkant, ben ik in de AH bijna geen bekenden tegen gekomen en konden we dus rustig boodschapjes doen.

Wat ik niet snap van mezelf is dat ik mij schaam voor hoe ik eruit zie. ???? Terwijl ik er natuurlijk niets aan kan doen dat ik mijn rechterbeen mis. Hier moet ik toch werk van maken, want het belemmert mij. Goed, iets voor mijn to do lijstje! Nu eerst maar weer relaxen en bijkomen van de inspanningen en indrukken. Morgen zien we wel weer verder.

Uit een doosje vol kracht:????

Schaam je nooit voor een litteken. Het is simpelweg een teken dat je sterker was dan wat jou pijn probeerde te doen.✨