Hi I AM A (Ilse Antoinetta Maria Anna ????) Vlogger in wording! ????

Even voor de lezers en digibeten onder ons die niet weten wat het verschil is tussen vloggen en bloggen. Helemaal niet erg, want het heet niet voor niks moderne, nieuwe of digitale media. Goed, bloggers (dat ben ik) schrijven vooral teksten met één of meerdere foto’s ter ondersteuning en vloggers maken videobeelden van zichzelf waarin zij hun ‘ding’ – verhaal, product, ervaring – delen. Bij een vlog moet het bewegend beeldmateriaal snel, kort en meteen pakkend zijn, anders zijn de volgers alweer tien kliks bij jouw post verwijderd. Een blog kun je zolang maken als je wilt, al zullen bloglezers vast ook (te lange) teksten scannen. Zolang als je je volgers weet te boeien is het goed en komen ze graag bij je terug. Ik volg op mijn beurt ook ‘collega’ eenbenige, leuk te zien hoe zij in het leven staan. ???? Herkenbaar ook. Schrijven kost veel tijd, nu ben ik heel benieuwd hoe snel ik een vlog in elkaar geflanst heb.

Vloggen? Wie? Ik? ????

Op mijn 53ste verjaardag kreeg ik van mijn familie een cadeaubon voor een vlogworkshop. Zij weten als geen ander dat ik altijd open sta om nieuwe dingen te leren. Zo kreeg ik eerder een clinic parabadminton van niemand minder dan paralympisch coach Ilse van de Burgwal cadeau en een jaar later een workshop Storytelling van innerlijke ontdekkingsreiziger Saakje Bakker. Hoe moesten zij dit overtreffen? Precies. Met een hippe vlogworkshop. Vloggen? Ik? Ach, van proberen kun je leren, dus kom maar op! De dag voorafgaand aan de workshop had ik een soort intake gesprek met Laerke Nissen van Video Essentie om mijn wensen af te stemmen. De vraag was; wat is je doel van de video’s, oftewel wat wil je met het vloggen bereiken. Goeie, want daar had ik natuurlijk al wel een beetje over nagedacht, maar concreet had ik het nog niet in beeld. Kijk, ik heb geen onderneming die ik in de markt wil zetten of een product om te verkopen. Nee, ik schrijf (blog) over mijn leven als eenbenige met al het gedoe wat daarbij hoort en meer in de hoop mensen te kunnen inspireren. Een groter bereik zou leuk zijn.

Parkeren is een vak. Geen twee vakken. #Darum

Afgelopen dinsdag was het dan zover. Met de rolstoel achterin en een tas vol verschillende outfits reed ik naar Amsterdam, waar de studio van Video Essentie is gehuisvest. Ik had geluk, want precies de dag ervoor was mijn parkeervergunning voor gehandicapte bezoekers goedgekeurd. Even voor de mindervaliden onder ons; je kunt dus een aanvraag doen voor een ♿bezoekerskaart, waarmee je in Amsterdam gratis kunt parkeren. Gratis? Yep, gratis en voor niks! Dit heb ik overigens niet zelf bedacht hoor, deze tip kreeg ik van mijn tafeltennis rolmaatje. Heel fijn en handig! Een paar jaar geleden, toen ik hier totaal geen weet van had, had ik dus een vette boete te pakken, omdat ik alleen mijn eigen invalidekaart achter het raam had liggen. Dat vond ik zóóó stom! ???? Maar… ben blij dat ik het nu weet! Goed, dat terzijde.

Hoe meer ik leer, hoe meer ik weet. Hoe meer ik weet, des te meer ik vergeet. Waarom zou ik dan leren? ????

Eenmaal geparkeerd voor de deur, appte ik Laerke dat ik er was. Binnen no time stond ze buiten om mij met al mijn zooi te helpen. Wat bleek, haar ruimte was boven en er was geen lift. Gelukkig was er wel een goede trapleuning, zodat ik de spannende open trap naar boven kon springen. Arme Laerke, zij mocht de zware rolstoel en tas naar boven sjouwen. Aangekomen in haar studio, deed ik mijn jas uit en kreeg ik een kopje thee aangeboden. Na een kletspraatje, voordat we aan de slag zouden gaan, moest ik eerst nog even naar het toilet. Wat denk je?

Juist, deze was…beneden. Kak! ????

Na de nodige trapbeweging gingen we aan de bak. De camera’s, de lampen en het decor werden geïnstalleerd en ik mocht plaats nemen in de rolstoel en kreeg een microfoontje opgespeld. We begonnen met het opnemen van twee filmpjes, waarin ik het (afscheids)gedicht aan mijn been voorlees. Eerlijkheidshalve moet ik erbij vermelden dat de tekst op de autocue meedraaide en dat was maar goed ook, want ik raakte behoorlijk geëmotioneerd. Dat had ik eigenlijk helemaal niet verwacht vier jaar na dato, maar aan de andere kant ben ik op het moment redelijk labiel, dus ja, ook weer wel. Tussen de gedichten door stelde Laerke verschillende vragen, om zo wat meer van het verhaal op beeld te krijgen.

Als een film succes heeft is het handel. Als het een flop wordt is het kunst! ????

Voor het grote doek wilde ik zonder ondersteuning (want dat vond ik stoerder) op mijn ene been staan voor het opnemen van verschillende quotes en levenslessen. Af en toe wat op en neer springend om niet onderuit te gaan. Daar kan ik echt wel om lachen hoor, maar toch blijft het ook confronterend mezelf op beeld te zien. Ik mis mijn rechterbeen enorm. In alles. Wennen zal het nooit. En of ik stevig in mijn schoen(en) sta? Nee, helemaal in deze periode niet. Ik ben onzeker en in alles wat ik doe opzoek naar balans. En dan ben ik ook nog een Weegschaal. ???? Balans is de sleutel tot het leven, toch? Of ik die ooit ga vinden…? Misschien moet ik daar eens een vlog over maken. ????

Daarna was het mijn beurt en werden er tips en trics gegeven voor het maken van een vlog of reel met mijn eigen IPhone. Voor de duidelijkheid; reels op Insta zijn vermakelijke, meeslepende video’s waarin je op creatieve wijze je verhaal kunt vertellen. Het huiswerk wat ik heb gekregen voor deze week is het maken van een vlog, waarin ik mijn nieuwe (deze) blogpost aankondig. Zaterdag ga ik puzzelen en kijken of het lukt. Mocht je het op Insta voorbij zien komen, weet dan dat het mijn eerste poging is, dus oordeel niet te hard! ???? In een middag tijd, ben ik zeker wijzer geworden, met dank aan de familie die dit mogelijk heeft gemaakt. Ik vond het super leuk en hoop uiteindelijk elk nieuwe blog met een vlog onder de aandacht te brengen. En nee, ik word geen vlogger en zal geen dure apparatuur aanschaffen om professionele video’s te maken. Ik blijf lekker schrijven en houd het gewoon bij huis, tuin en keuken filmpjes, tenzij… ????

Houtfestival

Houtfestival Haarlem; een mooi event voor jong & oud in deze prachtige stad was op zoek naar vrijwilligers voor de communicatie.

Een festival met muziek uit alle windstreken van de wereld, met aanstormend talent, theater voor jong & oud, beeldende kunst en een mooie variatie aan foodtrucks. Mijn interesse was gewekt, want één van mijn doelen voor dit jaar is iets nieuws doen, wat niets met kanker of mijn beperking te maken heeft. Nu neem ik mijn handicap weliswaar altijd mee en is toegankelijkheid daarbij ongevraagd een issue, maar dat is in dit geval een fijne bijkomstigheid. Uiteraard zou ik ook kunnen helpen bij de toegankelijkheid van dit evenement. Een bijdrage leveren aan een ‘muzikale culturele ontdekkingstocht’, ondanks dat ik nul verstand heb van concerten, klinkt toch als muziek in de oren?

Waarom binnen je comfortzone blijven, als daarbuiten veel meer te beleven valt. Loesje

In het kader van persoonlijke ontwikkeling en nieuwe dingen leren, had ik in december de eerste contacten al gelegd. Mijn motto in deze; Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan! ???? Zo ging ik vol goede moed naar de eerste bijeenkomst van het communicatieteam van het Houtfestival in de Greiner. Een oude huishoudschool dat inmiddels dient als broedplaats voor creatieve en maatschappelijke ondernemers. Gelegen in de Haarlemse Rozenprieel, hemelsbreed slechts een kleine twee kilometer bij mij vandaan. Omdat mijn handbike er op dat moment de brui aan gaf (natuurlijk ????), moest ik wel met de auto. Niet wetende dat parkeren in die buurt een drama is.

Na rondjes dolen, keren en zoeken, had ik eindelijk een plekje gevonden, tussen twee paaltjes…en dat ging maar net goed.

Stom, maar ik had de rolstoel niet mee genomen, omdat ik ervanuit was gegaan dat er wel ergens een invalideparkeerplaats zou zijn. Fout gedacht. Op krukken hupste ik richting de oude school. Het was donker en stil op straat. De deur aan de voorkant ging moeizaam open en er was een pittige drempel. Eh, dit was niet echt rolstoelvriendelijk. Waarschijnlijk had ik de verkeerde ingang. ???? Afijn en door. Ik hupste verder het gebouw in, maar hoorde of zag niemand die mij op sleeptouw kon nemen. We hadden wel over de aanwezigheid van een lift gesproken, dus ik wist dat ik naar boven moest, maar welke verdieping… geen idee. Op de eerste etage stapte ik uit en ging ik op verkenning. Nog altijd niemand te zien. Ik ging op het licht af en ja hoor, eindelijk door de klapdeuren – waar ik bijna klem bleef zitten –  hoorde ik stemmen. Ik had het lokaal en de groep gevonden. Zucht.

Bam, ik liep keihard tegen mijn eigen grens aan.

We stelden onszelf aan elkaar voor, kregen koffie en thee aangeboden en namen plaats rondom een grote tafel. De bureaustoel waar ik op zat, was voor mij niet geschikt, want binnen no-time kon ik niet meer rechtop zitten en zat ik op mijn linker bil hangend naar links. Mijn kussen had ik in de auto laten liggen, omdat ik te ver moest lopen en dat met een kussen onder mijn arm, was niet handig. We deden een introductie rondje en al snel bleek dat de meesten elkaar al kenden vanuit vorige edities. Naast – voor mij – veel nieuwe informatie, vlogen de verhalen, anekdotes, taken en opdrachten over tafel, terwijl ik langzaam steeds stiller werd. De (fantoom)pijn van het zitten moest ik verbijten en de energie stroomde weg.

Tja, ik weet het, ik ben natuurlijk niet voor niks afgekeurd.

Al zou ik het dolgraag willen ontkennen, ik heb nu eenmaal – vooral in de avonden – beperkte energie, een gelimiteerde sta- en zitfunctie en een redelijk korte spanningsboog. Kortom, ik heb fysieke en mentale grenzen waar ik rekening mee moet houden. Het gaat hier over de balans (daar is ie weer!) belasting en belastbaarheid en daar moet ik dus een modus in vinden. En laat dat nou net mijn valkuil zijn. Het klinkt gek, maar voor mij was het goed dat ik voelde wat ik voelde. Dit is voor mij de beste manier om te ervaren dat ik naar mijn lijf moet luisteren en mijn grenzen moet bewaken. In plaats van alles meteen naar me toe trekken, hield ik me op de achtergrond bij het verdelen van de taken. Totaal gebroken keerde ik huiswaarts, waar ik languit op de bank ging.

Iedere grens die je durft te blijven stellen, brengt jou dichterbij jezelf. Ingspire

In een mail heb ik kenbaar gemaakt, waar ik mee te dealen heb en aangegeven dat ik ter ondersteuning van de socials en de website zonder keiharde deadlines het beste functioneer. Geen druk, geen stress en vooral geen lange vergaderingen in de avonduurtjes. Elk hulp groot en klein is voor hen welkom, dus ik doe wat ik aankan en dan groei ik vast vanzelf in het muzikale event. En ja, ik heb geleerd. De tweede vergadering ben ik toch op de fiets gegaan, die het gelukkig weer even deed, zo hoefde ik geen uren te zoeken naar een parkeerplekje (al was er nu natuurlijk wel een plekje vrij voor de deur ????) en had ik mijn eigen stoel en kussen mee. En, na afloop linea recta naar huis, omdat ik niet meer kon zitten en de energie op was. Ik leer het wel! Echt! Ooit… ????

Spreuk van de dag

Neem de regie
in eigen handen
Spaar momentjes
groot en klein
Leef bewust
het duurt maar even
en jij bent het waard
gelukkig te zijn.
Bijmar