Selecteer een pagina

Er zijn tien dingen die mijn lijf gewoon niet aankan. Negen daarvan hebben te maken met (vroeg) opstaan. ????

Ai, gisteren werd ik wakker met enorme pijn in mijn rug en deze ochtend kon ik niet om de fantoompijn heen. Gadverdamme. ???? Het speelde al een paar dagen op de achtergrond, maar nu was het vreselijk heftig en ik had geen idee hoe ik het kon verminderen. Ik begon te draaien, rek- & strekoefeningen te doen op bed en nam allerlei verschillende houdingen aan om mijn rug te ontspannen en de fantoomkramp uit mijn afwezige been te krijgen. Op mijn buik, op mijn linkerzijde, rollen over mijn onderrug, masseren, staan, zitten…niets hielp. Uiteindelijk ben ik toch mijn bed uitgekomen en onder een warme douche gaan staan. Langzaam maar zeker werd het ‘stramme lijf’ wakker, kon ik weer een beetje bewegen en trok de fantoompijn weg. De fysiotraining in de ochtend zorgde ervoor dat ik de dag weer redelijk soepeltjes inging.

Beachclub Strand 21

Weet je wat ik nodig heb? Vitamine Zee.

Op de eerste vakantiedag van mijn lieve vriendinnetje Lonneke had ik een lunchafspraak met haar. We zouden van deze, voor haar moeilijke dag, een lichtpuntje maken. Ondanks dat er een dik dreigend wolkendek hing en we (mijn ????) buienradar geraadpleegd hadden, durfden we het aan en vertrokken we op de fiets richting het strand. Ik had een jasje in mijn rolstoeltas zitten, maar bedacht later dat het handig zou zijn om mijn regenjack op dit soort dagen mee te nemen. Maar ja, dat ik bedenk altijd pas als ik al onderweg ben. Ach, dat is de goden verzoeken, toch? Ik fietste dan wel stoer met korte mouwen, maar stiekem had ik het best wel een beetje koud. We waren onderweg naar strandtentnummer 16 omdat die, volgens internet, rolstoelvriendelijk zou zijn, maar belandden uiteindelijk bij nummer 21. Simpelweg omdat deze dichterbij was en we het fietsen in de storm een beetje zat waren.

Achter het dikste wolkendek schijnt de zon. Letterlijk.????

De strandafgang zag er voor mij begaanbaar uit, dus rolde ik met mijn handbike naar beneden. Aan de achterkant van het restaurant koppelde ik mijn bike af en ging ik samen met Lon het terras op. Het was een hele mooie moderne strandtent met een gezellig terras. De wind was wat frisjes dus ik deed, terwijl we aan een koffietje en theetje zaten, mijn leren jackje aan. Maar zoals wij gehoopt hadden, kwam de zon achter het dikke wolkendek (vandaar de spreuk) vandaan en werd het warmer en warmer. De jas kon weer uit en de zonnebril op. Heerlijk! ????

Eigenlijk wilde ik dolgraag het strand even op. Puur om te ervaren hoe het voelt om weer eens dicht bij de zee te staan. Dus na een lekker broodje en een toiletbezoek, wat hier overigens prima te doen was met prothese, liepen we het strand op. Vanuit het terras leek het alsof er een lang verhard pad over het strand richting de zee ging, maar dat bleek tegen te vallen. Het pad was slechts twee meter lang. ???? Nu kon ik allerlei redenen bedenken om niet het strand op te gaan; te zwaar, te moeilijk, te veel gedoe, te pijnlijk, dus deed ik het. ???? Met Lon als ‘rots in de branding’ naast mij, die mij zou opvangen (of in elk geval een poging zou doen), als ik gestrekt zou gaan.

Mijn prothesevoet schepte zand en mijn krukken zakten diep weg.

Toch wist ik het water te bereiken, weliswaar met het zweet op mijn voorhoofd. De lucht was ziltig en de wind wapperde door onze haren. Een jong stel dat voorbij kwam lopen, vroegen we een foto te maken als bewijs voor deze prestatie. Maar toen moest ik nog terug naar boven. Pfff… dat viel wel even tegen. ???? Door het losse zand, de berg op met een been dat niet lekker meebeweegt. Ik kan je vertellen, dat was best zwaar. Het zag er vast hilarisch uit, omdat ik voor mijn gevoel het been echt mee moest slepen. De mensen op het terras hadden iets om naar te kijken, zal ik maar zeggen. Lachend keek ik achter mij, waar ik een soort trekspoor van mijn been en putjes van mijn stokken had achter gelaten. Toch was ik blij dat ik het gedaan had. Het was een kleine overwinning en zo kon ik weer een beetje trots op mezelf zijn. ???????? En o ja, ik kwam met een zandbak in mijn schoen thuis…

Shoppen

Uitnodiging voor de Stapel Sample Sale editie van Geisha. Summer items met scherpe prijzen!

Als je niet lekker in je lijf zit, kun je als vrouw zijnde maar één ding doen om het beter te maken. Right! Shoppen. En dat hebben Lynn en ik gedaan. We hadden ons weer ingeschreven voor de summersale van Geisha. Dus met de rolstoel achterin en een volle beurs gingen we naar Lijnden. Het werkt een beetje verslavend, haha, veel kopen voor weinig, maar met succes. Om half elf gingen we met lege handen naar binnen en anderhalf uur later, kwamen we met een overvolle tas weer naar buiten. We hebben tussen alle rekken gesnuffeld, de leukste dingen uitgezocht en zo goed en kwaad als het kon gepast. Weet wel dat er geen paskamers zijn hè! ????Gelukkig waren er alleen vrouwen en stond iedereen wel een keer in hun ondergoed. Oké, als je veel koopt is het eindbedrag toch altijd net iets hoger dan je eigenlijk zou willen, maar als bijna alle artikelen slechts een tientje (of twee) kosten, word je hebberig. Hebben we teveel gekocht? Vast. Zijn we blij. Ja. Dus missie geslaagd! ????

Cadeautje

Probeer het leven te zien als een cadeautje dat je iedere dag opnieuw uit mag pakken.

Nog net voor de vakantie losbarst en iedereen zijn plan trekt, ging ik met Mandy naar de kroeg om haar verjaardagscadeautje te geven; een drankje en een hapje. Op een dinsdag? Yep op een doordeweekse dinsdag! ???? Al voelde dat wel een beetje als weekend. Of vakantie. Om half vier hadden we afgesproken om op de fiets te stappen, maar het regende. Natuurlijk. De derde keer deze week. ???? ‘Buitje maar even afwachten‘, appte ik. Toen het lichter leek te worden, deed ik snel mijn prothese en regenjas (word wel wijzer) aan en sprong ik op de fiets. Mandy kwam voorrijden en samen gingen we naar het Wapen van Kennemerland. We hadden de Randweg nog maar net overgestoken, of het begon te stormen en te regenen. Ik had een déjà vu. Grrr…hebben wij weer. ????

Op de Vlaamse weg waren we al zeiknat. Toch een beetje jammer van Mandy (die net van de kapper kwam) haar nieuwe coupe.

Als verzopen katjes kwamen we aan. Onze mooie lokken waren totaal verregend. Lynn die in de bediening stond, kwam meteen naar buiten, hielp mij met de handbike en deed de deur voor ons open. Service hoor! Buiten op het terras zitten was geen optie, dus kregen we een plekje binnen in het café. De regenjas ging uit en er werd een stoel weggehaald, zodat ik met mijn rolstoel aan kon schuiven. We bestelden een verfrissend rosétje met een Hollandse bitterbal. Het feestje kon beginnen!  ????

Spreuk van de dag

Stilte zegt meer
dan we met onze oren
ooit kunnen horen
Ze weet te verbinden
als we geen woorden vinden
Soms is stilte voldoende
meer dan genoeg
Een antwoord
ook als
niemand iets vroeg
Jip