Het leven en de vakantie van een eenbenige gaat niet over rozen… ????

Eigenlijk gebeurt er van alles waar ik over wil schrijven, maar tijd te kort (en vakantie!) dus even een paar dingen in een notendop; Het prachtige oude hotel bestaat voor mij enkel en alleen uit obstakels; trapjes, treetjes, drempels, steile op-afgangen, grindpaden en scheve tegels. ???? Het belevingspad van Heliomare is er niets bij, nou, dan weet je het wel. Ons Lynn heeft de eerste nacht op de grond geslapen, omdat de spiralen van het bijzet bed in haar rug prikten. De dag erna kreeg ze op ons verzoek een nieuw matras. Er is een mooi klein binnenbad waar super oncharmante haarkapjes (badmutsen) verplicht zijn. Bewijs van ons zwemuurtje is derhalve ook vernietigd. ???? De invalidenparkeerplaats van het hotel wordt regelmatig gebruikt door personeel. De lift naast onze kamer is tijdelijk (?) buiten gebruik. ‘Out of order’. ⛔️ Super onhandig, omdat ik nu of veel trap moet lopen/ springen of ver moet omlopen/ hupsen om bij het restaurant of de poort naar het dorp te komen.

We verslijten de nodige badhanddoeken. De badkamervloer ligt er namelijk mee bedekt, zodat ik geen uitschuiver maak op de gladde vloer. Gelukkig hebben we onze eigen badmat meegenomen, zodat ik enigszins veilig onder de douche kan. Na een heerlijk ontbijt dacht ik slim te zijn om stiekem de personeelslift naar boven te nemen. Frank en Lynn gingen natuurlijk gewoon met de trap. Twee verdiepingen hoger stapte ik uit en ben ik verdwaald in het hotel. Bleek dat ik in een heel ander gebouw zat. De enige uitweg bestond uit onveilige trappen of terug naar ‘start’. ???? Ik koos overigens voor de laatste optie, waar de familie mij al (uit)lachend stond op te wachten.

Onze eerste volledige dag in Figline hebben we heerlijk bij zwembad gelegen.

Bij de receptie konden we bedjes en parasols reserveren en gingen we goed gemutst naar de overkant. Het zwembad ligt tegenover het hotel op, jawel, een hele steile heuvel. Godzijdank kun je daar met de auto komen, door letterlijk de straat over te steken en het weggetje omhoog te rijden. We parkeerden de auto op de nog lege parkeerplaats en liepen via een steil pad naar het zwembad. Pfff, best pittig. ???? We waren een van de eerste gasten en de badmeester kwam aangesneld. Vriendelijk vroeg hij of we tickets hadden. Nou en of! We kregen VIP plaatsen aan de kop van het zwembad, met werkelijk een prachtig uitzicht.

Het duurde niet lang of ik lag prinsheerlijk in het verfrissende water. Natuurlijk ben ik er pas in geplonsd nadat ik vooraf bedacht en bekeken had hoe ik erin, maar ook eruit zou moeten komen. Wetende dat mensen kijken, wilde ik het er soepel uit laten zien, wat overigens niet lukte, haha. Zwemmen is en blijft echt heel fijn. Vooral voor mijn rug en schouders, waar ik nu door overbelasting veel last van heb. Het water was precies goed van temperatuur. We nestelden ons op de zonnebedjes met een goed boek, een muziekje en een spelletje en genoten ieder op ons eigen manier van de rust. Even bijkomen van de lange reis. ????

In het water raakte ik aan de praat met een Nederlandse vrouw. Zij vond mij stoer. Ik haar vond haar dapper.

Bijzonder hoe soms gesprekken verlopen met een wildvreemde. Een dame die op de rand van het zwembad zat, reageerde op iets wat ik tegen Lynn zei, terwijl ik baantjes aan het trekken was. Ik bleef in het ondiepe hangen en er ontstond een gesprek. We kletsten wat over koetjes & kalfjes en al snel kwam de vraag, hoe ik mijn been verloren was. En of ik daar überhaupt wel over wilde praten. Ja hoor, geen probleem. Ze schrok toen ik mijn verhaal in het kort vertelde en zei meteen dat ze mij dapper en stoer vond. Omdat ik zo positief was, ‘gewoon’ aan het zwembad lag, vrolijk en open was en mijn ding deed. Oh ja, ze schatte mij half de veertig. Dat was een leuke extra opsteker! ☺️

Grappig, want toen zij mij haar verhaal vertelde, vond ik haar juist dapper en stoer. Net gescheiden en nu voor het eerst een week alleen op vakantie. Haar kinderen waren met haar ex op reis. Ze was met het vliegtuig en vervolgens met de trein naar Figline gekomen, waar het op dat moment goot van de regen. Bleek haar koffer ook nog in Nederland te staan. ???? Deze werd op een andere vlucht gezet, maar kon ze pas na twee dagen op de AirPort ophalen. En dan hier op de bestemming alles alleen uitvogelen. Alleen eten. Alleen op pad. Alles. Wat een uitdaging, ga er maar aan staan. Het zou niks voor mij zijn. Stoer, heel stoer!

Het restaurant van het zwembad lag nog hoger op de berg.

En we hadden honger, dus… De keuze was via een paar trappen naar boven te gaan of via een steil oplopend pad. We kozen voor de trap en Frank was mijn steunpilaar daar waar geen trapleuning hing. Maar… de salade smaakte verrukkelijk en het uitzicht was zo mogelijk nog mooier. Daarna genoten we weer van de zon en ben ik begonnen aan het boek ‘Casa Ibiza’, een literaire thriller van Linda van Rijn. Een aanrader. Elke keer als ik naar de wc moest, had ik wel hulp nodig. Het was te hoog, te steil, te gevaarlijk voor mij alleen. Ik vrees dan ook met grote vrezen dat mijn reisgezelschap na deze reis pas echt aan vakantie toe is. ????

Florence

Na een dag van rust hadden we wel weer zin om het mooie Toscane te ontdekken.

Met een gezellig muziekje aan gingen we op pad. Zonder echt plan. Gewoon kijken waar de weg ons zou brengen. Het is hier allemaal even mooi. Na drie uur toeren, kwamen we uiteindelijk uit in Florence. Nadat we een parkeerplekje hadden gevonden, haalden we de rolstoel uit de auto, voor Leggy was het te warm, en gingen we de stad in. Het was ruim vijfendertig graden en ook hier de straten schots & scheef en hobbelig. Zelf rollen was zwaar, bijna onmogelijk en mijn armenspieren verzuurden. Daarbij was ik ook nog mijn handschoentjes vergeten, waardoor de blaren zowat op mijn handen stonden van het remmen. Ik kon dus niet anders dan een beetje duw-hulp accepteren.

Op het drukke plein ‘Piazza del Duomo’ stond de prachtige indrukwekkende kathedraal, de Dom van Florence.

Zo mooi! We keken onze ogen uit. Het viel me trouwens op dat er weinig rolstoelers in het straatbeeld te zien waren. Hooguit een enkele scootmobiel. Op zo’n moment besef ik wel dat ik, op zo’n mensenmassa, een van de weinigen ben met een amputatie. Noem het vette pech. Vooral tussen alle wandelende toeristen bekroop me heel even een verdrietig gevoel. Het waarom? Maar daar is geen antwoord voor en van de andere kant was ik ook blij en dankbaar dat ik überhaupt nog een uitstapje als dit kan maken.

Ponte Vecchio.

Natuurlijk hebben we een kijkje genomen op de opvallendste en oudste brug in Florence, de Ponte Vecchio, letterlijk: de oude brug. De Ponte Vecchio stamt uit 1345 en staat bekend om de vele winkeltjes op en aan de brug, die vroeger het domein waren van smeden, looiers en slagers. Zij gebruikten trouwens de Arno rivier als stortplaats. Vies hè? Inmiddels zijn deze vervangen door juweliers en edelsmeden, maar onbetaalbaar dus zijn we er slechts langs gelopen. Na een late lunch gingen we op zoek naar de auto en verlieten we de stad op weg terug naar Villa Casagrande.

Spreuk van de dag

Zeg geen ja
omdat ze ja verwachten
Geen goed, oké
om de pijn te verzachten
Geen prima, tuurlijk
om de vrede te bewaren
Dierbaren blijven dierbaren
Ook wanneer je eerlijk en oprecht
jouw waarheid, gevoel of nee zegt

Jip