Ondanks dat ik niks ’moet’, had ik het op mijn manier toch best druk vandaag. Buiten het dagelijkse ochtendritueel, ben ik maar weer eens een opbergkast ingedoken om op te ruimen. Op de bovenste plank stonden twee kratten met (verkleed)kleding, precies die wilde ik natuurlijk opruimen. ????Eerst maar eens kijken of het mij zelf lukte deze uit de kast te halen. Ik zette mijn krukken tegen de vensterbank, zocht mijn balans op mijn ene been, ging op mijn vijf tenen staan en strekte mijn armen uit. Heel voorzichtig pakte ik het randje van het kratje vast en trok deze naar voren. Ik wiebelde wat, maar bleef gelukkig ‘op de been’. ???? Met twee handen pakte ik het krat vervolgens vast en liet deze langzaam naar beneden glijden. Ik begon wat te wankelen en liet de bak uiteindelijk ’zachtjes’ op de grond vallen. ???? Vanaf mijn bureaustoel kon ik alles mooi sorteren. De andere doos was aanzienlijk zwaarder, dus moest ik wachten totdat Lynn uit haar online les kwam om hulp te vragen. Oké, ik bedacht dat ik in de tussentijd de was wel ’even’ kon doen. Ik sprong de trap af, haalde de gebruikte keukenhanddoeken op en sprong de trap weer naar boven. Deze deed ik, samen met de andere handdoeken, in de overvolle wasmand. En nu? ???? Ook hier had ik de hulp van Lynn nodig. Heel voorzichtig en heel lief deed ik haar deur open (alsof dat uitmaakt…????) en vroeg of ze de wasmand naar boven wilde tillen. Een beetje moeilijk verstaanbaar mompelde ze iets in de trant van ‘zo, zit in de les’. Even later stond de mand boven en zette ik een eerste wasje aan. Fijn. Nu door. Pas toen dochterlief op de computerkamer was, durfde ik de tweede hulpvraag te stellen. Het zware kratje werd uit de kast gehaald en ik kon weer verder. Heerlijk om toch iets nuttigs te kunnen doen, al is het iedere keer maar een beetje. Alle beetjes helpen, toch?! Eigenlijk was mijn lijf al klaar met dat ‘gesjouw’, maar ik wilde de onderste plank vol met schoenen ook eens opruimen. Al mijn laarzen en pumps met hakken had ik bewaard, maar eerlijk is eerlijk, dragen zal ik ze niet meer. Met pijn in mijn hart zette ik de hooggehakte schoenen buiten de kast. Misschien wil Lynn er iets van bewaren, maar dat is aan haar. Schoenen zonder hak, bewaar ik voorlopig nog maar even, al is mijn prothesevoet een maatje groter dan mijn linkervoet. Handig. ???? De kast was deels opgeruimd, maar ja, nu staat alle zooi buiten de kast op de grond… ???? Zal de family blij mee zijn. Morgen ga ik verder met deel twee van deze klus.

Na de lunch ben ik met Leggy en Body een klein blokje om gegaan. Toch fijn om weer even een stukje te lopen, al was het maar een klein rondje. Het lopen ging op zich best goed, maar nog altijd volledig geconcentreerd, met twee krukken in mijn handen en mijn ogen op de stoep gericht waar ik mijn voeten plaats. Stoepen zijn namelijk behoorlijk schots en scheef….????

Vroeger dan verwacht belde mijn arts uit het LUMC en hij klonk vrolijk. Hoe kan het ook anders, met deze (godzijdank) mooie uitslag! ???????? Normaal gesproken zie ik de arts op de poli voor de uitslag en bespreken we de scans en hoe het met mij gaat. In verband met het Corinavirus was het bezoek vervangen door een telefonisch consult. Het gaat goed met me, buiten de lichamelijke pijnklachten om. Elke dag heb ik nog fantoompijn (ja, nog altijd), pijn in de onderrug (op de hoogte van de eerdere breukjes) en nu als klap op de vuurpijl een tenniselleboog erbij. ???? Maar dat is wat het is, daar moet ik het mee doen. Gelukkig helpt de pijnstilling wel een beetje, ook bij het slapen. Het goede nieuws is dat de volgende controle pas in oktober gaat zijn. Best eng ook, want daar zit beduidend meer tijd tussen dan de afgelopen zes jaar het geval was. Al die jaren heb ik om de drie maanden controle gehad. Aan de andere kant geeft het meer lucht en als ik het niet vertrouw, moet ik bellen. Een goede deal!

Nederland zat om zeven uur weer massaal voor de buis, om de persconferentie van Rutte te zien, in de hoop op versoepeling van de maatregelen. Zo ook wij. Rutte vertelde dat de basisscholen op 11 mei weer deels open mogen en kinderen tot twaalf jaar weer ‘gewoon’ mogen gaan sporten. Lynn valt met haar 16 (bijna 17 ????) jaar in de groep van twaalf tot achttien jaar, die alleen op 1,5 meter afstand mogen trainen. Hockey gaat hem dus niet meer worden. Alle maatregelen die niet kunnen worden verruimd, worden verlengd tot 20 mei. Dus zitten we nog vier weken thuis, (vier…!! ????) hoesten en niezen we nog altijd in onze elleboog, wassen we onze handen meer dan ooit en hebben we anderhalve meter afstand tot elkaar te houden. Omdat de situatie in verpleegcentra nog altijd ‘zorgwekkend’ is, mogen we voorlopig ook nog niet bij mams op bezoek in het verpleeghuis. Zo verdrietig. ???? Ik had gehoopt dat er misschien één familielid op bezoek zou mogen. Maar nee. Ik mis haar en al is het beeldbellen een mooi alternatief, het komt niet in de buurt van een gezellig samen zijn. Een bezoekje aan pa in Esbeek moet ook uitgesteld worden. Ook de kappers en schoonheidsspecialisten mogen nog niet aan de slag. Ik vrees dat mijn ‘Corona-look’ er de komende tijd niet beter op zal worden. ???? En omdat de horeca ook gesloten blijft, kunnen onze kids niet aan het werk en kunnen wij (met heel Nederland) niet gezellig uiteten of borrelen met vrienden. ???? Tot 1 september zijn alle evenementen gecanceld, begrijpelijk, maar o zo jammer. Saai ook. ‘De vrijheid van de een mag niet ten koste gaan van de gezondheid van de ander’, aldus Rutte. Tja, wat kan ik zeggen, nog even volhouden! Nog maar vier weken…???? Stay strong!

Spreuk van de dag ????

Houd vol, houd moed. Je doet het echt ontzettend goed. Het is nu even heel erg zwaar. Maar ook dit gaat voorbij, echt waar. ✨ M.G.