Het leven is vallen en opstaan, knokken en doorgaan.

Ook hierin ben ik inmiddels ervaringsdeskundige en niet alleen in de figuurlijke zin van het woord. ???? Het was bijna onvermijdelijk dat ik een keer languit zou gaan, met al de kleden die alle kanten opkrullen. Nou, ik heb het geweten. Op het moment dat Frank en ik besloten om met Sim naar stadspark Haarlemmerhout te gaan, stond ik op van de stoel en wilde met mijn krukken een stap naar voren zetten. Zonder dat ik er erg in had, bleef één van mijn krukken achter het tapijt hangen en viel ik voorover op de grond. Zo’n val voelt altijd suf en lijkt minuten te duren, maar dat is natuurlijk niet zo. Binnen een seconde was het gebeurd. Voordat iemand mij ook maar op kon vangen, lag ik al met mijn neus op de grond. Als volwassen vrouw. Best sneu. ???? Gelukkig was ik redelijk gunstig terecht gekomen, niet tegen de salontafel ???? en kon ik zelf (oké, met een beetje hulp) weer overeind komen en bleek ik godzijdank geen schade te hebben opgelopen. Als mijn armen in de krukken blijven hangen, loop ik het risico ze te breken en dat kan ik nu net niet gebruiken. Nu niet en nooit niet trouwens. Ik stond nog een tijdje na te trillen op mijn ene been, maar het weerhield mij er niet van om toch met man en hond even naar buiten te gaan.

Omdat ik zaterdag mijn huid had stuk gelopen met de prothese en deze eerst wat moet herstellen, nam ik nu de rolstoel mee. ????‍???? Minder leuk, maar wel verstandiger. Voor Sim was het één groot feest in het park. Allemaal leuke mensen die hem schattig aankeken. Hij wilde met iedereen kennismaken, wandelaars en honden groot & klein, alles was even leuk. Vooral als hij een aai over zijn koppie kon scoren. En koekjes van de baas natuurlijk. Als hij goed luisterde en meeliep aan het lijntje, kreeg hij daar een beloning voor. Hij genoot zichtbaar, zelfs zo dat hij de dieren van de kinderboerderij totaal gemist heeft. Nou ja, die zien we een andere keer wel weer.

Leiden

Om half tien had ik een afspraak met de uroloog in het LUMC.

Dus daar ging ik weer, met mijn rolstoel achterin de auto naar het oh zo bekende Leiden. Ik durf het bijna niet hardop te zeggen, maar ik heb het gevoel dat ik nu wat relaxter achter het stuur zit met een ietsie pietsie meer zelfvertrouwen. Dat is mooi toch? Oefening baart kunst! ???????? Moet gewoon regelmatig rijden, dan gaat het vast helemaal goed komen. Aangekomen bij de invalidenparkeerplaats wist ik natuurlijk dat ik nu dichterbij de aanmeldpaal moest gaan staan, zodat ik niet weer half uit de auto hangend, op de button zou hoeven drukken. Ik reed heel voorzichtig naar de paal en het lukte me om via het open raampje mij aan te melden. Yes! De slagboom ging open, toch moest ik even wachten om verder te rijden, omdat er voetgangers bij het zebrapad achter de slagboom overstaken. Ow, als die paal maar niet te vroeg naar beneden komt…????

Nadat ik de auto geparkeerd had begon het hele ziekenhuis-ritueel opnieuw; eerst de rolstoel met de lift uit de auto gehaald. Blijft mooi om te zien dat er vaak wel iemand aanbied om te helpen. Dat was nu niet nodig, maar ik vind het zeker attent en heel lief. Met het mondkapje op rolde ik naar de tent voor de entree, eenmaal binnen wilde ik mijn handen desinfecteren en moest deze bedienen met een voetpomp. Dat lukte niet meteen omdat ik er scheef voor stond en met mijn ene voet niet bij het drukpedaal kon, waarop een andere bezoeker mij te hulp schoot. Gedesinfecteerd rolde ik verder. Vervolgens moest ik weer langs verschillende medewerkers om de COVID-19 vragenlijst mondeling door te nemen. En ja, die had ik ook al 24 uur eerder digitaal ingevuld en ingestuurd en moest die daarna nogmaals, voor de derde keer, invullen bij de lage (invalide) aanmeldzuil. IK HEB GEEN KLACHTEN, ANDERS WAS IK HIER NIET….????????????

Een kwartier voor de afspraak meldde ik mij aanmeldpaal van de poli Urologie, daarna moest ik mij melden bij de dame aan de receptie, die mij doorverwees naar de verpleegkundige-balie in de wachtkamer. En dat allemaal binnen een straal van tien meter, voor één afspraak. Mag wat kosten, haha. De wachtruimte was leeg en tot mijn grote verbazing werd ik vrijwel meteen opgehaald door de arts. Zo kan het dus ook. ???? De inhoud van dit gesprek houd ik liever voor mezelf, maar hij had mij binnen vijf minuten aan het huilen. Hoezo labiel? Het was een aardige man die aandacht had voor mijn verhaal, mijn lichamelijke en psychische klachten, stelde confronterende vragen en wilde oprecht weten hoe het een en ander gaat in het dagelijkse leven. Hij herkende de fase waar ik nu in zit. Na de fases van letterlijk overleven, herstellen en revalideren, breekt nu de tijd aan om, zo goed en kwaad als het kan, het leven in alle facetten weer op te pakken. Tja en dat leverde de nodige waterlanders op. Totaal onverwacht, maar ja, ik hoef ook niet altijd sterk te zijn. Vond het wel vervelend en benauwend om met een mondkapje op dit toch wel intense gesprek te voeren. Maar ja, het is nu even niet anders. Na drie kwartier rolde ik naar buiten, met de uitnodiging voor een vervolgafspraak om met de bestaande problemen aan de slag te gaan.

Elswout

Vanmiddag hebben we een wandelingetje gemaakt in Elswout. Mijn rolstoel stond nog in de auto, dus konden we zonder gedoe weg.

Nieuw voor mij was dat de parkeerplaats bij het landgoed voorzien is van slagbomen en betaald parkeren is geworden. ???? Frank liep met Sim en ik rolde de heuvel naar beneden richting de ingang. Dat was een makkie, al was ik blij met mijn handschoentjes want ik moest behoorlijk in de remmen en dat is met blote handen niet erg prettig. We hebben een rondje gedaan om het hertenkamp, dat is een redelijk verhard pad, wat voor mij ‘te rollen’ is. Ook hier keek de kleine man zijn ogen uit. Ik ook trouwens. Prachtig bos vol in herfstkleuren. Het water trok Sims aandacht, maar een eerste zwemles zat er vandaag niet in, al zal dat waarschijnlijk niet lang meer duren. ???? Terug naar de auto moest ik de helling naar de parkeerplaats omhoog rollen, daar krijg ik nou die enorme spierballen van. ????

Terwijl Sven deze ochtend nog vol trots vertelde dat Sim volgens hem zo goed als zindelijk is, ging het vanmiddag helaas pindakaas toch weer mis. In de tijd dat Lonneke op (kraam)visite was gedroeg hij zich weliswaar als een voorbeeldige pup (lief, zacht & schattig) maar plaste hij twee keer binnen. Nee! ???? En dat na een enorme boswandeling. Begrijp jij het? ???? De nachten gaan wel iets beter nu. Sim wordt ergens tussen drie en vijf uur (in de ochtend! ????) wakker. Dan laat hij zich horen door te blaffen en piepen, zodat Frank wakker wordt en hem dan even uitlaat. Respect. Daarna slaapt huize Moerkerk nog even verder.

O ja, het zwarte vlekje op de foto is het onze Sim. ???? Heel fotogeniek is hij niet met zijn zwarte haren.

Spreuk van de dag

Dromen komen niet áltijd uit,
het heeft geen zin daarvan te balen.
Neem in plaats daarvan een actief besluit,
om er het meeste uit te halen.✨