Brosbrosbrosbrosbrosbrosbrosbros. Ik zit in een bubbelbad. Een BUBBELBAD. Wat? Nee, zie je niets van, veel te diep.’

Ken je deze reclame nog van Adèle Bloemendaal? Vast wel! Nou, ik moest echt aan haar denken, toen ik vorige week heerlijk lag te bubbelen. Het enige wat ontbrak was de luchtige chocoladereep Bros. ???? Afgelopen jaar had ik Frank voor zijn verjaardag een luxe overnachting cadeau gegeven, maar nu heeft hij het dan eindelijk mogen ontvangen. ???? Ik weet het, hij is bijna weer jarig, maar ik heb genoeg geldige redenen waarom het er nog niet van gekomen was. Corona, lockdowns en alle andere beperkende maatregelen geef ik graag de schuld. Als we dan ook gaan, willen we natuurlijk ten volste kunnen genieten van de Wellness, want ja, daar gaan we tenslotte voor. Ik had een speciale kamer geboekt met privé sauna en whirlpool met zowel zee- als havenzicht. Prachtig. Een aanrader!

Vanochtend was alles beter. Mij haar bijvoorbeeld. Schijtweer. #Darum

We reden naar hotel Marina Beach, gelegen op een prominente positie op de kop van het Noordelijk havenhoofd in Den Haag. Bij het uitstappen op de parkeerplaats werd ik echt bijna omvergeblazen. Het regende en stormde zo hard, dat ik mezelf amper staande kon houden. De wind met de kracht van een orkaan sloeg de krukken onder mij vandaan. Frank zag mij al bijna als een vlieger de lucht ingaan, pakte mij snel vast en hielp mij naar de ingang te komen. Gelukkig zag het personeel dat we moeite hadden om tegen de wind in overeind te blijven en openden de zijdeur van het restaurant voor ons. Super tof, want dat scheelde een paar onmogelijke meters naar de hoofdingang. Totaal verwaaid en onder de indruk van de kracht van de wind en onder het oog van de vele gasten, stormden we letterlijk naar binnen. Zo, wij waren alvast lekker uitgewaaid! ????

If I get lost.. please call 9-wine-wine! ????

We checkten in, aten een broodje in de lunchroom en gingen met gierende banden (nou ja, bij wijze van dan hè, het was natuurlijk een lift) naar de achtste etage. We hadden een luxe kamer, met een bubbelbad naast het bed, een badkamer met sauna en inloopdouche en werkelijk een uniek uitzicht over de zee, de pier van Scheveningen en de industriële haven. Echt prachtig. Ik denk dat we om half drie al in de bubbels lagen om bij te komen van het onrustige weer. Dat klinkt overigens heel eenvoudig, alsof ik zo het bad in stap, maar dat had nogal wat voeten in de aarde. In mijn specifieke geval één voet. Want ja, hoe kom ik met één been in een bad met een hoge rand? Klopt, ik heb het al eerder gedaan, maar toch was het weer even zoeken naar de juiste manier. Als die bestaat.

Niet vallen en opstaan, maar staan en opvallen. ????

Bij gebrek aan douchebeugels, was er op mijn verzoek een douchekrukje in de badkamer geplaatst. Ik zette het naast het bad en ging er met mijn ene bil op zitten, maar de zitting was veel te laag. En oh jee… het kraakte van alle kanten. Risico alarm! Dat kon twee dingen betekenen; of ik was te zwaar of het krukje krakkemikkig. Of beiden, haha. Echt veilig voelde het in elk geval niet. Daar zullen ze gedacht hebben; een douchekruk is een douchekruk, dus probleem ‘eenbenige klant’ opgelost. Ze beseffen waarschijnlijk niet dat een douchekrukje getest en 100% veilig zou moeten zijn, omdat ik en vele anderen daar afhankelijk van zijn. Wat als het krukje het begeeft? Tja, ik moest er niet aan denken, ik zou er een beperking aan over kunnen houden. Nou ja, die heb ik al, maar op nog meer gedoe zit ik niet te wachten.

Het was duidelijk, ik moest wat anders proberen.

Er lag een houten plank over de jacuzzi voor de zeepjes en drankjes, wat ik mooi kon gebruiken als een soort duikplank om het bad in te komen. Heel voorzichtig ging ik met mijn linker bil op de plank zitten, terwijl manlief deze vasthield en mijn voet nog op de grond stond. Heel oncharmant en onhandig draaide ik mijn bovenlijf, zwiepte mijn linkerbeen de lucht in, ging bijna achterover, maar wist mijn been over de rand te brengen en het warme water in te laten glijden. Yes! Langzaam liet ik me verder zakken. Wat een zaligheid. Vervolgens heb ik er uren in gelegen en vertoonde ik eind van de middag waterrimpels op mijn handen en voet. Voor mij geen standaard sauna ritueel, want al zou ik willen, het was onmogelijk om er zelfstandig uit komen. Maar niet getreurd, met de muziek van de ‘80’s Achtdaagse’ op NPO2 heb ik heerlijk genoten.

Spa Flow.

Op de dertiende en bovenste etage was er ook nog een wellness centre, Spa Flow. Deze was uitgerust met een infinity pool, een panorama sauna, Turks stoombad, relaxruimte en buitenterras met wederom een prachtig uitzicht op de zee en de haven. In het zwembad was badkleding verplicht, maar in het wellness gedeelte was dat niet toegestaan. Terwijl Frank ging stomen, koos ik er voor om lekker even te gaan zwemmen. Groot was het niet, maar fijn was het wel. Hierna was het tijd om te douchen en aan kleden. We hadden een tafeltje gereserveerd in een gezellig restaurant in de haven. Wijnrestaurant Lemongrass. Hier hebben we lekker gegeten en wijntjes gedronken. Die avond sliepen we als een roosje! ????

Niets doen is ook iets doen.

Onze vroege vogel zat volgens mij al om zes uur (in de ochtend!!) in de sauna. ???? Ik werd wakker van het gekletter van het water waarmee het bubbelbad werd gevuld en stapte niet veel later letterlijk over van bed naar bad. Dit zouden we thuis ook moeten hebben! Fantastisch! Na een vroeg wellness ochtendje sloten we rozig aan bij het uitgebreide ontbijtbuffet en was het einde van het verjaardagscadeau in zicht. Volgende week is hij weer jarig, dus mag ik opnieuw wat leuks verzinnen. Cadeaubonnen (uitstel- en soms ook afstel bonnen) is een no go, het moet iets concreets of uitpakbaars zijn. Help! ????

Verdwaald

Het is pijnlijk en heel verdrietig mijn lieve moeder te zien verstillen.

Na een heerlijke lunch bij Le Barrage met broer en zus, gingen we zaterdag met de meiden bij ons mam in het verpleeghuis op visite. Lynn en ik zouden haar ophalen uit de huiskamer, terwijl Manja en Nicky in de binnentuin op ons wachtten. Bij binnenkomst zag ik dat mijn moeder alleen aan een tafeltje zat met haar knuffel hond Iwan op schoot, starend in het niets. Een trieste aanblik.

Met de verzorgers probeerden we ons mam terug te halen in het hier en nu. Maar hoe gek we ook deden, wat we ook zeiden, er kwam geen reactie. Nul. Niets. Geen enkel teken van herkenning. Ze was overduidelijk verdwaald in een hele stille en lege wereld. Een wereld die voor ons totaal vreemd is. ‘Mam, kijk eens wie hier zijn. Ik, je dochter en je kleindochter. Ga je met Lynn en mij mee, dan gaan we samen koffie drinken’. Voorzichtig verschoven we haar stoel en hielp de verpleging haar om overeind te komen. Lynn pakte haar arm en begeleide haar richting haar kamer om even tot zichzelf te komen. Ik huppelde er stilletjes achteraan en zag dat mijn moeder helemaal naar rechts en voren hing. Ze schuifelde voetje voor voetje. We lieten haar even op het bed zitten en probeerden opnieuw contact met haar te maken. Ze zei niets, ze hoorde niets, haar blik was leeg en ze zuchtte diep.

Ik zie je
maar ik mis je
Ik weet het is te laat
Ik zie je en ik mis je
Je verdwijnt
terwijl je voor me staat

‘Waar ben je mam?’

Toch wisten we haar te mobiliseren en samen naar de binnentuin te gaan. We hadden mandarijntjes meegenomen en ze liet zich voeren. We hebben tegen haar aan gekletst, haar geknuffeld, gestreeld en gezoend, maar er kwam weinig terug. Lynn legde haar hoofd op oma haar schouder en huilde zachtjes. Normaal gesproken zou ons mam haar liefdevol troosten en zeggen dat het goed zou komen, maar een arm, warme blik of gebaar bleef uit. Wel sloot ze even haar ogen, toen Lynn haar omhelsde. Ze was moe, schoof haar stoel naar achter, als teken dat ze wilde vertrekken. De koek was op. We hebben deze middag slechts één glimlach van haar mogen gezien. Op de terugweg naar Haarlem zaten Lynn en ik stil in ons eigen verdriet. De muzieklijst was bewust gekozen en tranen rolden over onze wangen. Nu heeft ze zelfs geen lichtpuntjes meer. Het lijkt uitzichtloos. Och liefs mams, dit zou je zo niet gewild hebben… ????

Spreuk van de dag

24 februari 2022

Dit is een donkere dag voor Oekraïne, Europa en de hele wereld. Er is één land, en één man verantwoordelijk. Dat land is Rusland, die persoon is Poetin, aldus Rutte.

Wakker
Grof geweld, misplaatste macht
genadeloos en ondoordacht
over ruggen, over lijken
alles moet voor één doel wijken
In een onbeschaafd regime
waar geen burger wordt ontzien
waar de bruut, de sterke man
overtuigd is van zijn plan
De heerser, de dictator
schuwt mensenleed, noch wapen
terwijl de wereld wakker ligt
gaat hij tevreden slapen
Tanja Helderman