Gisterenmiddag heb ik nog lekker van het zonnetje☀️ genoten, maar vandaag zag het er toch echt wat anders uit. Wat een druilerig dagje. Na het ontbijt heb ik mijn prothese aangedaan en heb ik eerst met Body een klein rondje gelopen. Gelukkig is onze ouwe lobbes de snelste niet meer, alleen luisteren doet hij ook niet. Hij weet heel goed dat ik ‘lopend’ niet de baas ben. Hij bepaalt waar hij loopt, hoe lang hij snuffelt en wie hij gedag zegt…???? Meestal niet zo erg, maar ik moest om half elf weg, dus had nu geen zeeën van tijd. Thuis heb ik mijn been afgedaan, ben naar het toilet geweest (doe ik altijd voordat ik mijn prothese aan doe of ga biken), heb mijn regenjas in een tasje gedaan (gezien voorspellingen van buienradar ☔️) en aan de rolstoel gehangen, heb mijn jas aangedaan, rolstoel door de pui buiten gezet, zelf door de achterdeur naar buiten gegaan, met krukken de poort vast open gezet, in mijn rolstoel gaan zitten, krukken achterop gezet (wat altijd gedoe is om ze in de krukken-standaard te krijgen ????), handbike aangekoppeld, door de poort naar buiten gereden, in zijn achteruit om de poort weer dicht te doen…en vol gas richting Santpoort. ???? Net voordat de eerste druppels vielen, was ik gearriveerd bij Yogaschool RoxZEN in Santpoort. Roxan stond mij ook nu weer buiten op te wachten. Heel attent! Deze keer verliep het naar binnen gaan heel soepel. Ik koppelde mijn handbike af en ging op mijn krukken naar binnen. Roxan zette eerste mijn stoel en daarna mijn fiets in het halletje. Hupsend ging ik de trap op naar boven, met mijn ene hand op de leuning en de andere op de tredes. Het laatste stukje van de trap deed ik op mijn bil, omdat daar de leuning ontbreekt. Op de overloop kwam ik van zit, op mijn knie om zo op mijn linkerbeen te springen. Warming up…✅ Dit was mijn derde en laatste privé yogales. We dronken eerst een kopje thee en hoorde buiten de regen kletteren op de daken. Echt precies op tijd binnen dus.???? Deze les hebben we verschillende oefeningen gedaan, rustige houdingen ‘asana’s’ die voor langere tijd vastgehouden worden. Op deze manier wordt het bindweefsel langzaam gerekt en gehydrateerd en blijven de gewrichten soepel. Zo wordt er ruimte gecreëerd in het bindweefsel en de gewrichten. Klinkt goed toch? ???? We hebben oefeningen gedaan liggend op de mat, zittend op een stoel en zelfs staand op mijn ene been. Weliswaar heel dichtbij een pilaar en met de yogajuf achter mij, zodat zij mij in balans kon houden, als dat nodig was. Het was echt een fijne les. Mijn laatste standje was dat ik met mijn billen tegen de muur lag en mijn linkerbeen omhoog tegen de muur. Nooit gedacht dat ik dat nog zou kunnen. ???? We sloten af met de groet ‘namaste’. ???????? Met een kopje thee hebben we nog even nagepraat, daarna ben ik weer op de fiets gestapt. Het was droog, maar zodra ik wilde vertrekken vielen de eerste druppels en heb ik toch mijn regenjas maar aangedaan. Via Santpoort Zuid ben ik naar huis gefietst en ook nu was ik voor de dikke bui binnen. Mandy kwam even een bakkie doen en werd later afgelost door Lonneke die ook even langs kwam wippen. Altijd gezellig! ????

Vorige week kreeg ik via het KWF een interview verzoek van de Wendy Online. Vandaag heb ik contact gehad met de redacteur en het gaat over een interview voor de rubriek ‘Powerstory’. Stiekem voel ik me dan toch een beetje vereerd dat ze dan bij mij terecht komen.???? Donderdag krijg ik de vragen per mail aangeleverd, zodat ik mij daar een beetje op kan voorbereiden. Vrijdagmiddag staat de telefonische afspraak gepland.

Op 24 september 2018, precies één jaar geleden en één week voor de amputatie, schreef ik onderstaande gedicht. Ook deze woorden spreken voor zich…

Aftellen

Het aftellen is begonnen.

De operatie komt steeds dichtbij.

De laatste dagen genieten van het ‘gewone’ leven.

Alles wat nu nog zo vanzelfsprekend is, is dat straks niet meer.

Ik kan het nog altijd niet bevatten.

Wie heeft dit in godsnaam bedacht?

Hoe bereid je je voor op zoiets groots?

Hoe neem je afscheid van je been?

Een been dat mij ruim 48 jaar overal gebracht heeft.

Mij al die tijd gedragen heeft.

Angst, paniek en onzekerheid overvallen mij.

Mijn keel wordt dichtgeknepen.

Hoe ga ik de strijd aan?

Kan ik het wel aan?

Ja ik ben sterk, sterker dan ooit.

Maar mijn verdriet is groot.

Nog 7 dagen.

Het aftellen is begonnen.

Ik laat mijn tranen de vrije loop.

Morgen zal alles anders zijn…