Vandaag 2de kerstdag was de laatste dag van mijn eerste weekendverlof.

Ik werd om kwart over zeven wakker en moest naar de wc. We hadden de afspraak gemaakt dat ik niet alleen uit bed mocht, dus belde ik naar Frank die boven lag te slapen. Hij kwam meteen te hulp, dus kon ik met de krukken naar het toilet lopen.

Het kruklopen viel mij tegen. In Heliomare oefen ik dat wel, maar daar is meer ruimte. Thuis zijn de stukjes klein, soms ongelijk door het vloerkleed, een hond die voor mijn voeten loopt of ligt ???????? en deuren die open en dicht moeten. Daar werd ik heel onzeker van. Mijn linkerbeen is nog lang niet sterk genoeg en mijn balans was de afgelopen dagen ver te zoeken. ????

Met z’n 4-tjes gingen we lekker ontbijten; warme broodjes, gebakken eitje, verse jus en natuurlijk kerstbrood met roomboter!???? Sven ging werken en Lynn hielp mij zodat ik mezelf kon verzorgen in de keuken. Dat is natuurlijk behelpen, maar voor nu oké. Thuiszorg Kennemerland kwam mooi op tijd voor de wondverzorging, dat was goed geregeld allemaal. Daarna gingen Lynn en ik samen een filmpje kijken in mijn bed, een spelletje spelen en met Body een rondje door de buurt ‘lopen’. Ik ben dit weekend drie keer buiten geweest. Het was heerlijk om buiten te zijn, eindelijk frisse lucht, maar ook best spannend. Kom je bekenden tegen? Wat gaan ze zeggen? Hoe kijken mensen nu naar mij? Ik mis tenslotte een heel been…Kortom de onzekerheid borrelde op.

Frank bracht mij rond zeven uur, na het avondeten, terug naar Heliomare. Met een brok in mijn keel zwaaide ik mijn dochter uit. Van binnen schreeuwde ik dat ik niet weer weg wilde van huis. Gewoon niet. Tranen rolden over mijn wangen. Maar ik besefte me ook heel goed dat ik nog veel te leren heb. Heel veel. De bedoeling van het weekendverlof is dat je langzaam weer terugkeert in je gezin, je dagelijkse leven thuis en uiteindelijk ook in de maatschappij. Dit was mijn eerste stapje richting mijn ‘oude’ leven. En er zullen nog velen volgen. Of ik mijn oude leventje nog terug krijg is de vraag, maar ik ga een poging wagen om zo dichtbij te komen als ik kan.

Eenmaal terug in kamer 16 vloeiden mijn tranen rijkelijk. ???? Mijn kamergenote begreep mijn verdriet… Gelukkig was er post om mij op te vrolijken. Een paar kerstkaarten met lieve woorden en zelfs een klein pakketje uit Denia. Anky, oud collega uit Tenerife, stuurde mij een boeddha-tje mee voor geluk en zelfgemaakte engeltjes voor Team Ilse’s Angels. Super lief! ????

Oké ik moet mij weer gaan focussen op mijn herstel. Ik heb mezelf doelen gesteld, dus werk aan de winkel. Eerst lekker slapen zo, morgenochtend douchen en dan op naar de eerste therapie. ????????

Vrijdag mag ik weer op weekendverlof, ik kijk er nu al naar uit. Home is where my heart is.❤️