Deze maand denk ik veel terug aan de september-maand van een jaar geleden. Vanaf 28 augustus wist ik dat mijn been geamputeerd moest worden. Ik kreeg een maand de tijd om afscheid te nemen van mijn rechterbeen en mijn valide leven. Samen met mijn gezin, familie en de angels heb ik die maand een soort van bucketlist afgewerkt. We hebben vele leuke dingen gedaan, maar ik was ook bezig om mij voor te bereiden op de grote operatie en het zware traject wat mij en mijn gezin te wachten stond. Ik schreef onderstaand berichtje, nadat we een bezoekje hadden gebracht bij Heliomare…????

17 september 2018

Vanmiddag intake en kennismaking gehad met de revalidatie arts Willemijn bij Heliomare. Frank en de kids waren ook mee. Het was best confronterend, vooral toen we in de gang zaten te wachten. Allemaal mensen met halve benen in een rolstoel. IK WIL HIER NIET ZIJN! Tranen in mijn ogen.

We hebben eerst een gesprek gehad over het te verwachte traject, daarna de rondleiding langs de kamers, badkamer, huiskamer, trainingszaal, zwembad, restaurant, fitnesszaal en andere oefenruimte.

Alles is aanwezig en een heel team zal klaarstaan om mij te helpen weer zo zelfstandig mogelijk te worden. Hoelang dat gaat duren hangt af van mijn mentale en fysieke toestand en vooruitgang.Voor mezelf heb ik besloten: voor de kerst ben ik thuis! Dan zal ik echt nog niet klaar zijn, maar kan dan misschien poliklinisch verder revalideren.

Bezoek is de hele dag welkom en…ze verkopen wijn bij het eten! ???? Kortom een dag vol heftige informatie, moet het even laten bezinken. Het gaat over mij…en over precies 2 weken is het zover. Pfff…????

Inmiddels zijn we een jaar verder en weten we hoe het traject tot nu toe verlopen is. Met kerst was ik weliswaar thuis, maar daarna alleen voor de weekenden. De poliklinische revalidatie begon pas half mei van dit jaar. Ik had geen idee. Een beetje verdrietig ben ik wel, omdat ik veel terug denk aan de laatste weken voor de operatie en de zwartste dag uit mijn leven. De spanning van toen voel ik soms echt opkomen. Dan ontstaat er paniek in mij en voel ik de wanhoop. Het is alsof mijn keel wordt dichtgeknepen. Tja…het zijn beladen dagen en dat zal de komende twee weken niet anders zijn…????

Op Facebook kreeg ik een herinnering van precies drie jaar geleden, een foto met Bibian Mentel genomen bij de Heliolympics in Heliomare. Hoe bizar. Toen wisten we beiden nog niet wat ons te wachten stond. Wat is er veel gebeurd in die tijd.????

Uit een doosje vol geluk:????

Wanneer je denkt dat het geluk sterk afhankelijk is van het karakter, heb je gelijk. Voeg je erbij dat het lot er niet toe doet, dan ga je te ver. ✨